انتظار ما و کوفیان

به گزارش باشگاه نویسندگان حوزوی خبرگزاری رسا، بابک شکورزاده

 

"این نامه‌ای است به حسین بن علی علیهما‌السلام از طرف شیعیان مؤمن و مسلمان او. پس از حمد و ثنای پروردگار، به سرعت به نزد ما بشتاب؛ زیرا مردم چشم به راه تو هستند و اندیشه‌ای جز تو ندارند. پس بشتاب، بشتاب، بشتاب، والسلام؛ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ إِلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ مِنْ شِیعَتِهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُسْلِمِینَ أَمَّا بَعْدُ فَحَیَّهَلَا فَإِنَّ النَّاسَ یَنْتَظِرُونَکَ لَا رَأْیَ لَهُمْ غَیْرُک فَالْعَجَلَ الْعَجَلَ ثُمَّ الْعَجَلَ الْعَجَلَ وَ السَّلَامُ".

این یکی از نامه‌هایی است که از سوی برخی کوفیان برای امام حسین علیه‌السلام فرستاده شد. فراز دوم نامه برای زمانه و عصر ما بسیار آشناست. اگر کسی از ابتدا نداند که این نامه کوفیان در قرن اول هجری است، تصور می‌کند که نجوایی از شیعیان با حضرت مهدی موعود در عصر حاضر است. کلمات «انتظار» و «عجل» کلید واژه این نامه است.

اینجاست که جا دارد تلنگر و نهیبی به خود بزنیم که تا چه اندازه نسبت به ادعایی که داریم صادق هستیم! آیا واقعا منتظر امام زمان(عج) هستیم و درخواست تعجیل از روی صداقت است یا اینکه همچون کوفیان زمان امام حسین علیه‌السلام، حرف و عمل، فاصله زیادی با هم دارند و فقط لقلقه زبانی است!

کوفیان همان چیزی را می‌گفتند که ما الان از آن دم می‌زنیم، به مناسبت‌های مختلف دعای فرج می‌خوانیم و ادعای منتظر بودن داریم. البته که باید اهل دعای فرج باشیم و منتظر امام زمان؛ ولی سخن در این است که نباید به این مقدار بسنده کنیم؛ بلکه باید عبرت پذیر باشیم و فکر نکنیم که به صرف ادعای منتظر بودن و زمزمه دعای فرج، حقیقتا منتظر و سینه چاک حجت خدا خواهیم بود. واقعا معلوم نیست که اگر امام زمان(عج) ظهور کند و ما را به یاری بطلبد چه موضعی را اختیار خواهیم کرد و در کدام جبهه قرار خواهیم گرفت.

شاید این نامه کوفیان و عملکرد نهایی آنان تا حدودی مسئله را برای ما روشن کند که با وجود این همه مدعی انتظار و دعای فرج خوان، چرا امام زمان علیه‌السلام هنوز ظهور نکرده است. شاید یکی از دلایل اصلی همین مسئله باشد و کمیت خیلی از ما در عمل لنگ می‌زند.

نهضت عاشورا عبرت‌های زیادی دارد و از ابعاد گوناگونی می‌تواند مورد بررسی قرار بگیرد. ترس از فرجام کار و اینکه انسان چقدر در ادعایش صادق است یکی از عبرت‌های این نهضت استراتژیک است. بیان معروف امام حسین علیه‌السلام در مسیر کربلا به نوعی ترس از فرجام را در وجود انسان زنده می‌کند؛ آنجا که فرمود: «إِنَّ النَّاسَ عَبِیدُ الدُّنْیَا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ‏ یَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیَّانُونَ؛ مردم بندگان دنیا هستند و دین تنها بر زبانشان جاری است، تا زمانی که زندگیشان بچرخد دین‌گرا هستند، ولی هنگامی که در امتحان قرار گرفتند دین داران واقعی کم می‌شوند.» /۹۹۹/ی703/س

بابک شکورزاده