غصه‌های رهبر حواس‌جمع
در هیأتی که سیمای واقعی پیامبر و امامان ترسیم نشود و همه در خم ابرو بمانند، همه مسابقه تندخوانی برگزار می‌کنند و مداحان دربه‌در دنبال استودیو می‌گردند تا کار باکلاس پرکنند و بدهند توی صفحه شخصی‌شان. این‌ها غصه‌های رهبرند.
به گزارش خبرگزاری رسا، ۳۱ سال قبل، همان سالی که امام تازه به رحمت خدا رفته بود، یک مداح معروف با اشاره به عکس امام در حضور رهبر انقلاب این بیت را خواند:
الا ای می‌کشان می دارد این پیر
سبوی می پیاپی دارد این پیر
آن آقای معروف که رفت و نشست، چند نفر دیگر هم مداحی کردند و روز میلاد حضرت صدیقه طاهره سلام‌الله علیها را تبریک گفتند. بعد، آقا یک جمله طلایی گفتند: مداح، شعری را که می‌خواند باید بفهمد! همه دانستند که منظور آقا همان مداح معروف بوده. یعنی چیزی بگو اندازه خودت!
آقا خیلی حواس‌جمع و دقیق‌اند. هنوز هم با این همه گرفتاری فکری، بدون این که امروز در جمع مداحان تنفس کرده باشند، می‌دانند میانشان چه خبر است، نقص‌ها چیست، گرفتاری‌ها از کجا ناشی می‌شود و حتی بعضی‌ها در این صفحات و گروه‌های مجازی با چه لحنی باهم صحبت می‌کنند.
برای همین، شاه‌بیت صحبت‌های آقا در دیدار مجازی روز چهارشنبه با مداحان، درباره ادب گفت‌وگو و پرهیز از بدگویی و بدزبانی بود. انگار خودشان شخصا در بعضی گروه‌ها که کار به مجادله می‌کشد و کلمات ناجور از دهان بعضی اشخاص در می‌آید، حضور دارند و تأسف می‌خورند.
متن کامل سخنان رهبر انقلاب در دیدار اخیر با مداحان سراسر کشور
نکته دیگری که در صحبت‌های کوتاه رهبر معظم انقلاب به چشم می‌خورد، وظیفه مداحان در گسترش دادن الگوی زیست نبوی، علوی و فاطمی و ترویج اندیشه‌ها و درس‌های آن بزرگواران بود. یعنی چی؟ زیست نبوی و علوی و فاطمی چه مختصاتی دارد که مداحان باید آن‌ها را ترویج دهند؟ یکی از مهم‌ترین نکته‌هایش، سختکوشی و تلاش و هموار کردن سخت‌ترین گرفتاری‌های مردم بر خویشتن است. آن عبارت معروف «الجار ثم الدّار» را که شنیده‌اید. مداحی که به گرفتاران و نیازمندان فکر نمی‌کند و از تعطیلی مجالس و روضه‌ها فقط به خاطر تنگی معیشت خودش برآشفته می‌شود، زیست نبوی و علوی و فاطمی را نمی‌فهمد.
رهبر به سبکی از زندگی اشاره می‌کنند که بر مبنای آن، پیامبرش هم بابت رسالت و نبوت از کسی دستمزد نمی‌گیرد و پیامبری را شغل قرار نمی‌دهد. یک جا نمی‌نشیند و فرصت‌هایش را به بیهودگی نمی‌گذراند.
آقا در بخش دیگری از صحبت‌های خودشان به اینکه «هیأت باید هیأت بماند» اشاره می‌کنند. هیأت چه شکلی است که می‌تواند از آن شکل خارج شود؟ در این سال‌ها به بهانه جذب جوانان، چقدر ساز و برگ و بزک به ابزار هیأت اضافه شده است؟ اینکه یک دستگاهی بگذاری ریتم سینه‌زنی را نگه دارد یا یک نفر کنار نوحه‌خوان باشد که عین ضبط ماشین، دوبس دوبس را به «حوسین حوسین» تبدیل کند، از اختراعاتی است که رهبر دارد هشدار می‌دهد نباید باشد. هیأت یعنی اشک، یعنی وقتی فهمیدی چقدر اهل بیت عصمت و طهارت مظلوم بوده‌اند و حتی نزدیک‌ترین یارانشان تنهایشان گذاشته‌اند، بسوزی. در هیأتی که سیمای واقعی پیامبر و امامان ترسیم نشود و همه در خم ابرو بمانند، همه مسابقه تندخوانی برگزار می‌کنند و مداحان در به در دنبال استودیو می‌گردند تا پشت سر هم کار باکلاس پرکنند و بدهند توی صفحه شخصی‌شان.
این‌ها غصه‌های رهبرند.
ارسال نظرات