کوره‌هایی که به جای آجر، فقر می‌پزند!
هر کجا که چشم کار می‌کند خاک است و امکانات زندگی در کوره‌های آجرپزی خاوران و قیامدشت زیر صفر است! خانواده‌ها در این کوره‌ها از داشتن امکانات بهداشتی حداقلی مانند حمام و سرویس بهداشتی نیز محروم هستند.
به گزارش خبرگزاری رسا، تصورش را کنید که در این روز‌های کرونایی که از شست و شوی مکرر دست‌ها خسته شده‌ایم و از اینکه پوست دستمان خراب شده گلایه می‌کنیم، اهالی کوره‌های آجرپزی خاوران و قیامدشت، امکانات بهداشتی مناسبی ندارند تا بتوانند دست‌هایشان را بشورند یا به حمام بروند!
وضعیت تحصیلی بچه‌های این کوره‌ها که بدتر از وضعیت بهداشت آنهاست، زیرا که خیلی از این کودکان ناچار به ترک تحصیل شده‌اند و دیگر هیچ امیدی به آینده‌ای روشن در زندگی‌شان ندارند.
در چنین شرایطی مسئولان بیخیال رسیدگی به این منطقه شده‌اند و هر کسی تنها به گرفتن عکس و فیلم در کوره‌های آجرپزی اکتفا کرده‌است. ساکنان این کوره‌ها هم عادت کرده‌اند به اینکه چندین بسته حمایتی به خانه‌هایشان بیاید و از زبان مسئولان، وعده بشنوند و در نهایت هم آب از آب تکان نخورد!
بچه‌هایمان را در اتاق، حمام می‌کنیم!
یکی از خانم‌های ساکن در کوره آجرپزی قیامدشت درباره مشکلاتشان به خبرنگار «جوان» می‌گوید: «وضعیت بهداشت و نظافت در این کوره بسیار نامناسب است و امکاناتی برای زندگی بچه‌های ما چه از لحاظ بهداشتی و چه از لحاظ تحصیلی وجود ندارد. گاهی خیرین به اینجا می‌آیند و برای تحصیل بچه‌ها وقت می‌گذارند، اما وقتی مدرسه‌ای نباشد، این‌ها کافی نیست.»
او ادامه می‌دهد: «حمام و سرویس بهداشتی در کوره‌ها عمومی است و تمامی ساکنان از آن استفاده می‌کنند. به علاوه اینکه در و پنجره‌های آن هم خراب است و آب گرم ندارد. متأسفانه پوست صورت و بدن اکثر بچه‌ها خشک شده است و ناراحتی‌های پوستی پیدا کرده‌اند.»
این خانم جوان درباره وضعیت شست و شو در این منطقه اظهار می‌دارد: «چند ماه است که حمام عمومی این منطقه خراب شده و کسی آن را درست نمی‌کند. آنجا حتی برق هم ندارد، برای همین مجبوریم برای شستن بچه‌ها آب را روی حرارت بجوشانیم و کودکانمان را در اتاق حمام کنیم. البته این کار در فصل سرد سال باعث سرماخوردگی آنها می‌شود، اما چاره‌ای نیست!»
فیلمنامه‌ای غمگین، اما واقعی
شبیه به فیلم می‌ماند؛ منطقه‌ای که فقط چند کیلومتر با تهران فاصله دارد، اما فاصله طبقاتی در آن از زمین تا آسمان است! نسترن دانه کار، مدیر گروه جهادی حنیفا که به صورت متمرکز به این مناطق سر می‌زند به «جوان» می‌گوید: «حدود ۴۰ درصد از ساکنان کوره‌های آجرپزی خاوران و قیامدشت نیازمند هستند و مابقی آنها شغل دارند، بنابراین ما باید تلاش کنیم تا این ۴۰ درصد نیز توانمند شوند تا بتوانند چرخ زندگی‌شان را بچرخانند.»
او با اشاره به اینکه کمک به ساکنان این منطقه باید کارشناسانه باشد، اظهار می‌دارد: «گاهی برخی از خیرین بدون هیچ تحقیقی به ساکنان کوره‌های آجرپزی کمک می‌کنند و باعث تنبل شدن آنها می‌شوند. تجربه کمک به ساکنان کوره آجرپزی شمس‌آباد نشان داده که وقتی بسته‌های غذایی یک تا ۲ میلیون تومانی به خانه‌های این افراد داده می‌شود، صاحبان کوره برای گرفتن اجاره اتاق‌ها دندان تیز می‌کنند و مبالغ بیشتری طلب می‌کنند.»
دانه‌کار با بیان اینکه گاهی کمک‌های بیش از حد خیرین موجب مطالبه‌گر شدن ساکنان کوره‌های آجرپزی می‌شود، اضافه می‌کند: «کوره شمس‌آباد بر سر زبان‌ها افتاد و تبدیل به محلی برای شوآف مسئولان شد، جایی که هر کدام از مسئولان بیایند، عکس بگیرند، وعده بدهند و بعد بروند و پشت سرشان را هم نگاه نکنند! از طرفی با معروف شدن کوره شمس‌آباد حضور خیرین در آنجا پررنگ شد و همین مسئله موجب تنبل شدن ساکنان این کوره شد. زیرا که آنها آخر هر هفته منتظر نذری خیرین بودند و دیگر سراغ کار هم نمی‌رفتند.» مدیر گروه جهادی حنیفا تصریح می‌کند: «کمک بیش از حد به ساکنان کوره آجرپزی شمس‌آباد به مرور باعث تعطیل شدن این کوره‌ها شد. مسئله‌ای که باید قوه قضائیه به آن ورود کند و از صاحبان کوره بپرسد چرا این کوره‌ها خاموش است و این منطقه مسکونی شده‌است؟»
چه باید کرد؟
او به وظیفه بهزیستی نسبت به کودکان کوره‌های آجرپزی اشاره می‌کند و می‌گوید: «سازمان بهزیستی همه تلاشش این است که کودکان کار را جمع‌آوری کند، در صورتی که بچه‌های کوره آجرپزی در اولویت هستند، زیرا که آنها نه درس می‌خوانند و نه کار می‌کنند، فقط منتظر مانده‌اند تا بزرگ شوند و یکی شبیه به پدر یا مادرشان باشند!» دانه‌کار درباره سوءاستفاده برخی از مسئولان نسبت به طرح‌هایی که برای کوره‌های آجرپزی داشت، اظهار می‌دارد: «سال‌هاست که در این کوره‌ها رفت و آمد می‌کنم و می‌دانم که باید به چه خانواده‌ای کمک کرد و به چه خانواده‌ای کمک نکرد. حتی می‌دانم چه امکاناتی می‌تواند زندگی برخی از این ساکنان را نجات دهد، اما متأسفانه برخی از افراد می‌آیند و بعد از گرفتن اطلاعات تمام این طرح‌ها را به اسم خودشان اجرایی و در نهایت هم آن را نصفه و نیمه رها می‌کنند؛ آنها، چون به دنبال اسم و رسم هستند، آنطور که باید از کارهایشان نتیجه نمی‌گیرند، به همین دلیل است که دوباره همه چیز به خانه اول برمی‌گردد.»
مدیر گروه جهادی حنیفا تأکید می‌کند: «اخیراً با همت خیرین در کوره خاوران کانکس گرفتیم و کلاس درسی بچه‌ها را در آنجا برگزار می‌کنیم. چند روز پیش نیز تعدادی از نمایندگان مجلس از آنجا بازدید کردند و قرار شد که پیگیر مشکلات آنها باشند، اما از آن روز تا به حال دیگر نیامدند. امیدوارم که مسئولان نسبت به وضعیت زندگی ساکنان کوره‌های آجرپزی احساس خطر کنند و زودتر به کمک سروسامان دادن وضعیت آنها بیایند.»
منبع: روزنامه جوان
ارسال نظرات