شفاعت روزنه‌ای برای نجات انسان است نه تکیه گاهی برای انجام گناه
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حضرت آیت‌الله جعفر سبحانی از مراجع تقلید، دوشنبه شب در ویژه برنامه معارفی ماه مبارک رمضان که از شبکه دوم سیما پخش شد، با قرائت آیه «وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى»، اظهار داشت: شفاعت از وسایل مغفرت و رحمت به شمار می‌آید.
وی با اشاره به این که شفاعت مشتق شده از واژه شَفع به معنای جفت است، ابراز داشت: چه بسا وجه استعمال شفاعت به سبب آن باشد که اراده گناهکار به اراده شفیع ضمیمه می‌شود تا رحمت و مغفرت الهی نسبت به گناهکار جلب شود.
حضرت آیت‌الله با اشاره به مثال شیخ مفید در رابطه با آشکار شدن مفهوم شفاعت، تصریح کرد: شفاعت مانند این است که فردی در حال غرق شدن باشد که شخصی طنابی برای نجاتش پرتاب می‌کند و آن انسانی که در حال غرق شدن است، دست خود را دراز می‌کند و آن طناب را می‌گیرد و نجات می‌یابد.
وی افزود: بی‌تردید دو عامل آن انسان را از غرق شدن نجات داد. یکی آن طنابی است که شخصی پرتاب می‌کند و دیگری اراده آن انسانی است که دست خود را به سوی آن طناب دراز می‌کند. این مثال واقعیت شفاعت را آشکار می‌کند.
استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم با تأکید بر این که اراده شفیع و گناهکار باید ضمیمه یکدیگر شوند تا درهای نجات به روی گناهکار باز شود، گفت: باید مقام گناهکار در مرتبه‌ای باشد تا بتواند به کمک و اراده شفیع ضمیمه شود، در غیر این صورت نجات نخواهد یافت.
شفاعت روزنه‌ای برای نجات انسان گناهکار است
وی با بیان این که شفاعت بر دو نوع است، عنوان کرد: یک نوع از شفاعت بازدارنده از گناه است. در این نوع شفاعت شخص گناهکار در میانه راه به معصیت‌هایی که انجام می‌دهد پی می‌برد و متوجه می‌شود که ارتکاب چنین اعمالی آینده‌اش را به خطر می‌اندازد، از این رو به تدریج به خود آمده و رابطه اخلاقی و روحانی خود را با خدا ترمیم می‌کند.
حضرت آیت‌الله سبحانی گفت: شفاعت امیدی برای رهایی و روزنه‌ای برای نجات یافتن انسان گناهکار است. بنابراین انسان گناهکار نمی‌تواند به طور مطلق بر شفاعت تکیه کند و گمان کند که حتماً از عذاب الهی نجات خواهد یافت.
وی با اشاره به این که نوعی از اعتقاد به شفاعت وجود دارد که مایه غلو و تجاوز به حقوق دیگران است، اظهار داشت: متأسفانه برخی همانند قوم یهود که می‌گفتند ما فرزندان خدا و دوستان خدا هستیم، گمان می‌کنند که حتماً مورد مغفرت الهی قرار خواهند گرفت.
این مرجع تقلید ابراز داشت: شفاعت انسان گناهکار با هر شرایطی موجب جری شدن شخص برای ارتکاب به گناه می‌شود. همان طور که بیان شد، شفاعت به منزله روزنه‌ای است که انسان گناهکار با مشاهده آینده خطرناک خود، از آن روزنه برای نجات یافتنش بهره می‌گیرد نه آن که به خاطر آن امتیاز(شفاعت) جرأت بیشتری به گناه پیدا کند./878/پ۲۰۲/ق