پژوهشگر رسانه و فعال فرهنگی مطرح کرد؛
تأثیر سریال‌های کره‌ای بر نوجوانان
پژوهشگر رسانه و فعال فرهنگی با اشاره به موج جهانی سریال "بازی مرکب" گفت: تأثیر سریال های کره ای بر افراد جامعه به خصوص قشر نوجوان را باید به درستی درک و تحلیل کرد.
به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، فاطمه قلی‌پور در خصوص تأثیرات سریال معروف کره ای با عنوان" بازی مرکب" در هفته های اخیر در سطح دنیا و از جمله در کشورمان اظهار داشت: سریال «بازی مرکب» با ساخت معمولی و متوسط فنی‌اش شاید برای جامعه هنری چندان چشمگیر نباشد، به خصوص آن که با نمونه‌های همین ژانر، مشابهت‌هایی در محتوا و المان نیز دارد، اما در عین حال دست‌کم برای سیاستگذاران رسانه‌ای و تحلیل‌گران اجتماعی ابزاری درخور برای تحلیل شرایط رسانه‌ای کشور و جامعه مخاطب است.
وی افزود: تب این سریال در میان مخاطبین سنین مختلف، بازتاب آن در شبکه‌های اجتماعی و نیز مانورهای موفق تبلیغاتی شرکت‌های رسانه‌ای برای واگیر و انتشار هرچه بیشتر این تب در فضای مجازی، تلنگر بجایی برای دغدغه‌مندان است تا این بار به بخش‌هایی از جامعه که به نظر تاکنون مغفول مانده بود، بیشتر توجه کنند.
وی همچنین گفت: مواجهه جامعه مخاطب ایرانی با کی دراما یک داستان-کاریکاتور جذاب و قابل تامل است؛ یک طرف شهروندان بالغ و پابه‌سن گذاشته جامعه ایستاده اند که حتی نام «کی‌داراما» برایشان ناآشنا است. شدیدترین برخوردشان با سریال کره ای همان «جومونگ» و «یانگوم» دوبله-سانسور شده صداوسیما است که حالا شاید دیگر از فرط تکرار لذت کمتری هم دارد.
این محقق و پژوهشگر رسانه ای ادامه داد: پررنگ‌ترین کلوزآپ اذهان این مادران و پدران چیزی غیر از موی صاف مردانه و تاج‌گیس زنانه و ظرف های سرامیکی شکیل نیست. آشپزی کم‌کالری و گیاهی یانگوم، خاطره زنانه ی مادران است و تصمیمات استراتژیک مدیریت بحران جومونگ، درس زندگی پدران. پوشش تقریباً کامل بازیگران و سجایای اخلاقی شرقی هم با کلیدواژه‌های «دربار» و «بانوی من» و «سرورم» ترکیب شده و تصویر سریال کره ای را برای این مخاطبین، پر از «ادب»، «جدیت» و «تعهد» نموده است.
وی بیان داشت: طرف دیگر اما نوجوانان این جامعه‌اند؛ پیش از آن که به تلویزیون عادت کنند فضای مجازی را شناخته‌اند و آن را جذاب‌تر (بخوانید موثق‌تر) می‌دانند. بنابراین جومونگ و یانگوم را یا نمی‌شناسند و یا اساساً نمی‌پسندند و به جایش زبان‌اصلی سانسورنشده را «دانلود» می‌کنند. کلوزآپ ذهن‌شان نه غذای سبزیجات است و نه پوشش؛ بلکه نمای نزدیک تماس چشمی و لمسی بازیگران را در ذهن دارند. خبری از غذای کم‌کالری سبزیجات نیست و هرچه هست «رامیون» و «دوک‌بوکی» است. «بانوی من» و «سرورم» جایش را به «اوپا» و «نونا» و «اونی» داده و پوشش کامل به لباس‌های رنگارنگ و «کیوت» مدرن بدل شده که در هر سکانس تغییر می‌کند.
قلی پور همچنین تأکید کرد: در یک جمله، شکاف بین این دو نسل مخاطبان آن چنان پررنگ است که به هیچ روی قابل اغماض نیست و تبعات خاص خود را دارد. کی‌درامرهای نوجوان با محتوای کره‌ای تلویزیونی ارتباط نمی‌گیرند. پدر و مادران (و البته اکثریت سیاستگذاران رسانه‌ای و تحلیل‌گران فرهنگی نیز!) انگشت اتهام‌شان به سمت نوجوانان است و مدام آنها را به برچسب‌های مختلف - و عموماً واهی - ملقب می‌کنند.
وی ابراز داشت: نتیجه این شکاف نسلی نیز روشن و صریح است؛ حس درک نشدن برای نوجوانان و شکست پنهان عاطفی، و از سوی دیگر فرو رفتن هرچه بیشتر آنها در محاقی عمیق و مرموز و احتمالاً ناامن و دور از دسترس خانواده.
وی با اشاره به این که در این میان «بازی مرکب» خود، قواعد بازی را برهم زده است، افزود: پس از سال‌ها تجربه پخش سریال‌های کره‌ای با محتوای تقریباً همسان در تلویزیون، این‌بار سریالی کره‌ای خارج از قواعد رایج انتشار، در بین مخاطبان غیرکی‌درامایی راه باز کرد.
این فعال فرهنگی بیان داشت: طرفداران جومونگ ناگهان با سریالی هیجانی مواجه شدند که اتفاقات غیر منتظره و تقریباً غیرقابل حدس آن به همراه جذابیت‌های هالیوودی فیلمبرداری و صحنه‌پردازی در آن باعث شد اتفاقی رقم بخورد که پیش‌تر با فیلم اسکاری «پارازیت» رخ داده بود: اعلام عمومی این گزاره که «کی‌دراما هم بد نیست!» گروه مقابل کی‌درامرها ناگهان خود را در برابر «دنیای مرکب» ای دیدند که هماهنگی سناریو و کارگردانی با نور و صدا و تصویر در آن نه تنها «بازی» نبود بلکه اتفاقاً جدیتی تام داشت. و تازه این در حالی است که این سریال علیرغم رکوردهای تاریخی فروش و بازدید، همچنان از حیث کیفیت فنی جزو برترین‌های کی‌دراما نیست و کی‌درامرها قطعاً گزینه‌های پیشنهادی بهتری را هم روی میز شما خواهند گذاشت!
وی گفت: با این‌حال امید است شوک مقطعی «بازی مرکب» به فضای رسانه‌ای ایران، تحلیل‌گران و سیاستگذاران و حتی والدین را به تأمل وادارد و آنان را پای کی‌دراما بنشاند؛ این بار نه برای لذت بردن و بلکه برای نزدیک شدن به دنیای ذهنی نوجوانانی که همیشه انگشت اتهام و زخم برچسب را روی خود حس کرده‌اند؛ در حالی که نه محتوای جایگزین چندان مناسبی در اختیارشان گذاشته شده و نه بنیان هویتی خود را محکم کرده و نه از سوی محیط پیرامونی‌شان - از خانه تا جامعه - همراهی دریافت کرده است.
وی اضافه کرد: در واقع بهتر آن است که بگوییم این همراهی آگاهانه با قشر عموماً کم‌سن و سال کی‌درامر، خود اولین قدم در تصحیح شیوه مواجهه با این خرده‌فرهنگ در سپهر فرهنگی کشورمان باشد./د101/
ارسال نظرات