زمینه رشد انسان، اهل دعا و مناجات بودن است

به گزارش خبرنگار گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، حجت الاسلام والمسلمین عبدالله کیوانی در درس شرح چهل حدیث امام خمینی (ره) و در بیان جایگاه ویژه دعا در بیانات ائمه اطهار علیهم السلام گفت: سرمایه دعا و زیارت که رابطه انسان و آسمان است، مخصوص امامیه است. و باید گفت ادبیات دعا، بین المللی است و اختصاص به فرد یا گروه خاصی ندارد؛ چرا که زبان انسان و بشریت در همه یکسان است.

مدیر مرکز تخصصی امام خامنه ای گفت: مرحوم امام رضوان الله علیه به دعای کمیل و مناجات شعبانیه عنایت خاصی داشتند، چرا که در مناجات شعبانیه تمام معارفی که عرفای بزرگ در بیانش عاجزند در قالب دعا و مناجات آمده است. حضرت امام می فرمایند: «مناجات «شعبانیه» را خواندید؟ بخوانید آقا! مناجات شعبانیه از مناجات هایی است که اگر انسان دنبالش برود و فکر در او بکند، انسان را به یک جایی می رساند. آن کسی که این مناجات را گفته و همه ائمه هم به حسب روایت می خواندند، اینها، آنهایی بودند که وارسته از همه چیز بودند. مع ذلک آن طور مناجات می کردند، برای اینکه خود بین نبودند. هرچه بودند این طور نبوده که خودش را ببیند که، حالا من امام صادق ام دیگر، نه امام صادق مثل آن آدمی که در معصیت غرق است مناجات می کند، برای اینکه می بیند خودش هیچ نیست و هر چه هست نقص است و هر چه هست از اوست. هر چه کمال است از اوست، خودش چیزی ندارد هیچ یک چیزی ندارند، انبیا هم هیچی نداشتند. همه هیچ اند و اوست فقط ، همه هم دنبال او هستند، همه فطرت ها دنبال او هستند، منتها چون ما محجوبیم، نمی فهمیم که ما دنبال او هستیم؛ آنهایی که می فهمند، آنها وارسته می شوند و می روند سراغ همان معنا. این کمال انقطاعی که خواستند، این کمال انقطاع همین است که از همه این چیزهایی که هستش، اصلش به کنار باشند.».[۱]

حجت الاسلام و المسلمین کیوانی با تاکید بر تاثیر بی‌نظیر دعا و مناجات بر تعالی روح انسان بیان داشت: سرّی ترین مطالب در قالب ادعیه، زیارات و مناجات آمده است؛ بنابراین زمینه رشد انسان ، اهل دعا و مناجات بودن است. انسان سختی ها را باید تحمل کند تا ورزیده شود چرا که در روایت آمده است حرکت بلاء به سمت مؤمن از سرعت حرکت آب از بالا بیشتر است اما راه گذر از بلا نیز در در روایت آمده است؛ حضرت می‌فرمایند:«اِدفَعوا اَمواجَ البَلاء بِالدُّعاء».[۲] همانطور که روایت اشاره می‌کند هر دعایی دافع است؛ دعا مانند سدّی است که مانع بلا و ضرر است اما دعای اولیاء الهی رافع است یعنی بلاء موجود را از بین می برد.

[۱] صحیفه امام؛ ج ۱۹، صفحه ۲۵۳

[۲] مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل؛ جلد ۵، صفحه ۱۶۷