که هم دین دهد هم دنیا به ما

به گزارش خبرگزاری رسا، سرود ملی ایران، نمایانگر اهداف، آرزو‌ها و ایده یک ملت است؛ اولین سرود جمهوری اسلامی که برآمده از تفکر جمعی و اجماع فراگیر بود، با این عنوان آغاز می‌شد: «شد جمهوری اسلامی به پا، که هم دین دهد، هم دنیا به ما.»

 

این بیت، عصاره امیدواری ملت به نظامی است که سلطنت را برچید و جمهوری را مستقر کرد؛ برخی متأسفانه به گونه‌ای سخن می‌گویند که زندگی روزمره مردم را در برابر آرمان‌خواهی و استقلال‌طلبی‌اش قرار می‌دهند و دوگانه کاذبی را می‌سازند که عوارض ناگواری در پی دارد.

 

با چنین رویکردی مجموعه خدمات بی‌نظیر جمهوری اسلامی نادیده گرفته می‌شود و ناکارآمدی‌های بخش دیوان‌سالاری برجسته می‌شود؛ حال آنکه مشکل این است که به‌عنوان نمونه، دولت کنونی با نفی کارآمدی دولت قبلی بر سر کار آمد و اکنون در یک مسوولیت‌ناپذیری آشکار، علت گرفتاری‌ها را صرفاً تحریم‌های خارجی بیان می‌کند.

 

نتیجه آن که آنچه وجود دارد، ناکارآمدی بخش اجرایی حکومت است و نه جمهوری اسلامی. جمهوری اسلامی اولین حکومت مردمی در تاریخ طولانی ایران است؛ اولین حکومت در چهار قرن اخیر است که اجازه نداده هیچ بخشی از ایران از آن جدا شود و بعد از هزاره‌ها توانسته مرز‌های ایران بزرگ را از شرق و غرب گسترش دهد و به آب‌های اروپا و آفریقا برساند.

 

این به معنای پایان‌ناپذیری انقلاب اسلامی است که در آستانه شکل‌دهی به تمدنی نوین قرار دارد. دقیقاً اینجا همان نقطه‌ای است در تماس با ناکارآمدی اجرایی؛ فرصت بی‌بدیل کنونی به سرعت مبدل به آورده‌هایی برای جمهوری اسلامی نمی‌شود.

 

ایجاد «دولت اسلامی» درخواست و خواسته مهمی است که بتواند چرخه تمدن‌سازی را تکمیل کند و امید آن است که انقلاب اسلامی در چله دوم خود این افق را نیز فتح کند. /۱۰۱/۹۶۹/م