یادداشت رسیده / لزوم ارتقای منزلت حوزه در برابر هجمه ها و شبهات

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، برخی از ناظران و کارشناسان فرهنگی بر این باورند که ما چیزی به نام حوزه علمیه به عنوان کالبدی واحد و یکدست نداریم که روز تولد و وفات داشته باشد.

آنان حوزه علمیه را در مدرسه علمیه متجلی می دانند؛ مجموعه ای از مدارس فعال و مستقل که در جغرافیای فشرده ای قرابت و کارکرد تربیتی، هویتی و آموزشی دارند. بر این اساس هر مدرسه علمیه تاریخ تولد و احیانا وفات دارد.

سوگمندانه مدارس علمیه طی دو دهه گذشته دچار انسداد و انهدام هویتی و در ادامه از مدرسه به خوابگاه تبدیل شده اند. شاید این روند بخشی از کلان فرایند مدرک گرایی و دانشگاهیزه شدن حوزه باشد.

یکدست کردن مدارس تحت دیوان سالاری و دیسیپلین مرکز مدیریت و از بین بردن سیستم های مستقل ارزیابی و هویت بخشی مدرسه ای متکثر به طلبه در حوزه داستان غم انگیزی است که در ادامه به امر هویت حوزوی ضربه زده و حس عمومی حوزوی را تضعیف کرده است. وقتی مدرسه ای نباشد حوزه ای هم نخواهد بود.

حاج شیخ عبد الکریم حائری هم موسس حوزه نام گرفته چون بانی احیای نرم افزاری و زیرساختی مدارس مهمی در قم شد؛ از جمله مدرسه مبارکه فیضیه که اغلب در اوان دوره قاجار ساخته شده اند.
مدیریت مدارس حوزوی جز اینکه جنبه مدیریتی دارد، از ابعاد گوناگون تربیتی، تهذیبی و توانمندسازی طلاب نیز باید برخوردار باشد.

حوزه علمیه به سمت فقهی و فلسفی شدن رفته و این روند، مزیت عرفانی و کلامی آن را به حاشیه برده است. امروز انتظارات زیادی از فقه و فلسفه به تنهایی برای رفع معضلات، اداره جامعه و نظام سازی می رود.

از سوی دیگر نگاه نظام جهانی نیز در معنویت گرایی به جای جهان اسلام، به شرق آسیا یعنی دین بودا و هندو رفته است و این نوع جهت گیری، برد نظام دینی اسلام را در سطح بین المللی کاهش داده است.

امام خمینی(ره) نیز بر لزوم احیای حوزه های عرفانی تاکید داشت که شنیده نشد.