اشتراكات تمثيلي در عرفان هندي و اسلامي

به گزارش خبرگزاری رسا، «تمثیل»، یكی از رایج ترین شیوه های انتقال معانی مجرد و انتزاعی در ادب فارسی است كه موضوعات پیچیده و نامحسوس دینی و عرفانی را ساده و قابل فهم می كند.

به كارگیری زبان تمثیل، بهترین و نزدیك ترین زبان به فهم و ادراك آدمی است؛ چراكه احوال مربوط به انسان و جهان را در قالبی محدود به حس و تجربه بیان می كند. این شیوه ادبی، در سایر متون عرفانی، به ویژه متون عرفانی هندی نیز قابل مشاهده است.

بررسی تطبیقی و دوسویه میان ادب فارسی و ادب هندی، به شناخت دقیق شباهت ها و اشتراكات تمثیلی آنها می انجامد. بدین منظور، این پژوهش با سیری در متون عرفانی هندی و متون برجسته عرفانی فارسی، به بررسی تطبیقی هنر تمثیل پرداخته و تمثیلات داستانی مشترك آن دو، مورد نقد و ارزیابی قرار گرفته است.

یافته‌های پژوهش، حاكی از این است كه تمثیلات داستانی در ادب فارسی، علاوه بر مضمون و محتوا، از نظر ساختار و عناصر تشكیل دهنده تمثیل نیز با ادب عرفانی هندی مشابهت دارند و از آن تاثیر پذیرفته‌اند./۹۹۸/د۱۰۲/س

منبع: سی‌امین شماره فصلنامه معرفت ادیان