هیچ گاه از خدا غافل نشویم

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، تقریبا مطمئنم که هیچ کس نمی‌تواند من را از بند این مشکلات رها کند؛ نه اینکه بد بین باشم نه! امتحان کردم، همه راه ها را، همه احتمالات را، به هر دری زدم، به هرکه شما فکرش را بکنید متوسل شدم. نشد، نمی شود. مشکل من گره کوری است که با هیچ دستی باز نمی شود.

این دیالوگ تکراری را خود ما، بارها و بارها در زندگی مان، هم گفته‌ایم و هم شنیده‌ایم. حالا شاید کمی عبارتش متفاوت بوده، اما اصل حرف همین است که ما انسان‌ها خیلی از اوقات پیش‌رویمان چاهی می‌بینیم که پر کردنش از توان‌مان خارج است. البته هرکسی را بتوانیم بفریبیم، سر خودمان را که نمی‌توانیم شیره بمالیم.

ما انسان‌ها اگرچه گاهی خیلی ادعایمان زیاد است اما آخر آخرش نیازمندیم. در همه شئونات زندگی‌مان، حتی نفس کشیدن. این حقیقتی است که استثنا بردار نیست، فرد فرد بنی آدم را در بر می‌گیرد، از فقرا و سائلین گرفته تا ثروتمندان و سلاطین.

صفحات تاریخ پر است از ناتوانی انسان‌ها

صفحات تاریخ پر است از زبونی و ناتوانی انسان‌های مثلاً قدرتمندی که در برابر اتفاقات پیش پا افتاده و ساده گردن خم کرده و تسلیم شده‌اند. به عنوان مثال، نمرود! پادشاه مستکبر و قدرتمندی که با آن همه غرور و ادعا، مغلوب یک پشه به ظاهر ضعیف شد یا مثلاً هیتلر، بعد از آن همه گردن کلفتی و ظلم و ستم که دنیا را به هم ریخت، آخر کار، مثل ضعیف ترین موجودات عالم با سیانور خودکشی کرد. اصلا چرا راه دور برویم، همین محمدرضا پهلوی، مستکبر مزدور سالهای نه چندان دور مملکت خودمان؛ عاقبتش چه شد؟ ثروتش توانست از مرگش جلوگیری کند؟

اگر خوب نگاه کنیم می بینیم قانونی نانوشته در هستی جریان دارد. قانونی که ما همواره از آن غافل بوده‌ایم. قانونی که کلید حل تمام گرفتاری‌های ماست. قرآن کریم می‌فرماید: يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ [1]. ای انسان‌ها، شما [همه شما] تمام وجودتان، پر از نیاز به خداست و تنها خداست که بی نیاز و ستایش شده است.

این آیه مبارکه همان قانون بزرگ طبیعت را به ما گوشزد می‌کند؛ قانونی که در طول زندگی‌مان، بارها و بارها با تمام سلول‌هایمان لمسش کرده‌ایم. به اندازه تمام گره‌های کور و روشنی که به زندگی‌مان افتاده؛ اما تنها پس از گذشت لحظاتی، به دست فراموشی سپردیمش و همواره یادمان رفته است که ما و هر آنچه داریم، عنایت اوست.

فراموش نکنیم که فراموش‌کاریم

فراموش کردیم که اگر او برای ما خیری را بخواهد، هیچ کس نمی تواند آن را به شر تبدیل کند و همچنین اگر او بلایی را بر ما فرو فرستد، هیچ کس جز خوش توان برگرداندن آن را ندارد.[2] اصلا شاید به همین خاطر ما را فراموشکار (انسان) نامیده باشند؛ کسی چه میداند؟

سرگذشت زندگی ما انسان ها در همین یک کلمه خلاصه می شود؛ فراموشی.

البته از حق نگذریم، هر وقت کارد به استخوان‌مان رسیده، ته همه راه ها، از روی ناچاری دستی به دامان خدا زده‌ایم و در سجده‌ای یا قنوتی، صدایش کرده‌ایم و او هم دستمان را گرفته و گره از کارمان گشوده است؛ اما هیچ وقت نشد از خودمان بپرسیم چرا آخر کار درب خانه‌اش را می‌زنی؟ مگر نه اینکه کشایش گره هر سختی و آرام گرفتن طوفان هر بلایی فقط و فقط به دست اوست؟[3] پس چرا در هر مشکلی اول درب خانه او دغ الباب نمی‌کنی که راه‌های مخفی عنایتش را بر تو بگشاید؟[4]

امام صادق علیه السلام در روایتی فرموده اند: اکثِرْ مِنَ الدُّعا فَانَّهُ مِفْتاحُ کلِّ رَحْمَةٍ وَ نَجاحُ کلِّ حاجَةٍ وَ لا ینالُ ما عِنْدَ اللَّهِ الَّا بِالدُّعا وَ لَیسَ بابٌ یکثَرُ قَرْعُهُ الَّا یوشَک انْ یفْتَحَ لِصاحِبِهِ؛ زیاد دعا کنید و در خواندن خدا اصرار کنید؛ زیرا کلید تمام رحمت‌ها و عامل پیروزی در هر حاجتی دعاست؛ نعمت‌ها و برکاتی که نزد خداوند است، بدون دعا به کسی نمی‌رسد، و هیچ دری وجود ندارد مگر اینکه با اصرار و سماجت و پافشاری گشوده می‌شود.[5] /882/ 703/

حسین رحیمی، طلبه سطح عالی حوزه علمیه قم

[1] آیه 15 فاطر

[2] فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ

[3] یا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکارِهِ، وَ یا مَنْ یفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ

[4] وَالَّذينَ جاهَدوا فينا لَنَهدِيَنَّهُم سُبُلَنا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ المُحسِنينَ، عنکبوت، 69

[5] ميزان الحكمه، باب 1196، حديث 5585.