"خود اصل‌ پنداری" آفتی که مدیران نظام را تهدید می‌کند

باشگاه نویسندگان حوزوی خبرگزاری رسا، محمدصادق ناطقی

مناصب حکومتی در جمهوری‌ اسلامی نیازمند کسب فضایل اخلاقی و انسانی است. عبورِ از خود و تعصب نسبت به دین خدا، از بارزترین صفات اولیای الهی و علمای راستین تشیع بوده‌است. در سیره رسول‌ خدا(ص) می‌خوانیم که حضرت هرگز برای خود خشمگین نشدند و علی(ع) بزرگ شاگردِ مکتب نبی مکرم اسلام(ص) در نبرد با عمروبن عبدود این کمال اخلاقی را به تمامی به نمایش گذاشت.

گفت من تیغ از پی حق می‎زنم، بنده حقم، نه مامور تنم

شیر حقم، نیستم شیر هوا، فعل من بر دین من باشد گوا

چون در آمد در میان، غیر خدا، تیغ را دیدم نهان کردن، سزا

مدیران در طراز جمهوری‌ اسلامی، باید از خود‌گذشتگی را در دستور کار خویش قرار دهند به خصوص اگر این مدیران مزین به لباس پیامبر(ص) هم باشند، انتظار از آن‌ها برای عبور از خود و وقفِ دین خداشدن چند برابر می‌شود.

کشیده شده مباحث درون حوزوی و یا محرمانه های نظام که به گوش دشمنان و فرصت طلبان بی تردید عرصه شبهه پراکنی و فضاسازی ها را برای جریان های معاند نظام و روحانیت فراهم می کند، اینجاست که بصیرت عمارگونه علما و بزرگان نظام اسلامی ایران هر گونه راه نفوذ را بر فرصت طلبان سد خواهد کرد.

نگاهی گذرا به تاریخ حوزه‌های‌علمیه نشان می‌دهد، اختلاف بین علما و اندیشمندان عرصه دین، مسبوق به سابقه بوده‌ است. با شروع غیبت کبری و محروم شدن جامعه از ارتباط مستقیم با امام(ع) خویش، تاریخ علمای تشیع پر از دیدگاه‌های متفاوت اصولی، فلسفی، عرفانی، اجتماعی، سیاسی، فقهی و تا حدودی تفاوت‌های اعتقادی بوده است. اما در اوج این اختلافات، احترام متقابل به یکدیگر و رعایت تقوا موج می‌زند. این اختلافات نه تنها باعث صدمه به اسلام و تشیع نشد، بلکه ثمره با برکت آن امروزه در هزاران کتاب، چراغ راه بشریت شده است.

از سوی دیگر با اطمینان خاطر باید بگوییم هرچند رسانه‌های معاند از شنیدن بگو مگوهای بی ثمر و آشکار برخی مسئولان، ذوق مرگ می شوند و هیاهو به راه می اندازند اما این ذوق مرگی ها جز انتشار چند تیتر زودگذر و زمان دار و ایجاد موج های ناکارا، توان آسیب رساندن به درخت تنومند جمهوری اسلامی را ندارند، درختی که امروزه در قلوب همه ملت‌های آزادی خواه جهان ریشه دوانیده‌ است با این‌گونه اتفاقات تنها چند برگ زرد و رو به خزانش می‌ریزد، که آن هم شجره انقلاب را آراسته‌تر می‌کند.

البته بسیار مطلوب است که برای رسیدن به پیشرفت همه جانبه در دهه پنجم انقلاب‌ اسلامی، بدنه مدیریتی کشور نیازمند پالایش است، ضروری است در این مسیر نسیمِ حقایق، نقاب از چهره‌ها کنار زده و خودِ واقعی دورویان و فرصت طلبان را به نمایش بگذارد فرصت طلبانی که در دوران انقلاب اسلامی از هر راهی به سودجویی می‌اندیشند.

از سیره و اندیشه رهبر معظم انقلاب متوجه می‌شویم که روش ایشان حفظ اکثریت است؛ بنابر این برخورد با کسانی که  با فعالیت های سوگیرانه و اختلاف افکن خود کام اکثریت مردم را تلخ می کنند، حیاتی و سرنوشت ساز به نظر می رسد. منش رهبر انقلاب اسلامی در طول دوران رهبریشان نشان داده که بعضا لازم می‌آید خودی، ناخودی و نخودی به مردم معرفی شوند تا امتی که به سوی تشکیل تمدن اسلامی به پیش می‌روند در تصمیم‌گیری‌های آتی بهتر عمل کنند.

در این مجال قرار است به یک آسیب در بین مسئولان نظام اشاره شود که اثر قدمت و شهرت آنان در جایگاه های متنوع سیاسی و حاکمیتی است آن هم "اصل فرض کردن خود" و فرع دانستن ملاحظات و معیارهای انقلاب اسلامی است.

توقع به حق مردم از شخصی که منصوب رهبر انقلاب‌ اسلامی یا منتخب ملت ایران در دولت و مجلس است، گذشتنِ از خود و دفاع بی امان از خط امام، دین خدا و انقلاب‌ اسلامی است. مردم هوشمند ایران با مرور مواضع ده سال اخیر یک مسئول سیاسی، از خود خواهند پرسید، یک مسئول در حکومت‌اسلامی چرا فقط زمانی که پیکان انتقادات به سمت خودش یا مجموعه تحت مدیریتش است، برآشفته می‌شود و از سویی دیگر در شرایطی که مردم و نظام اسلامی اولویت های مهم تری پیش رو دارد، خود را متین و ساکت نشان می دهد. آیا افراد باید خرج نظام شوند یا نظام خرج افراد؟

و البته هیزم کشان دوزخ، که با نقاب اصحاب رسانه آتش‌بیار این معرکه بودند، نباید از نظر تیزبین اهل فن پنهان بمانند. آنان که تلاش کردند این اختلاف را به کف جامعه بکشانند و آتش اختلاف را به نفع جریان نفوذ و دشمنان انقلاب اسلامی زنده نگه دارند.

البته تا کنون در پس هر اتفاق ریز و درشتی در حوزه، رسواشدن هرچه بیشتر خناسان نفوذی را شاهد بوده ایم که این رسوایی نمی تواند بهانه ای بر بی احتیاطی برخی بزرگان و رسانه های خودی در اعلام مواضع شتابزده باشد.

در هر حال دو عاملِ "خود اصل پنداری" برخی مسئولان و "جنگ روانی رسانه‌های نفوذی دشمن" از دلایل عمده ایجاد فضای بی اعتمادی به نظام مقدس اسلامی به ویژه افول جایگاه حوزه است./918/ی702/س