۵ خرداد ۵۸| سالروز استعفای رئیس دادگاه‌های انقلاب
مردم در حمایت از خلخالی به خیابان‌ها آمدند
«اینجانب از سمت خود در دادگاه انقلاب از امروز استعفا می‌دهم... سناتورهای آمریکا و در رأس آن‌ها جاکوب جاویتس خیال می‌کنند با عربده‌کشی می‌توانند ملت ایران و جمهوری اسلامی ما را از راهی که می‌رود بازگردانند، ولی آن‌ها خواب خوشی دیده‌اند!...»
در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۵۸، مجلس سنای آمریکا با صدور قطعنامه‌ای صراحتا به اعدام‌های انقلابی، به‌ویژه اقدامات صادق خلخالی، اعتراض کرد. در این قطعنامه، سناتورها با تهدید به اختلال در روابط دوستانه با ایران، مدعی شدند که رئیس دادگاه‌های انقلاب خواستار تعقیب و ترور شاه، خانواده‌اش و وفاداران به او در سراسر جهان شده است و این اقدام را مغایر با قوانین بین‌المللی دانستند.
این قطعنامه بلافاصله با واکنش تند امام خمینی مواجه شد. ایشان در دیداری عمومی تأکید کردند:
«سنای آمریکا به اتفاق آرا اعدام‌هایی را که در ایران شده است، محکوم کرد... آن کسی هم که طرح داده، یکی از دوستان اسرائیل و خودش هم از صهیونیست‌هاست. معلوم است که سنای آمریکا باید ما را محکوم کند؛ شکی ندارم. می‌دانم که آن‌ها ما را محکوم می‌کنند. دولت آمریکا ما را محکوم می‌کند، برای این‌که این داغی که به دل آمریکا توسط این نهضت وارد شده، به دل هیچ‌کس وارد نشده؛ زیرا هیچ‌کدام از ممالک به اندازه این‌ها استفاده نمی‌کردند. باید ما محکوم باشیم. این‌که سنای آمریکا مثلا موافق با ما باشد، توقع بی‌جایی است... آمریکا گفته چنان‌چه این اعدام‌ها ادامه پیدا بکند، در روابط ایران با آمریکا قدری خطر می‌افتد. الهی که خطر بیفتد! ما روابط با آمریکا را می‌خواهیم چه بکنیم؟ روابط ما با آمریکا روابط یک مظلوم با ظالم است.»
هم‌زمان، وزارت امور خارجه دولت موقت جمهوری اسلامی نیز ضمن محکومیت این موضع‌گیری، آن را دخالتی آشکار در امور داخلی ایران خواند. در بیانیه این وزارتخانه تأکید شد که حقوق بشر در بطن جهان‌بینی اسلامی قرار دارد و ادامه این نوع رفتارهای خصمانه، دولت ایران را تحت فشار افکار عمومی برای بازنگری در روابط با آمریکا قرار خواهد داد. همچنین به کاردار آمریکا اعلام شد که سفر سفیر جدید این کشور به ایران تا اطلاع ثانوی به تعویق می‌افتد.
استعفای خلخالی؛ انفجار سیاسی در خرداد ۵۸
با همه این‌ها اما صادق خلخالی حاکم شرع دادگاه‌های انقلاب موضع‌گیری دولت موقت را در مقابل آمریکا قاطع نداست و در اعتراض به همین مسئله در تاریخ دوم خرداد ۱۳۵۸ متن استعفانامه خود را به شرح زیر تقدیم امام کرد:
«اینجانب از سمت خود در دادگاه انقلاب از امروز استعفا می‌دهم... سناتورهای آمریکا و در رأس آن‌ها جاکوب جاویتس خیال می‌کنند با عربده‌کشی می‌توانند ملت ایران و جمهوری اسلامی ما را از راهی که می‌رود بازگردانند، ولی آن‌ها خواب خوشی دیده‌اند!... ملت شریف ایران، با اتفاق کلمه، جان‌برکف، گوش‌به‌فرمان امام و رهبر عالی‌قدر خود می‌باشد.»
استعفای خلخالی موجی از اعتراضات و تظاهرات عمومی را در سراسر ایران در حمایت از او رقم زد. مردم برای دفاع از خلخالی و احکام دادگاه‌های انقلاب، یکی از بزرگ‌ترین راهپیمایی‌های پس از انقلاب را در روزهای ۴ و ۵ خرداد در تهران و دیگر شهرهای کشور برگزار کردند. در این راهپیمایی‌های میلیونی، تقریبا تمامی گروه‌ها و احزاب سیاسی (از جبهه ملی ایران، حزب جمهوری خلق مسلمان و حزب جمهوری اسلامی گرفته تا مجاهدین خلق، حزب توده، چریک‌های فدایی خلق، رنجبران، دار و دسته دکتر پیمان، بنی‌صدر و...) حضور داشتند. دانشجویان دانشگاه‌های تهران، معلمان، دانش‌آموزان و بازاریان نیز به صف معترضان پیوستند. در پی این موج میلیونی حمایت، استعفای خلخالی پذیرفته نشد. او در اولین اظهارنظر رسمی پس از این وقایع گفت:
«آن‌ها که می‌خواهند شاه و دار و دسته‌اش زنده بمانند، باید شهامت اعلام این موضوع را داشته باشند تا ملت درباره آن‌ها قضاوت کند. آن‌ها از کارتر و جاکوب جاویتس دستور می‌گیرند!»
ارسال نظرات