طراحی‌‌های جهادی برای حوزه و دانشگاه
به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از رسالت، این روزنامه در سرمقاله شماره امروز خود نوشت:
بخش‌هایی از حوزه و دانشگاه، مطابق طراحی انقلابی پنجاه و هفت، به مثابه نهادهای انقلابی سر برآورده‌اند. به طور ویژه، مقصود من صورت‌بندی‌های تکثیریافته، در ردیف «اردوهای جهادی» است. این صورت‌بندی‌ها در همین زلزله کرمانشاه به نحو مؤثری کارآمدی خود را نشان دادند، و صبحدم روز بعد از حادثه، پیش از اغلب نهادهای رسمی که در این شرایط موظف به حضور هستند، «حاج حسین یکتا»، در رأس گروهی از طلاب جهادی در یک ورزشگاه و در قلب حادثه اردو زد. آن‌ها با احساس مسئولیتی که تنها از یک عمق عقیدتی و خوش‌فهم توقع می‌رود، طوری درگیر مهار حادثه شدند، که ناظران امور گفتند که در عمر خود چنین حجمی از جد و جهد را ندیده بودند.
در نبود دولتی کارآمد، در حضور دولتی عمیقاً روشنفکرزده، در حضور مدیران غیراتوبوسی که به قول معاون اول رئیس جمهور «آویزان» کشور شده‌اند، اگر این گروه‌های جهادی نبودند، اگر ذهنیت و روحیه جهادی نبود، تلفات پس از زلزله بر تلفات زلزله فزونی می‌گرفت. یک حسی به ما می‌گوید که همان قدر که «حاج قاسم سلیمانی»، به یک چهره تاریخی در عملکرد قاطع و جهادی در فرامرز کشور تبدیل شد، یحتمل، در تاریخ آینده این کشور، نام «حاج حسین یکتا» را در رأس گروه‌های جهادی‌اش، به عنوان چهره قاطع و فیصله‌بخش در مجاهده داخلی این موطن خواهند نوشت. در آینده تاریخ ما خواهند نوشت: در شرایطی که بوروکرات‌های گروه عقلا، اقتصاد هفدهم جهان را به لبه پرتگاه می‌بردند، این، حاج حسین‌یکتا و گروه‌های جهادی‌اش که پر بودند از طلبه‌ها و دانشجوهای پرانگیزه، کشور را از پرتگاه عبور داد.
چندنکته در مورداین طراحی جهادی زنده کننده در حوزه و دانشگاه مشهود است که تصریح آن‌ها برای تکثیر این الگوها، مفید است:
نخست این که همیشه با مردم در ارتباط باشید؛ دلیل اصلی سرمایه‌گذاری ملت در دو نهاد آموزشی حوزه و دانشگاه، ارائه ایده و خط‌مشی خدمات به مردم است، اما، بزرگ‌ترین اشتباه اکثر تحصیل کرده‌ها این است که برای مردم خود وقت نمی‌گذارند. مردم به جوانان خویش کمک می‌کنند که مشکلات موجود را با ارائه افکار نوآور و خط‌مشی‌های تازه شناسایی و حل کنند. جوانان فعال در گروه‌های نوظهور جهادی از مردم می‌پرسند: دقیقاً به دنبال چه خدماتی هستید که هنوز کشور نتوانسته است به شما عرضه کند؟ اگر از شرایط خود رضایت ندارید، لطفاً دیدگاه‌خود را توضیح دهید و ما را راهنمایی کنید که مسائل شما و راه حل‌های احتمالی را کشف کنیم. روش گروه‌های جهادی این است که رفتار مردم را در مقیاس محلی و با حضور مستقیم در زیست-بوم تحلیل کرده و، سپس، با توجه به آن‌ها، روی نقاط ابهام دانش خود کار می‌کنند. در نتیجه، بهترین دانشجویان من، حداقل یک تابستان را در ارتباط با اردوهای جهادی گذرانده‌اند، و بدین ترتیب شاخک‌هایشان در سر کلاس، به مسائل مهم گیر می‌کند. آن‌ها هم به رشد جامعه کمک کرده‌اند، و هم به رشد آکادمی.
نکته‌دوم‌این است که دانشجویان و طلاب فعال در گروه‌های جهادی، همواره امکانات را تحت نظر دارند. آن‌ها بیهوده غر نمی‌زنند، بلکه با دید مثبت می‌کوشند تا از کمترین امکانات، مقدوراتی برای حل دشواری‌ها «بسازند». بدین ترتیب، آن‌ها به بیماری اپیدمی دانشگاه‌های ما،یعنی بیماری «روشنفکری غرغرو» گرفتار نمی‌شوند. اصولاً آدم‌ها دو دسته‌اند: دسته اول کسانی هستند که بیشتر نق می‌زنند، اغلب فقط مشکلات و گرفتاری‌ها را می‌بینند و اوقات دیگران را تلخ می‌کنند و همه را در مسیر بهبود سرد می‌سازند. و دسته دوم افرادی هستند که در هر شرایطی، امکانات خوب را تشخیص می‌دهند و آن‌ها را غنیمت می‌شمارند. مطمئناً دسته دوم افراد موفق‌تری هستند.
جوانان فعال در گروه‌های نوظهور جهادی با این سؤال‌ها، دید مثبت را در خود تیز می‌کنند: چگونه می‌توانیم بیشترین بهره را از اتفاق‌ها ببریم؟ چه موقعیت‌های جدیدی را می‌توان «به وجود آورد»؟ چه فرصت‌ها یا موقعیت‌های نوظهوری در آینده «اتفاق خواهند افتاد» که ما بتوانیم از آن‌ها در جهت تکمیل برنامه‌های جهادی امروز استفاده کنیم؟ خصوصاً، با برنامه‌های ما چه انسان‌ها و افکاری در زیست-بوم رشد خواهند کرد که آینده را در مسیر درست‌تر تقویت کنند؟
نکته سوم این است که باید موطن و زیست-بوم اسلامی خود را هدف اصلی تحصیل و تحقیق قرار دهیم؛ بیهوده، در فضای نامتناسب پیش‌فرض‌های غربی نغلطیم. روی توسعه و بهبود کشور فکر و کار کنیم. از بازخورد مردم خود استفاده کنیم و مطمئن شویم که بهترین تجربه را برای مردم که همان خانواده ما هستند رقم می‌زنیم. آیا مردم قادر هستند به راحتی داخل دانشگاه یا حوزه علمیه ما بیایند و نیازهای خود را با استادان و شاگردان مطرح کنند و نسخه عملیاتی بگیرند و بروند؟ آیا در دانشگاه یا حوزه علمیه ما، تعامل با مردم تسهیل می‌شود؟ و از آن بیش،آیا استادان و شاگردان به میان مردم می‌روند و در قامت طبیبی دوره‌گرد در می‌آیند که در ملاقات با مسائل مردم هم مردم را رشد دهند، و هم آکادمی را؟/۹۶۹//۱۰۲/خ