مدیر گروه دانشنامه صحابه پیامبر پژوهشکده باقرالعلوم:
نبش قبر مورد قبول هیچ دین و آیینی نیست
خبرگزاری رسا ـ مدیر گروه دانشنامه صحابه پیامبر اعظم پژوهشکده باقرالعلوم(ع) با اشاره به هتک حرمت مقبره حجر بن عدی گفت: بی‌شک این عمل در هیچ دین و آیینی ستوده نیست.
به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از روابط عمومی پژوهشکده باقرالعلوم(ع)، عبدالرضا عسگری، مدیر گروه دانشنامه صحابه پیامبر اعظم پژوهشکده باقرالعلوم(ع) گفت: سیری در کتب سیره و تاریخ کافی است تا زشتی عمل کسانی که به قبر حجر بن عدی اهانت کردند بیش از پیش روشن شود و باطن آنها را برای همگان روشن کند.
وی افزود: مگر حجر صحابه رسول خدا نبود، کافی است در تاریخ صدر اسلام مروری کنید تا مظلومیت یاران راستین پیامبر خدا بیشتر آشکار شود، این عمل شنیع سبب شد تا بار دیگر حق‌جویان و حق‌طلبان صفحات زندگی نورانی حجر را دوباره ورقی بزنند و به غربت و مظلومیتش بگریند.
وی با ارائه توضیحاتی در مورد نسب این صحابه اظهار داشت: ابوعبد الرحمن، حجر بن عدى الأدبر معاویة بن کندة الکندى الکوفى معروف به حجر الخیر است و قبل از اسلام در قبیله کنده چشم به جهان گشود که به همراه برادرش هانى بن عدى به محضر رسول خدا(ص) شرفیاب و مسلمان شدند.
این مدیر پژوهشی با اشاره به کلمات سیره‌نویسان در مورد حجر گفت: ابن عبدالبر در الاستیعاب مى‌نویسد: حجر از فضلای صحابه و با کمى سنش از بزرگان ایشان به شمار مى‌رود، ابن عساکر در تاریخ مدینه دمشق مى‌نویسد، «حجر بن عدى از مردمان کوفه بود و به محضر پیامبر خدا(ص) رسیده است»، حاکم نیشابوری نقل مى‌کند «حجر بن عدى جاهلیت را دیده سپس همراه پیامبر اکرم(ص) شده و از آن حضرت حدیث شنیده است»، حجر در زمان رسول خدا در جنگ یرموک شرکت داشت و در سفر حجى به همراه پیامبر(ص) بوده است.
عسگری با اشاره به اینکه او زاهدى پرهیزگار و عابدى مجاهد بود تصریح کرد: حکایت نماز هزار رکعت شبانه روزى وى میان سیره‌نویسان و مورخان مشهور است، حجر مردى مستجاب الدعوة بود، چنانکه نقل مى شود در راه شام موقع وضو و نماز آب نداشت از نگهبانان آب خواست ولى آنها امتناع کردند، حجر دست به دعا برداشت ناگهان ابرى ظاهر شد که از آن آب ریزش می‌کرد، حاکم نیشابورى وى را با عنوان راهب اصحاب محمد(ص) آورده است، ابومعشر می گوید، حجر عابدى بود که محدث نمى‌شد مگر اینکه وضو مى‌گرفت و پس از هر وضو نماز مى‌خواند و نیز آبى نمى‌ریخت مگر اینکه وضو مى‌ساخت و نماز مى‌خواند.
مدیر گروه دانشنامه صحابه پیامبر(ص) توضیحاتی در مورد زندگی سیاسی و اجتماعی حجر داد و گفت: در زمان خلیفه دوم ایشان در جنگ قادسیه و نیز فتح مرج عذرا در منطقه دمشق حضور داشت و این منطقه به وسیله او مسلمان شدند، ایشان از جمله افرادى بوده که در تجهیز و دفن ابوذر این صحابه بزرگ رسول خدا حضور داشته و در اعتراض‌هاى اهل کوفه نسبت به والى گماشته شده از سوى خلیفه سوم سعید بن عاص صورت مى‌گرفت حضور داشت.
وی در مورد همراهی حجر با امیر مؤمنان(ع) خاطرنشان کرد: بی‌شک حجر از یاران با وفای امیرمؤمنان علی(ع) است که در جنگ جمل، صفین و نهروان حضور داشته است، پس از شهادت امام علی(ع) حجر بن عدى از یاران مخلص امام حسن مجتبى(ع) است.
عسکری در ادامه افزود: حجر هر دو کارگزار معاویه یعنی مغیره بن شعبه در سال 41 و زیاد بن ابیه در سال 51 هجرى را نصیحت می‌کرد و مدام از مقام والای امیرمؤمنان علی(ع) دفاع می‌کرد تا اینکه در همین سال حجر به دست زیاد دستگیر و با سخت‌ترین حالت و در غل و زنجیر پیش معاویه فرستاد، معاویه دستور داد تا گردنش را بزنند، حجر به مأموران همراه خود گفت: رهایم کنید و اجازه دهید تا دو رکعت نماز بگذارم، آنها پذیرفتند ولى گفتند نمازت را طولانى نکن، حجر گفت: اگر گمان نمى‌کردید که من از ترس مرگ نماز را طولانى می‌کنم، دوست داشتم که طولانى‌ترین نماز عمرم را ادا و نواقصى که در نمازهاى گذشته داشته‌ام با این دو رکعت جبران کنم.
این پژوهشگر تاریخی تأکید کرد: حجر به همراهانش گفت: این غل و زنجیر را از من برندارید و مرا غسل ندهید و خونم را نشویید، چرا که من مى‌خواهم در روز قیامت بر پل صراط و با این حال معاویه را ملاقات کنم، به نقلی سپس دست به دعا برداشت و گفت: خدایا از تو علیه امت کمک مى‌جوییم که اهل کوفه علیه ما گواهى دادند واهل شام ما را مى‌کشند، گر چه مرا مى‌کشید ولى بدانید اول سوارى بودم که در این سرزمین خدا را تهلیل گفتم و اول کسى هستم که سگان اینجا به رویم پریدند سپس حجر را با پنج نفر کشتند و در مرج عذرا به خاک سپردند و این واقعه در ماه شعبان المعظم سال 51 هجرى اتفاق افتاد و سر مبارکش از بدن جدا شد.
عسگری با اشاره به اثرات شهادت حجر خاطرنشان کرد: در همان زمان کشته شدن حجر در میان مسلمانان ایجاد ناراحتى عجیبى کرد و نه تنها دوستان و شیعیان امام على(ع) ناراحت شدند بلکه همان‌هایى که با آن حضرت مخالف بودند از کشته شدن حجر اظهار تنفر و بیزارى کردند، در همان سالى که حجر کشته شد معاویه در حج، امام حسین(ع) را ملاقات کرد و گفت، مى‌دانى با حجر و دوستان پدرت چه کردم، امام(ع) فرمود: «چه کردى»، گفت: آنان را کشتیم، غسل داده، نماز خواندیم و دفن کردیم، امام (ع)فرمود، «ایشان را خصم خود گردانیدى، ولى معاویه اگر من کسى از یاران تو را بکشم نه غسل مى‌دهم و نه نماز برایش مى‌خوانم و نه کفنش مى‌کنم و نه دفنش مى‌کنم، یعنى آنها کافرند و تو اینها را مسلمان دانستى و کشتى».
وی ادامه داد: معاویه نیز از کشتن حجر پشیمان شد و سخت خود را ملامت مى‌کرد، حتى در موقع جان دادن مکرر مى‌گفت: «یومى منک یا حجر یوم طویل؛ روز محاکمه من و تو روز طولانى و سختى خواهد بود».
عسکری تصریح کرد: از ابوالاسود دوئلى نقل مى شود که پس از کشته شدن حجر، در مراسم حج سال 51 هجرى معاویه بر عایشه وارد شد، عایشه پرسید، «اهل عذرا حجر و یارانش را کشتى»، معاویه گفت، «ام مؤمنان صلاح امت را در کشتن ایشان دیدم و اگر مى‌ماندند امت پیامبر فاسد مى‌شدند، عایشه گفت، «از رسول خدا(ص) شنیدم که فرمود، در عذرا جماعتى از امت من کشته مى‌شوند که خداوند و آسمانیان به نفع آنان خشمگین می‌شوند»، حال نبش قبر این صحابه بزرگوار چه بر روز آسمانیان آورده است چه برسد به زمینیان.
وی در پایان خاطرنشان کرد: علاقه‌مندان جهت اطلاعات بیشتر می‌توانند به جلد دوم دائرةالمعارف صحابه پیامبر اعظم(ص) مراجعه کنند./907/د101/پ
ارسال نظرات