حماسه بحرینی ها در هشت سال دفاع مقدس

به گزارش خبرگزاری رسا، چند صباحی نگذشته است از روزی که تنی چند از شهیدان فراوطنی، با دغدغه حفاظت از اسلام و انقلابی که «اسلامی» بود به ایران زمین آمدند و چون بانگ جنگ برخاست مردانه به میدان رفته و بلندتر از مرزهای کوتاه جغرافیایی پرواز کردند. در اینجا به اختصار به معرفی تنی چند از این دلاور مردان بحرینی می پردازیم.

ابوهانی، شهاب شاخ شمیران

نامش شاکر مهدی عبد الرسول الزهیری بود و کنیه اش ابوهانی! در منطقه سنابس بحرین می زیست. قلبی پاک و اخلاقی نیکو و شجاعتی مثال زدنی داشت. هنوز درسهای مدرسه اش به پایان نرسیده بود که دولت بحرین خانواده او را به بهانه های واهی اخراج نمود و آنان پس از این اقدام به ایران و شهر قم آمدند. ابوهانی که شیفته معارف الهی بود وارد حوزه علمیه شد و خواندن دروس دینی را آغاز نمود ولی همچنان شوق و شعفی از شهادت در راه خدا برای کمک به اسلام را در دلش احساس می کرد.

نهایتا تاب نیاورد و به جبهه های حق علیه باطل رفت و در نبردی مردانه، در منطقه شاخ شمیران، حوالی حلبچه، توسط تیر قناصه عراقی ها دست چین شد و به دیار محبوب شتافت. بدن مطهرش که به قم بازگشت به همراه دیگر شهدا تشییع باشکوهی شد و در گلزار شهدای قم در کنار سایر شهدا آرام گرفت.

ابواحمد، کربلاییِ کربلای دو

شیخ خلیفه بن علی الحداد که او را ابواحمد صدا می کردند ساکن منطقه رأس الرمان در شهر منامه بود. خوش اخلاق بود و خوش مرام و شاید این ویژگی ها در ویژگی دیگرش که همان تداوم در اقامه نماز شب بود ریشه داشت، چرا که تا رابطه با معبود اصلاح نشود بعید است که رابطه با خلق سامان یابد. از همین رو بود که در انجام امور برادران دینی خود سر از پا نمی شناخت و خود را وقف آنان کرده بود. شاید این حدیث را آویزه گوش کرده بود که: «نزدیک ترین مردم به خداوند در روز قیامت، نافع ترین آنان برای مردم است»

روحیه عدالتخواهانه داشت و شجاعتی وافر و نسبت به ظلم ظالمان بی تفاوت نبود. به جرم نوشتن شعار علیه حکام سنگدل بحرین، دستگیر و به مدت شش ماه زندانی شد!

از هنرستان که فارغ التحصیل شد برای دوره ای آموزشی به سنگاپور نیز اعزام گردید اما او که مشتاق فهم بیش تر دین و تبلیغ آن بود به حوزه علمیه قم آمد. آن قدر کتاب می خواند و در دروس حوزه نیز پرتلاش بود که مثال زدنی شده بود. چندین مقاله هم در مجله ای که طلبه های بحرینی منتشر می کردند نوشته بود.

عملیات کربلای دو مصادف با 26 ذی الحجه 1406 انجام شد. او و برادرش شیخ موسی بابور که هر دو در ظل تعالیم دینی و نان حلال پدر تربیت شده بودند، مشتاقانه به جبهه ها رفته بودند و در آن عملیات، از خود جان فشانی هایی ماندگار به یادگار گذاشتند. یکی از رزمندگان می گوید که دیدم او خود را بر روی مین انداخت تا مسیر بسته را برای رزمندگان باز کند و اینچنین شهادت را با اشتیاق به آغوش کشید و به آرزویی که از دیرباز در دل داشت، رسید. بدن مطهرش سالها مفقود بود و نهایتاً باقیمانده آن در کنار برادر گرامی اش در گلزار قم مدفون گردید.

حسن علی، ققنوس قافلة شهیدان

حسن علی محمد پهلوان بچه منامه بود. به فقرا خیلی توجه می کرد و آدمی شجاع و با اراده بود خصوصا در دفاع از حق، هرگز سستی نمی کرد. برادران دینی اش را نصیحت می کرد و به آنان مهربانی می نمود. روحیه ای پرنشاط و انقلابی داشت. به جبهه های مقابله جهان با انقلاب اسلامی ایران شتافت. او و دوستانش که عربی را به خوبی می دانستند برای یک عملیات نظامی در نزدیکی یکی از مقرهای دشمن عراقی به آن جا نفود کرده بودند. چندین بمب ساعتی را کار گذاشتند ولی متاسفانه قبل از فاصله گرفتن آنها، بمب ها منفجر شد و این عزیزان نیز به خیل شهدای گرانقدر اسلام پیوستند. آل خلیفه، حاکمان مستبد بحرین، در انتقام از این شهید دلاور، تمام خانواده او را از بحرین اخراج کردند!

الستری، شورآفرین شلمچه

محمد ضیاء الستری از اهالی شبه جزیره ستره بود. در میان دوستانش به تواضع و تقوی شهره بود. نزدیکانش می دانستند که نماز شب اش ترک نمی شود. بعد از نماز صبح، تا طلوع آفتاب ذکر می گفت و پس از سجده شکر از سر سجاده برمی خاست. چنان پرتلاش و مشتاق درس بود که وقتی به جبهه می رفت برای آن که عقب نماند به دوست اش می سپرد تا دروس را روی نوارهای کاست ضبط کنند تا او پس از بازگشت آن ها را گوش دهد.

دوستانش می گویند که به جزئیات خیلی توجه داشت. آدمهای مؤمن وجه ممیزه شان همین است. یکی از دوستانش می گوید یک روز که مشغول خوردن صبحانه بودیم متوجه شد که چند سنگ از نانوایی سنگکی بر پشت نان چسبیده، آن ها را جدا کرد. ما خواستیم آن ها را دور بیاندازیم ولی ایشان نگذاشت و گفت: این ها مال آن نانوایی است و باید به آن جا برگردد. خودش آن چند عدد سنگ ریز را به نانوایی برد!

یکی از نزدیکانش نقل کرده که روزی از جبهه برگشت ولی همچنان عزم و شوق بازگشت داشت. آن ایام، عراقی ها قم را هم بمباران می کردند. روزی که قرار بود او مجددا به جبهه بازگردد بمباران انجام شد و انفجارهایی مهیب در قم رخ داد. او خواب بود و در اثر این انفجارها از خواب پرید! وقتی از خواب پرید از شدت شوق رفتن به جبهه و ترس از این که مانعی در آن ایجاد شود گفت: خدا کند راه آهن را نزده باشند!

هنوز دو ماه از شهادت دو برادر قهرمان، شیخ موسی بابور و شیخ خلیفه حداد نگذشته بود که روح این فرشته آسمانی در حین عملیات بزرگ کربلای پنج در منطقه شلمچه به پرواز در آمد.

ابوحسن، سربه دار سردشت

اسماعیل بن عباس بن حسن الجعفری یا همان ابوحسن، متولد شهر محرق بود. متاهل بود و فرزندی به نام حسن از او باقی مانده است. خانواده اش مؤمن و پایبند به دستورات خداوند بودند و حب شدیدی به اهل بیت پیامبر(ص) داشتند. بر اساس همین تربیت، او فردی شجاع و خوش اخلاق و مؤمن گشته بود. پدر او از مداحان معروف بحرین بود که همه فرزندانش را به خوبی تربیت نموده بود و هم او، روحیه کمک به مردم و فقرا را در دل فرزندانش کاشته بود.

حکام ظالم بحرین از هیچ محرومیت و ظلمی بر مردم دریغ نداشتند فلذا اعتراضات این شهید عزیز که نمی توانست آن جنایات را ببیند به دستگیری او توسط عمال آل خلیفه منجر شد. در مدت هجده روز اسارت، انواع شکنجه های روحی و بدنی بر او وارد آمد. قسمتهایی از بدنش سوزانده شد و این آثار تا سالها بر بدن او باقی بود تا نشانه ای بر ظلم حکام بحرین باشد!

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، روح امید در ملل مستضعف منطقه دمید و سرنگونی دیکتاتورها به امری شدنی بدل گردید. از همین رو و برای جلوگیری از آثار این بیداری اسلامی، حکومتها دست به سرکوب شدید مردم زدند. حکومت بحرین نیز هر کسی را که اندکی همدلی با این انقلاب می کرد را دستگیر کرده و یا تبعید می نمودند.

هزاران نفر در آن ایام به زندان افتادند و دهها نفر شکنجه و کشته شدند. به خانه های مردم هجوم می بردند و هر کس در خانه اش عکس امام خمینی را داشت مورد اذیت و آزار و شکنجه قرار می گرفت! خانواده او نیز به همین جرم، پس از آزار فراوان به ایران تبعید شدند و خانه و کاشانه شان در بحرین توسط حکومت غصب شد!

در فضای ایمانی و انقلابی قم، شور جهاد نیز در او دمیده شد و تصمیم گرفت که با رزمندگان اسلام همراه گردد و در کنار آنان با دشمنان اسلام بجنگد لذا بارها به جبهه رفت. آخرین باری که این شهید عزیز از جبهه بازگشت، نورانیتی یافته بود که از چهره اش هویدا بود. بر گرفتن روزه های واجبی که در جبهه از او قضا شده بود اصرار داشت در حالی که خانواده او اصرار می کردند که آن ها را بعدا خواهی گرفت ولی او می خواست زودتر آن ها را ادا کند.

شوق شهادت در او روزافزون بود. یکی از دوستانش می گوید روزی در مراسم تشییع تعدادی از شهدا به من گفت: روزی می رسد که من را نیز در میان این جنازه ها خواهی دید! این بار که به جبهه رفت، وداعی متفاوت از همیشه با دوستان و خانواده اش کرد و رفت!


رزمندگان اسلام و از جمله این شهید عزیز در منطقه سردشت، کشیک می دادند که با هجوم سنگین دشمنان مواجه شدند. آنان با شجاعت تمام به مقابله پرداختند و مواضع خود را حفظ نمودند و تعدادی از دشمنان را به هلاکت رساندند. در اثناء درگیری، تیری به قلب او خورد و خون مطهرش را به زمین ریخت. او همچون دوستانش در قم تشییع باشکوهی شد و در گلزار شهدا آرام گرفت.

ابوعیسی، ساقی کربلای پنج

شیخ ابراهیم بن حسن بن محمد علی المادح که کنیه اش ابوعیسی بود متولد منطقه جدحفص بحرین بود. در زمان وقوع انقلاب چهارده ساله بود. از کودکی به آداب شریعت ملتزم بود و مستحبات و نماز شب را نیز به جا می آورد. در کمک به دوستان و محرومان نیز پیش قدم بود. بعد از پایان دبیرستان به حوزه علمیه قم آمد و دروس دینی را آغاز نمود. در دروس سخت کوش بود و در ایام تحصیل، برخی سخنرانی ها را نیز در قم انجام داد.

پنج روز از شهادت محمدضیاء نگذشته بود که او نیز در مرحله جدید عملیات کربلای پنج به فوز شهادت نائل شد. دوستانش می گویند که او در خط مقدم و با وجود گلوله باران سنگین، با شجاعتی مثال زدنی، به این طرف و آن طرف می رفت و به رزمنده ها، آب و مهمات می رساند. در یکی از دفعات در حالی که آب توزیع می کرد، تیر قناصه دشمن به دست راستش که آب را با آن حمل می کرد اصابت کرد. از او آب خواستند.

در همان حین گلوله دیگری آمد به سر مبارک او اصابت کرد و آبی که در دستش بود را با خون سر و دست او آغشته نمود و همچون مولایش اباالفضل العباس«ع» به شهادت رساند و از دست آن حضرت سیراب نمود. بدن مطهرش را در گلزار شهدای قم دفن نمودند.

ابوالشهید، شهید تنگة مرصاد

محمد جعفر عبد المحسن السرو چنان عاشق شهادت بود که کنیه خود را ابوشهید انتخاب کرده بود. متولد منطقه دراز بود و در حالی که فقط 17 سال داشت به لقاء الهی رسید. او نیز به همراه شهید محمد العاشور در عملیات مرصاد به شهادت رسید و با خون خود نمادی شد از کینه دیرینه منافقین کوردل به مسلمانانی که گرچه ایرانی بودند اما چون اسلام را به عنوان وطن خود انتخاب نکرده بودند در مقابل هم وطنان جغرافیایی خود نیز ایستادند و هموطنان ایمانی شان را نیز به شهادت رساندند.

ابوجعفر، جاری قتلگاه شلمچه

شیخ محمد العالی، معروف به ابوجعفر در منطقه عالی بحرین به دنیا آمد. از کودکی به آموختن آموزه های دینی پرداخت و از همین رو به عنوان مدرس قرآن و شریعت، در مساجد منطقه خود مشغول بود. او چند سال در حوزه علمیه نجف به تحصیل علوم دینی پرداخت و سپس برای تکمیل دروس حوزوی به قم سفر نمود. اما نتوانست از جبهه ها دور بماند و با شوق به سوی آن شتافت و در عملیات کربلای پنج در منطقه عمومی شلمچه به وداع حق رسید و علوم خود را به کمال تحقق رساند تا نمونه ای از عالمان اهل عمل باشد.

ابورضا، فریادگر قلة حاج عمران

شیخ موسی بن جعفر بن عبدالله ابن محمد البابور که به ابورضا مشهور بود در الدیر که اطراف محرق قرار دارد متولد شد و در حالی که بیش تر از 24 سال نداشت به شهادت نائل گردید. پدر و مادرش از محبت و احترام فراوان آن ها به او یاد می کنند و دوستانش از تقوا و شجاعتش!

بعد از اتمام دروس دبیرستان در منطقه محرق از آن جا که در رشته فیزیک دانشگاه ریاض پذیرفته شد به آن جا رفت و لیسانس خود را از آن جا اخذ نمود. بعد از آن بود که برای یادگیری علوم دینی به قم آمد و با آن هوش سرشاری که داشت به عنوان طلبه ای موفق شناخته شد و توانست در عرض سه سال مرحله سطح یک را به پایان برساند. او هم زمان به تدریس و فعالیت های مختلف فرهنگی نیز مشغول بود.

شوق به لقاء الله آرامش را از او گرفته بود و از همین رو به سوی جبهه روان شد و در عملیات کربلای دو که در منطقه ارتفاعات حاج عمران انجام شد، شرکت کرد. در کم تر از دو ساعت، رزمندگان به اهداف عملیات دست یافتند در حالی که انتظار می رفت حداقل پنج ساعت به طول بیانجامد. او که در خط مقدم جبهه بود با گلوله دشمن که بر قلب مطهرش فرود آمد به شهادت رسید. گفته شده که در آخرین لحظات عمرش، سه بار با صدای بلند فریاد «الله اکبر» سر داد و به دیار معبود شتافت.

او و دهها شهید دیگر شهر، در چهارم محرم سال 1407 قمری در تشییعی بزرگ و ماندگار در شهر تهران تشییع شدند و فردای آن روز به همراه 84 شهید شهر قم، بر دستان مردم تشییع و در گلزار شهدا به خاک سپرده شدند.

او و دوستانش که عربی را به خوبی می دانستند برای یک عملیات نظامی در نزدیکی یکی از مقرهای دشمن عراقی به آن جا نفود کرده بودند. چندین بمب ساعتی را کار گذاشتند ولی متاسفانه قبل از فاصله گرفتن آنها، بمب ها منفجر شد و این عزیزان نیز به خیل شهدای گرانقدر اسلام پیوستند. آل خلیفه، حاکمان مستبد بحرین، در انتقام از این شهید دلاور، تمام خانواده او را از بحرین اخراج کردند!

یک روز که مشغول خوردن صبحانه بودیم متوجه شد که چند سنگ از نانوایی سنگگی بر پشت نان چسبیده، آن ها را جدا کرد. ما خواستیم آن ها را دور بیاندازیم ولی ایشان نگذاشت و گفت: این ها مال آن نانوایی است و باید به آن جا برگردد. خودش آن چند عدد سنگ ریز را به نانوایی برد!

در یکی از دفعات در حالی که آب توزیع می کرد، تیر قناصه دشمن به دست راستش که آب را با آن حمل می کرد اصابت کرد. از او آب خواستند. در همان حین گلوله دیگری آمد به سر مبارک او اصابت کرد و آبی که در دستش بود را با خون سر و دست او آغشته نمود و همچون مولایش اباالفضل العباس«ع» به شهادت رساند و از دست آن حضرت سیراب نمود.

او که در خط مقدم جبهه بود با گلوله دشمن که بر قلب مطهرش فرود آمد به شهادت رسید. گفته شده که در آخرین لحظات عمرش، سه بار با صدای بلند فریاد «الله اکبر» سر داد و به دیار معبود شتافت.

او و دوستانش که عربی را به خوبی می دانستند برای یک عملیات نظامی در نزدیکی یکی از مقرهای دشمن عراقی به آن جا نفود کرده بودند. چندین بمب ساعتی را کار گذاشتند ولی متاسفانه قبل از فاصله گرفتن آنها، بمب ها منفجر شد و این عزیزان نیز به خیل شهدای گرانقدر اسلام پیوستند. آل خلیفه، حاکمان مستبد بحرین، در انتقام از این شهید دلاور، تمام خانواده او را از بحرین اخراج کردند!

یک روز که مشغول خوردن صبحانه بودیم متوجه شد که چند سنگ از نانوایی سنگگی بر پشت نان چسبیده، آن ها را جدا کرد. ما خواستیم آن ها را دور بیاندازیم ولی ایشان نگذاشت و گفت: این ها مال آن نانوایی است و باید به آن جا برگردد. خودش آن چند عدد سنگ ریز را به نانوایی برد!

در یکی از دفعات در حالی که آب توزیع می کرد، تیر قناصه دشمن به دست راستش که آب را با آن حمل می کرد اصابت کرد. از او آب خواستند. در همان حین گلوله دیگری آمد به سر مبارک او اصابت کرد و آبی که در دستش بود را با خون سر و دست او آغشته نمود و همچون مولایش اباالفضل العباس«ع» به شهادت رساند و از دست آن حضرت سیراب نمود.

او که در خط مقدم جبهه بود با گلوله دشمن که بر قلب مطهرش فرود آمد به شهادت رسید. گفته شده که در آخرین لحظات عمرش، سه بار با صدای بلند فریاد «الله اکبر» سر داد و به دیار معبود شتافت.

آخرین شهدای بحرین

شیخ محمد نعمة حسن العاشور که به ابوجاسم نیز شناخته می شد متولد ستره بحرین بود. شجاع بود و در عین حال روحی لطیف داشت. در روزهای پایانی جنگ هشت ساله و ناکامی دشمنان در تحقق اهداف شان که همانا شکست انقلاب اسلامی بود، منافقین کوردل با حمایت استکبار و با استفاده از امکانات ارتش عراق به ایران حمله کردند. در این عملیات برخی طلاب بحرینی نیز شرکت جستند و به فوز شهادت نائل شدند.

شهید محمد العاشور و محمد السرو از جمله آن ها بودند که آخرین شهدای بحرین در این جنگ محسوب می شدند. علیرضا کمیل؛امتداد/902/ب/ک