رفراندوم علیه تبعیض

به گزارش خبرگزاري رسا، محمد زعیم‌زاده جانشین سردبیر روزنامه «فرهیختگان» طی یادداشتی نوشت:‌ حسن روحانی هر از چندی بحث رفراندوم را طرح می کند، البته فقط مطرح می‌کند و هرگز تا بحال به شکل جدی و قانونی پیگیری نکرده است؛ انگیزه‌های روحانی از این ماجرا مشخص است او روانشناسی جریان رقیب را می‌داند و حدس می‌زند که هربار از رفراندوم بگوید در چشم به هم زدنی دوقطبی آزادی-دیکتاتوری ساخته می‌شود و تا مدتی می تواند نفس بکشد.

اما حداقل در سالروز دوازده فروردین شاید بتوان به دور از آن فضا در مورد همه پرسی حرف زد.

تبدیل همه پرسی به یک تابو حتما خطایی راهبردی است، اتفاقی که قبلا افتاده و باز هم می‌تواند در موضوعات مختلف در دستور کار باشد، جمهوری اسلامی سابقه برگزاری سی و چند انتخابات با مشارکت‌های مختلف از چهل درصد تا بیش از هشتاد و پنج درصد و با انتخاب‌های مختلف توسط مردم رادارد، شاید اگر از ابتدای انقلاب این روند شکل نگرفته بود انتخابات هم مانند رفراندوم تابو می‌شد.

از سوی دیگر نگاهی به اعتراضات مردم نشان می‌دهد حس عدم کارآمدی دستگاه اجرایی-به معنا عام- نسبتا جدی است، یکی از وجوه ناکارآمدی که شاید از همه ملموس تر باشد تبعیض است، چرا کرونا مجلس را دو ماه تعطیل می‌کند اما دستفروش مترو نمی‌تواند در خانه بماند؟ چرا هنوز در بلوچستان مدرسه کپری داریم و شهریه مدارس غیر انتفاعی در تهران تا چهل میلیون هم می رسد؟ چرا... آیا نمی توان با یک تیر دو نشان زد و برخی روندها که برای مردم تبعیض آمیز است یا ایجاد رانت می‌کند را به همه پرسی گذاشت؟

 نمی‌شود تصمیم اعتماد سوز بنزینی را باز طراحی کرد و چند سناریو را به همه پرسی گذاشت؟

نمی توان واگذاری فله‌ای کارخانه‌ها و  شرکت‌های دولتی را که نتایج هولناکی چون هپکو و ماشین سازی داشته است را به رفراندوم گذاشت؟

 نمی‌توان در مورد روند واگذاری آموزش و پروش و پولی کردن علم که نتیجه‌اش تبدیل دانش آموزان به شهروندان درجه یک و دو است نظر مردم را خواست؟

این فهرست را می توان با محوریت تبعیض زدایی پخته تر کرد و ادامه داد، سال نود و نه باید سال متفاوتی باشد./1360/