انسان بعد از مرگ، سرِ سفره اعمال خودش می نشیند

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در اصفهان، حجت الاسلام عبد الکریم کشکولی در سخنرانی صبح امروز که در محفل فاطمی واقع در محله کرآدباد برگزار شد، گفت: انسان از راهی که فکرش را نمی کند با مرگ روبرو می شود.

وی در ابتدا با بیان این که همه موجودات مرگ را درک می کنند، افزود: هر کس به روشی که فکر نمی کند با مرگ روبرو می شود، بسیاری از متخصصان به آن بیماری که در آن تخصص داشته اند، مبتلا شده اند و از دنیا رفته اند.

حجت الاسلام کشکولی خاطرنشان کرد: حدود 3 سال پیش در سفر مکه زن و شوهری که هر دو پزشک متخصص بودند حضور پیدا کردند؛ در رمی جمرات مرد سکته کرد و در راه بیمارستان فوت کرد و زن هم که روز قبلش رمی جمراتش را انجام داده بود، منتظر همسرش بود ولی همسرش نیامد، تا اینکه فهمید همسرش سکته کرده و مرده است.

مدیر حوزه علمیه اباصالح(عج) با بیان اینکه مرگ پایان حیات نیست، اذعان کرد: همان گونه که خواب پایان بیداری نیست، مرگ نیز نمی تواند پایان حیات باشد؛ روح انسان در هنگام خواب امکان سیر و سلوک برایش فراهم است ولی چنین سیر و سلوکاتی انسان قابِل می خواهد.

استاد اخلاق حوزه علمیه خاطرنشان کرد: روزی امام خمینی(ره) به فرزندشان حاج آقا مصطفی گفتند باید از نجف برویم، حاج مصطفی پرسیدند، مگر چه اتفاقی افتاده است، امام پاسخ دادند، دیشب خواب دیدم که فوت کردم، بدنم را غسل دادند، کفنم کردند و من را در قبری گذاشتند، سپس سنگی زیر پهلوی راستم بود که اذیتم می کرد و مردم آمدند و آن سنگ را برداشتند و من راحت شدم.

وی در ادامه داستان افزود: حاج آقا مصطفی به امام(ره) عرض کردند، آیا می شود تعبیر خواب شما را از کسی بپرسم، امام(ره) فرمودند، اشکالی ندارد، سپس حاج آقا مصطفی به خدمت آیت الله کشمیری آمدند و تعبیر خواب پدرشان را از ایشان سؤال کردند، آیت الله کشمیری گفتند، قبر همان کشور ایران است که امام در آن ساکن می شوند و آن سنگ، شاه است که مردم او را از کشور بیرون می کنند.

حجت الاسلام کشکولی با بیان این که مرگ دریچه ای به سوی جهان ابدی است، اظهار کرد: مرگ دریچه ای است که قبل از آن انسان باید همه تلاشش را به کار گیرد تا بعد از آن در جهانی دیگر سر سفره تلاش خودش متنعم شود.

استاد اخلاق حوزه علمیه در پایان با اشاره به منقولات تاریخی راجع به وضعیت امام حسین(ع) در روز عاشورا، تشریح کرد: در تاریخ آمده است که هر چه زمان به ظهر عاشورا نزدیک تر می شده است، چهره امام حسین(ع) برافروخته تر و نورانی تر می شده است؛ دلیل این مسأله این است که امام حسین(ع) از دنیایی که پُر از سختی و فشار است در حال رفتن به مکانی هستند که هیچ درد و فشاری در آن نیست./202/867/ب1