مدیر بی تقوا لیاقت مسؤولیت در نظام اسلامی ندارد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، محمد حسین رجبی دوانی عضو هیأت علمی دانشگاه امام حسین(ع) امروز در همایش معیارهای گزینش دولتمردان اسلامی از نگاه اهل بیت(ع) که در سالن اجتماعات مؤسسه امام خمینی(ره) برگزار شد، با اشاره به وظیفه ذاتی کارگزاران برای خدمت به جامعه گفت: چند ویژگی در گزینش مسؤولان اصل است.

وی افزود: نخستین ویژگی ایمان، عقیده و تقوا است، فردی که می خواهد در نظام اسلامی مسؤولیت داشته باشد نیازمند ایمان، تقوا و تعهد است، ویژگی دوم توانمندی و قدرت مدیریت است تا کارگزار بتواند به خوبی از پس مسائل بر آید و آن ها را درست اجرا کند.

رجبی دوانی سومین ویژگی مهم کارگزاران جامعه اسلامی را وفاداری به حاکمیت دانست و اظهار داشت: مسؤول باید با حاکمیت اعتقاد داشته و وفادار باشد، امیرمؤمنان(ع) می فرمایند در صورت برابری در سه شرط گذشته کسی که در بیان حقیقت صریح تر بوده و شجاعت داشته باشد لیاقت خدمت به جامعه اسلامی را دارد.

وی ادامه داد: رهبر معظم انقلاب فرمودند که مسؤول جمهوری اسلامی ایران نباید در برابر تشر دشمن بترسد بلکه باید در برابر آنها ایستادگی کند، حضرت امام هم می فرمایند در برابر زیاده خواهی های دشمن باید ایستادگی کرده و صحنه را ترک نکند.

این پژوهشگر دینی ابراز داشت: شخصیتی همانند ابوذر که مقام تقوای بالایی دارد از سوی پیامبر مأمور به کاری می شود اما قدرت مدیریت بالایی ندارد و پیامبر دیگر پست اجرایی به او نمی دهد، شخصی همانند خالید ولید قدرت مدیریتی و سیاسی داشت اما چون تقوا را رعایت نکرد از سوی پیامبر کنار گذاشته شد.

وی عنوان کرد: اگر انسان با تقوا بوده اما مدیر نباشد و همچنین مدیر بی تقوا باشد در سیره نبوی و اسلام صلاحیت مسؤولیت ندارد، بحث وفاداری به حکومت اسلامی بسیار مهم است و در دفاع از این حاکمیت نباید سستی رخ دهد.

رجبی دوانی خاطرنشان کرد: درباره جریان زیاد بن ابیه متأسفانه از سوی یکی از مقامات بلند پایه کشور در سال 94 مغالطه ای درباره او صورت گرفت، برای این که شورای نگهبان را در فشار بگذارند تا در بررسی صلاحیت ها برای مجلس انعطاف نشان دهد و عوامل فتنه را تأیید کند مطرح کردند که امیرمؤمنان(ع) زیاد بن ابیه را با آن سابقه و وضعیت به پست فرمانروایی گذاشتند و کاری به دین و ایمان او نداشت.

وی اضافه کرد: این یک مغلطه بزرگ است که در اثر بی سوادی یا مغلطه کردن است چرا که زیاد بن ابیه در آن عصر وفادار به حضرت علی(ع) بود اما بعد از صلح امام حسن(ع) توسط دستگاه معاویه جذب شد، در زمان امیرمؤمنان(ع) معاویه به زیاد بن ابیه نامه می نویسد که علی(ع) را رها کن و به من بپیوند اما او در حمایت از امیرمؤمنان(ع) سخنرانی می کند./1323/پ۲۰۲/ج