حسینیه قمی‌ها در کربلا احداث می‌شود

یادی از شهید شیخ احمد انصاری قمی(ره)

ولادت
آیت الله شیخ احمد انصاری قمی در سال ۱۲۹۷ شمسی در شهر قم بدنیا آمد. پدر وی شیخ محمد حسین قمی بود که در محله چهل اختران قم سکونت داشت و به زهد و تقوی مشهور و در میان مردم به « شیخ » معروف بود.
وی چهارمین فرزند شیخ محمد حسین بود و فرزند بزرگ او شیخ مرتضی انصاری خطیب و سخنور نامی ایران در دهه ای و چهل و پنجاه شمسی می باشد.

تحصیلات
وی در کودکی پدر خود را از دست داد و در ۱۱ سالگی به همت برادر بزرگ خود به تحصیل مقدمات علم روی آورد. شوق او به آموختن وی را واداشت تا در سن ۱۷ سالگی بهمراه مادر خود به نجف اشرف هجرت کند. نخست برای زیارت به نجف مشرف شد لیکن آستانه امیرالمومنین او را به خود جذب نمود و مادر تنها به ایران باز گشت ، وی قصد اقامت دائمی را در نجف نمود و با جدیت تمام به تحصیل پرداخت بگونه ای که حتی برای فوت برخی عزیزان و فامیل نزدیک خود حاضر به ترک نجف نگردید.

اساتید

در این مدت از اساتید مشهور و معروف حوزه نجف از جمله مرحوم میرزا عبدالهادی شیرازی ، سید محمود شاهرودی سید محسن حکیم ـ و سید ابوالقاسم خوئی بهره ها برد.
از دیگر اساتید ایشان مرحوم آیت الله حاج سید محمد روحانی است که بسیاری از دروس سطوح عالی حوزه را بهمراه برخی دیگر از معاریف حوزه همچون شهید سید محمد باقر صدر نزد ایشان تلمذ نمود و با شهید صدر و چند تن دیگر به مباحثه پرداختند.
در میان این بزرگان رابطه بسیار نزدیکی با آیت الله العظمی خوئی برقرار نمود و از شاگردان بسیار نزدیک ایشان به حساب می آمد و این رابطه تا آخر ادامه یافت بگونه ای که طرف مشورت ایشان بود.

فعالیتها
آیت الله انصاری در کنار اشتغالات علمی و تدریس ، همت بسیار بلندی در انجام کارهای خیر و عالم المنفعه داشت و به علت روابط بسیار گسترده خود با بیوت مراجع تقلید و دیگران از چهره های صاحب نفوذ در امور اجتماعی حوزه علمیه و شهر نجف گردید و گره گشای بسیاری از مشکلات بشمار می آمد.
در جریان حوادث ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ و واقعه مدرسه فیضیه ایشان نقش فعالی در نجف داشت و حوزه را به تعطیل کشانید و دیداری میان علما و مرجع وقت حضرت آیه الله حکیم در کوفه ترتیب داد و بعد از هجرت امام خمینی به نجف ارتباط نزدیکی با ایشان داشت .
یکی از اقدامات ارزشمند وی به عهده گرفتن مسئولیت کمک رسانی به نزدیک به ۷۰۰ زندانی ایرانی در زندان شهر حله عراق بود. این افراد که معمولا زائران بودند که با عدم آگاهی از قوانین اقامتی عراق به تناوب در سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۴ دستگیر و در زندان به سر می بردند به علت دور بودن از خانواده شرایط بسیار سختی را در زندان می گذراندند. به همت آیت الله انصاری و توافق مسئولین زندان شرایط مناسبی برای این افراد فراهم گردید و هزاران دینار عراقی صرف بهبود وضعیت معیشتی آنان گردید ، و در نهایت با اقدامات ایشان و گفتگو با مسئولین مربوط حکم عفو عمومی تمامی آنان صادر گردید و همگی در سال ۱۳۵۵ ش به ایران بازگردانده شدند .
پس از به قدرت رسیدن صدام در سال ۱۳۵۸ که شرایط عراق بسیار سخت و حساس گردید ، و تهاجم همه جانبه ای برای شکستن قدرت حوزه علمیه نجف و مراجع تقلید آغاز گردید ، بسیاری از چهره های صاحب نفوذ حوزه تحت فشار قرار گرفتند و در این رابطه آیت الله انصاری از نخستین افرادی بود که مورد تعرض قرار گرفت ، و در چندین نوبت به اشکال گوناگون برای او مزاحمتهایی ایجاد شد. و در چند نوبت تهدید به اخراج از عراق گردید که با حمایت مرجعیت از ایشان موضوع موقتا منتفی گردید. ولی همچنان فشار بر ایشان ادامه داشت ، آیت الله انصاری قصد خروج از عراق را نمود. لیکن آیت الله خوئی صریحا به ایشان فرمود که بیرون رفتن شما از نجف حرام است و شما از ارکان حوزه علمیه بشمار می روید.

شهادت
در نیمه دوم سال ۱۳۵۹ رژیم عراق که در حال آمادگی برای تهاجم به جمهوری اسلامی ایران بود ، برای آماده سازی شرایط جنگ در فاصله کوتاهی اقدام به دستگیریهای گسترده ای در سطح حوزه علمیه نجف و علمای موثر دیگر شهرهای مهم عراق زد ، از آن جمله در نجف شهید آیه الله صدر را دستگیر و اعدام نمود و در همان زمان در نیمه شبی بیش از ۲۰ نفر از مامورین امنیتی به خانه آیت الله انصاری یورش برده و او را دستگیر و مستقیما به بغداد انتقال دادند ، و آزادی او را مشروط به همکاری و تایید آیه الله العظمی خوئی و حوزه نجف از رژیم صدام قرار دادند ، تاییدی که هرگز حوزه و مراجع آن حاضر به انجام آن نبودند.
اقدامات فراوانی برای رهایی ایشان از زندان در داخل عراق و خارج آن از سوی سازمانهای بین المللی انجام گرفت لیکن بی نتیجه ماند و همواره رژیم صدام از پاسخگویی طفره می رفت
سرانجام پس از سقوط رژیم صدام و گشوده شدن زندانها ، اثری از این عالم بزرگوار و دیگر علما و مومنین دستگیر شده بدست نیامد و مشخص شد همگی به دست جلادان آن رژیم خون آشام به شهادت رسیده اند.
درود و سلام همیشگی خداوند بر آن ارواح طیبه باد که در راه حفظ اسلام و حوزه های علمیه از جان خود گذشتند.