مافیای خیابان شانزدهم

سازمان نظام پزشکی از یک حیث قدیمی‌ترین سمن در ایران است که بیش از ۶۰ سال قدمت دارد. از سوی دیگر به نوعی یکی از بزرگترین آنها نیز هست که بیش از ۳۰۰ هزار نفر را در خانواده بزرگ خود جا داده است. پزشکان، ماماها، دندانپزشک‌ها، داروسازان پروانه داره و... تنها بخشی از اعضای این سازمان هستند که در طول سال بارها به مطب آن ها مراجعه می‌کنیم.

لازم به ذکر است، به موجب قانون این سازمان اختیارات و وظایف مهمی بر عهده دارد. قانون سازمان نظام پزشکی ۱۹ بند را برای وظایف و اختیارات این سازمان برشمرده است. تدوین دستورالعمل‌ها، تعیین تعرفه‌ها، کمک به آموزش پزشکی، دریافت حق عضویت و ... تنها بخشی از اختیارات آن هاست. آنجایی متوجه اهمیت ویژه این سازمان می‌شویم که می‌فهمیم رییس کل این سازمان مردم نهاد (سمن) با حکم رییس جمهور رسمیت می‌یابد.

نظام پزشکی یک سازمان صنفی است. سازمان‌های صنفی عمدتا به دنبال استیفای حقوق اعضای خود در دستگاه‌های مختلف کشور هستند. یکی از بزرگترین جوامع در جمهوری اسلامی نیز جامعه بهداشت و درمان کشور است که ضامن سلامت آحاد مردم‌اند. آن هم با حجم زیادی از مطالبات بر زمین مانده که زخم آن در دوران کرونا سر باز کرد.

کرونا باعث شد بسیاری از ما بفهمیم نظام سلامت کشور هم مشکلاتی ریشه دار و عمیق دارد که دود آن نهایتا در چشم مردم جامعه خواهد رفت. حال سوالی پیش می‌آید. اگر سازمان نظام پزشکی تا این حد اهمیت، قدمت و اختیار دارد چرا باید هر روز شاهد باز شدن زخمی جدید و شنیدن فریادی رسا از اقشار مختلف نظام سلامت در کشور باشیم؟ روسا، اعضای هیأت‌های مدیره و اعضای شورای عالی که عمدتا نیز از افراد سرشناس در کشور بوده اند چرا نتوانسته اند این مطالبات را محقق کنند؟

در بیست و چند سال گذشته سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران، روندی را در پیش گرفته بود که از یک سازمان کاملا صنفی به یک سازمان کاملا سیاسی بدل شد. کرسی‌های این سازمان برای عده‌ای تریبون فراهم کرد تا با صدور بیانیه و نامه‌های مختلف اعضای سازمان نظام پزشکی را در یک صف بندی در مقابل نظام جلوه دهند. آن هم فقط برای پافشاری روی اهداف سیاسی گروهی خاص که ۲۴ سال در جمهوری اسلامی صاحب کرسی‌های کشور بوده اند و بیشترین مطالبه و مدعا را نیز دارند.

بهتر آن بود که در کنار هزینه‌تراشی‌های سیاسی برای جامعه پزشکی کشور قدری هم مطالبات صنفی این گروه را پیش می‌بردید. چگونه است که برای یکی از اعضای شورای عالی نظام پزشکی (که اتفاقا ماما هم هست) دریافت کارت سلامت برای روسپی‌ها و به رسمیت شناختن کار عاری از شرف و اخلاق آن ها دغدغه است اما حقوق بر زمین مانده ماماهای شریف کشور، از جمله قرار گرفتن خدمات آن ها تحت پوشش بیمه دغدغه نیست؟ این فرد نه تنها در شورای عالی نظام پزشکی بلکه در شورای شهر تهران نیز شرف حضور داشته است.

فروخته شدن اطلاعات هویتی اعضای نظام پزشکی

چرا هیچ صدایی از نظام پزشکی پیگیر مطالبات پزشکان شاغل در مراکز بهداشت، پزشکان خانواده، پزشکان عمومی، اینترن‌ها و رزیدنت‌ها، داروسازانی که سال ها در حسرت تاسیس داروخانه می‌مانند و سایر اقشار عضو در این سازمان نیست؟ دلیل آنجاست که این ساختمان به لانه‌ای امن برای محکومین امنیتی و سیاسی حوادث مختلف در ایران تبدیل شده است. این افراد بعد از مصاحبه‌های سیاسی خود پاسخگوی فروخته شدن اطلاعات هویتی اعضای نظام پزشکی به برخی شرکت ها و بنگاه های اقتصادی نیستند.

مشکلات مالی و اداری

درد فقط در سیاست زدگی آن‌ها نیست. مشکلات مالی و اداری فراوانی گریبانگیر این سازمان است. استخدام های بی رویه نسبی و سببی در این سازمان، صدور غیر مجاز کارت های عضویت به نام اعضاء، استفاده شخصی از اموال و خودروهای نظام پزشکی، استفاده از رانت برای تاسیس شرکت و عقد قرار داد با سازمان، اعطای وام های بی حساب و کتاب به اعضای شورای عالی و ... بخشی از سیاهه بلند تخلفاتی است که در سال‌های در این سازمان به وقوع پیوسته است. جالب است بدانید سازمان های نظارتی نیز حق ورود به مسائل نظام پزشکی را ندارند. در یک کلام محیطی مناسب (تاریک و مرطوب) برای کشت انواع میکروارگانیسم های مضر در این سازمان فراهم است.

تمام این دلایل بیانگر لزوم تغییر رویه این سازمان و پیدا کردن هویت صنفی اصیل خود است. حال که انتخابات سازمان نظام پزشکی فرصتی فراهم کرده تا با انتخاب خود رقم زننده این تغییر باشیم؛ اگر غفلت کنیم سوگند پزشکی خود را زیر پا نهاده‌ایم. باید افرادی سرکار باشند که دغدغه آن ها بازسازی چهره نظام پزشکی و پیگیری مطالبات صنفی باشد. مطالباتی که رفع آن‌ها شاید مرهمی باشد روی زخم‌هایی که در دوران کرونا روی پیکر جامعه پزشکی نشسته است.