یگانگی مردم، حکومت دینی و قوای نظامی

به گزارش خبرنگار سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، از تاریخ پا گذاشتن انسان در این کره خاکی، نظام های مختلفِ سیاسی تجربه شده است از قبیلِ نظام های سلطنتی-مورثی، طبقه فئودال هایی که بر مردم حکومت می کردند، دیکتاتورهایی که با کودتاهای نظامی به قدرت رسیده اند، و نظام هایی که خود را متکِّی به خواست و اراده مردم می دانند.

در بسیاری از این نظام ها، خواست و اراده مردم مورد اهتمام نیست بلکه طبقه حاکم بدنبال بقای حداکثری در قدرت هستند. در بسیاری از حکومت هایی که در ظاهر مدعی دموکراسی هستند نیز مردم به مرور زمان کنار گذاشته شده اند. این حکومت ها هرچند در ابتدا خود را متَّکی به رای مردم می دانند امَّا در ادامه و بتدریج با قدرت گرفتن طبقه زر سالاران و اربابان رسانه، طبقه حاکمی پدید می آیند که در تعارض منافع خود و عموم مردم، خود را بر مردم اولویت می دهند. رای و خواست مردم بیشتر ابزاری است برای آنها تا قدرت خود را تحکیم ببخشند. دموکراسی آمریکایی بهترین نمونه برای این دست حکومت ها است. جمعیَّت یک درصدی که خود را در همه چیز بر 99 درصد دیگر مردم برتری داده اند و در تقسیم احزاب و قدرت به گونه ای عمل کرده اند، امکان برآمدن نیرویی مردمی در قدرت وجود ندارد. مالیات بیشتر برای عموم مردم است نه طبقه حاکم قدرت و ثروت. سیاه پوستان اگر بخش عظیمی از جامعه باشند مورد بی توجّهی قرار می گیرند. آنها اساسا پول و سرمایه را بنیاد مشروعیت همه چیز می شمارند چرا که نظام آنها «سرمایه داری» است. پس از نگاه آنها طبیعی است که مردم توسط نیروهای نظامی یا امنیتی سرکوب می شوند. قدرت در اینگونه نظام ها برای تامین خواست عموم مردم نیست بلکه عموم مردم و رای شان ابزار تثبیت قدرت حاکم است. در نظام های مذکور چون دو گانه «حکومت-مردم» مفروض است، امکانِ انتخاب مردم یا حکومت از سوی قوای نظامی شکل می گیرد.

انقلاب اسلامی ایران نمونه ویژه و منحصر به فردی از حاکمیَّت در جهان بوده است. حکومت اسلام، چون بر آمده از خواست درونی مردم است، هیچگاه مردم را فراموش نمی کند و بخاطر اینکه متکی بر فرامین اصیل و ناب دین است هیچگاه در منجلاب گمراهی و ضلالت گرفتار نمی شود که منافع مردم را کنار بگذارد. در گفتمان «انقلاب اسلامی» و نظریه «ولایت فقیه» اساسا مردم و حکومت از یکدیگر جدا نیستند که ارتش و قوای نظامی بخواهند یکی را انتخاب کنند.

اینکه رئیس جمهور محترم، آقای روحانی بر چه اساس دو گانه «حکومت-مردم» را ترویج می کنند بسیار جای سوال است.

امَّا هر چه هست، این صحبت محصول ضعف عمیق در شناختِ «مردم، ارتش و انقلاب اسلامی» است. «انقلاب اسلامی» اساسا بنا شده است که حق مردم را ایفا کند. مبارزه خمینی کبیر، مجاهدان انقلابی و مردم علیه طاغوت شاهنشاهی و استکبار جهانی بهترین گواه بر این مطلب است. انقلاب چون طرفدار مردم و منافع آنها بود، مجبور شد در مقابل دشمنان ملت با زیر بار رفتن تحریم و از دست دادن عزیزانش هزینه بدهد. و مردم صبور و بصیر ایران هم این موضوع را به خوبی فهمیدند و در کنار حکومت و انقلاب استوار ماندند و تحمُّل کردند. اگر امروز هم مردم در مقابل ضعف شدید دولتمردان ناکار آمد صبوری پیشه می کنند، صف های مرغ را طی می کنند و زیر بار فشار گرانی تحمُّل می کنند به خاطر علاقه قلبی است که به اصل انقلاب اسلامی دارند. تجاربِ مختلفی تاریخی هم نشان داده مردم عزیز ایران، «انقلاب اسلامی» را از خود می دانند. از همین رو، ارتشیان غیور و دلاور هم دو گانه ای در پیش خود احساس نمی کنند که چون حکومت های طاغوتی و غیر دینی مجبور باشند یکی را انتخاب کنند.

البته از جناب آقای رئیس جمهور این حرف عجیب و بعید نیست، ایشان در ابتدای انقلاب هم خواستار انحلال کامل ارتش بودند. آنروزهم بخاطر ضعف در شناخت، «ارتش» را در مقابل ملَّت و حکومت می دانست و بقای حکومت را منوط به از بین رفتن ارتش! امَّا امام خمینی قدَّس سره و مقام معظم رهبری بخاطر شناخت دقیق و عمیق از انقلاب و مردم، این دو گانه را احساس نکردند و از «ارتش» پشتیبانی کردند و جلوی انحلال آنرا گرفتند. آنها «ارتش» را هرچند منسوب به نظام شاهنشاهی بود، را برآمده از مردم می دانستند.

اگر کار آنروز بدست رئیس جمهور محترم و همفکرانش بود، امروز ارتشی وجود نداشت که بخواهد او را به دو گانه سازی تشویق کند!

قوای نظامی و ارتش محصول مردمان غیوری است که از صمیم قلب های خود، به «انقلاب اسلامی» به عشق می ورزند و اگر اعتراضی دارند به ناکار آمدی و ضعف مدیران است نه اساس انقلاب!

«ولایت فقیه» و «حکومت دینی» هم بدنبال تامین حداکثری عموم مردم است. و مردم هم با صبوری و سابقه درخشان خود ثابت کرده اند که همیشه در کنار «انقلاب» و قوای نظام بوده اند. پس اینجا یگانگی «انقلاب-مردم-قوای نظامی(ارتش)» است.