شرایط «نذر معیار» از منظر فقه اسلامی
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت‌الاسلام دادسرشت امروز در آیین بیان احکامی شرعی آستان مقدس حضرت معصومه(س) که در شبستان بزرگ امام خمینی(ره) برگزار شد به تشریح احکام فقهی نذر صحیح از منظر شرع اسلام پرداخت و گفت: از منظر شرع اسلام نظر تعریفی دارد که عبارت است از«ملتزم دانستن خود به اینکه عملی را برای خدا به نحو مخصوص انجام دهیم» بر این اساس شرع مقدس نذری را صحیح دانسته است که شرایط انعقاد نذر در آن جای شده باشد.
کارشناس احکام فقهی آستان مقدس حضرت معصومه(س) با بیان اینکه صیغه نذر اولین شرط انعقاد نذر در تعریف شرع مقدس است، اظهار داشت: شرع مقدس اسلام در صورتی نذر را منعقد می‌داند که صیغه نذر بر زبان جاری شود چنانچه که فقها فرموده‌اند«ملتزم دانستن خود به اینکه عملی را برای خدا به نحو مخصوص انجام دهیم.»
حجت‌الاسلام دادسرشت با بیان اینکه منعقد شدن نذر از منظر شرع مقدس با جملاتی فاقد اعتبار شرعی است و شرع برای آن اشکالاتی را بیان کرده است، ابراز داشت: برای مثال اگر مکلف بگوید«نذرت لله ان اصوم؛ نذر کردم برای خدا اینکه روزه بگیرم» و یا «لله علی نذر صوم یوم؛ برای خداوند بر من است نذر یک روز روزه» البته بنابر احتیاط باید به نذر عمل شود و با ترک آن بنابر احتیاط کفاره تعلق می‌گیرد.
کارشناس احکام فقهی آستان مقدس حضرت معصومه(س) متعلق نذر را دومین شرط نذر صحیح عنوان داشت و گفت: متعلق نذر عبارت است از«آنچه در نذر بیان شده انجام یا ترک آن باید رجحان داشته باشد؛ از نظر انجام چه واجب، چه مستحب، چه حرام باشد و چه مکروه از نظر ترک آن برای مثال نذر کند روزه بگیرد یا زیارت برود یا نذر کند غیبت را ترک کند یا سیگار نکشد»؛ بنابراین درصورتی‌که متعلق نذر، امر مرجوحی باشد، نذر صحیح نیست؛ مانند اینکه نذر کند سیگار بکشد یا غیبت کند اما اگر متعلق نذر امر مباحی باشد، درصورتی‌که جهت رجحانی در آن مدنظر باشد، نذر منعقد می‌شود برای مثال نذر کند غذا بخورد تا توانایی بر اطاعت خدا داشته باشد؛ اما اگر هیچ رجحانی نداشته باشد نذر منعقد نمی‌شود.
وی ادامه داد: از منظر فقها «باید متعلق نذر مقدور ناذر باشد و مشقت فراوان یا ضرر قابل‌توجه نداشته باشد؛ مثلاً کسی که روزه برایش ضرر دارد، نمی‌تواند نذر کند که روزه بگیرد یا کسی که توان راه رفتن ندارد نمی‌تواند نذر کند که با پای پیاده به کربلا برود.»
حجت‌الاسلام دادسرشت با بیان اینکه اگر کسی نذر را عمداً بشکند، باید یا ده فقیر را اطعام کند یا آنان را لباس پوشاند و درصورتی‌که مقدور نباشد، سه روز پیاپی روزه بگیرد، گفت: اگر ناذر، از انجام منذور چه نذر مطلق و چه نذر مقید به زمان عاجز شود، نذر منحل می‌شود و چیزی بر عهده ناذر نیست؛ مگر در مورد نذر روزه که در صورت عجز، باید درازای هرروز، یک مد طعام به فقیر بدهد./837/پ202/س