پهلوانان همیشه در صحنه

به گزارش خبرگزاري رسا، دست به خیرشان خوب است؛ گاهی از مال می‌بخشند و گاهی هم از جان. فرقی برای‌شان نمی‌کند در کدام میدان باشد؛ همواره پای کار هستند و تا پای جان می‌جنگند، شاید، چون از لا‌به‌لای مردم همین کوچه و خیابان هستند و خود را تافته جدا بافته نمی‌دانند. شاید، چون عنوان، مقام و مدال باعث نشده تا یادشان برود که چطور به این موفقیت‌ها دست یافتند. شاید، چون الفبای ورزش را با پهلوانی یاد گرفتند و از یاد نبردند که پهلوانی به مراتب مهم‌تر و ماندگار‌تر از قهرمانی است.

حرف از ورزشکاران است؛ زنان و مردانی که روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌ها به سختی تلاش می‌کنند و عرق می‌ریزند تا با موفقیت‌های‌شان لبخند بر لب مردم بنشانند و پرچم پرافتخار کشورمان را بر فراز دنیا به اهتزاز درآورند. ورزشکارانی که، اما همه هم و غم‌شان رفتن روی سکو و کسب مدال نیست و قبل از هر چیزی همواره به مردم می‌اندیشند، به خوشحالی و حتی به فراهم کردن آرامش آنها.

شاید کمتر کسی بداند با چه سختی‌ها، مشقت‌ها و کمبود‌هایی تمرین می‌کنند. شاید کمتر کسی بداند برای هر مدالی که شادی را مهمان دل‌های مردم می‌کند، چطور عرق می‌ریزند. مردمی که تا خم به گوشه ابروی‌شان می‌آید باز هم همین‌ها هستند که دست‌شان را می‌گیرند. همین ورزشکارانی که گویی در هر جبهه‌ای که می‌جنگند برای مردم و شاد کردن آنهاست.

مهم نیست که از کوران مسابقات آمده یا اردویی سنگین و طولانی را پشت سر گذاشته باشند، کافی است که مشکلی پیش آید؛ می‌خواهد سیل یا زلزله باشد. همیشه پای کار هستند و نه از دور که از نزدیک دستی بر آتش دارند. آستین بالا می‌زنند، تا کمر در آب می‌روند، در سرما و گرما گونی به پشت می‌گیرند؛ زمین‌های سنگلاخی و هر کجا که می‌خواهد باشد؛ زن و مرد هم ندارد. همگی امتحان پس‌داده هستند، امتحان پهلوانی که نه‌فقط در میدان نبرد و رودرروی ورزشکاران حریف که در میدان نبرد روزگار هم همیشه آماده به خدمت هستند، نبردی که دیروز اگرچه مادی و معنوی بود، اما این‌بار شکل آن کاملاً متفاوت است.

این‌بار شاهد از جان مایه گذاشتن‌شان هستیم. هر کدام هم فراخور حال خود، یکی توزیع ماسک و موادضد‌عفونی را در پیش می‌گیرد. آن یکی توزیع غذا بین نیازمندان و تجهیز کردن بیمارستان‌ها را و دیگری هم در صف اول برای پرستاری بر بالین بیمار‌ها می‌رود. یکی خانه به خانه در پی حل مشکلات می‌گردد، آن یکی هم شب را تا صبح در بیمارستان می‌گذراند برای رسیدن به درد بیمارانی که حتی شانس دیدن خانواده خود را هم ندارند.

کار ساده‌ای نیست. دست به خیر بودن‌شان سال‌هاست که ثابت شده است، پای کار بودن را هم همواره به تصویر کشیدند، اما رفتن به دل خطر و در صف اول کمک به مردم دیگر از آن دست افتخاراتی است که نصیب هر کسی نمی‌شود. افتخاری بی‌شک باارزش‌تر از کسب هر مدالی است. این یکی دل می‌خواهد، خیلی هم دل می‌خواهد که جانت را کف دست بگیری و با عشق به یاری بیمارانی بشتابی که بی‌هیچ گناهی در بستر مرگ خوابیده‌اند و امیدی هم شاید برای بلند شدن و رفتن دوباره به خانه ندارند.

بی‌شک پرستاری حرفه مقدسی است و پرستاران فرشته‌هایی بدون بال هستند که سال‌هاست مأموران نجات بیمارانند، اما بدون تردید حضور جامعه ورزش در قالب کادر درمان بیمارستان‌ها در این روز‌هایی که کرونا یقه دنیا را گرفته و قربانی می‌گیرد افتخاری بزرگ برای جامعه ورزش است. جامعه‌ای که همواره و در هر شرایطی ثابت کرده دوش به دوش مردم و در مشکلات یاری‌رسان آنهاست. جامعه‌ای که حالا بدون تردید پرستاران ورزشکار، نگین درخشانی در کارنامه افتخاراتش هستند. افتخاری که این‌بار با‌ارزش‌تر از هر مدالی است، مدالی به قیمت جان و به ارزش نجات جان انسان‌ها.

هرچند که جز این هم از جامعه ورزش انتظار نمی‌رود، جامعه‌ای که افراد آن همیشه در سختی‌ها یاری‌رسان مردم و در کنار آن‌ها بودند. جامعه‌ای که در سختی‌ها و مشکلاتی، چون سیل و زلزله حضور خودجوش‌شان مرهمی بر دل مردم داغدیده بوده است. جامعه‌ای که این‌بار طور دیگری برای حضور در صحنه و کمک به مردم آستین بالا زده است.

بی‌شک می‌توان گفت دل شیر دارند که در روز‌هایی که همه تأکید دارند به ماندن در خانه، بی‌توجه به عواقب آن دل به دریا می‌زنند و به کمک و یاری مردم می‌شتابند و از هر طریقی که شده و به هر شکلی که می‌توانند، سعی در گرفتن دست مردم دارند. می‌خواهد با پوشیدن لباس مقدس پرستاری باشد یا رساندن مایحتاج مردم در خانه‌های‌شان یا حتی خرید وسایل مورد نیاز بیمارستان‌ها. به هر شکلی که بتواند جامعه ورزش را یک‌بار دیگر برابر مردمی که همواره حامی آن‌ها بودند، روسفید کند./1360/