به مناسبت ولادت امام حسین؛
ویژه‌نامه «عصاره آل کسا» در فضای مجازی منتشر شد
خبرگزاری رسا ـ ویژه‌نامه «عصاره آل کسا» به مناسبت ولادت امام حسین(ع) در فضای مجازی منتشر شد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، ویژه‌نامه «عصاره آل کسا» شامل کلیپ‌ها، نواهنگ‌ها، تصاویر ویژه، پیامک‌های شادباش، پنجره ملکوت، قفسه، از لا‌به‌لای متون، مدح خورشید و ویژه‌نامه‌های پیشین در پایگاه اینترنتی تبیان منتشر شد.
ولادتی از جنس اشک، یک ادب زیبا از سالار شهیدان، احساسات ظاهری احساسات باطنی، شکوهی ستودنی در بیان رسول وحی، بزرگ طلایه‌دار عزت و شرافت، مرکز عظمت‌های روزگار، خاک بهشتی و آورده‌اند که از موضوعات مطرح‌شده در بخش مقالات این ویژه‌نامه است.
موضوعات مهر و ماه، میلاد یاس و لاله، سلطان و ساقی عشق، عشق نهان و زینت دوش نبی در بخش ویژه‌نامه‌های پیشین این ویژه‌نامه آمده است و در بخش مدح خورشید این ویژه‌نامه موضوعاتی همچون گوهر راز، کعبـه کائنات، سر ناگشوده حق، میخانه احسان و قیمت زر به چشم می خورد.
ولادتی از جنس اشک
در این مقاله از ویژه‌نامه آمده است: با به دنیا آمدن نوزاد در هر خانواده‌ای موجی از شادی و شعف تمامی اعضای را فرا می‌گیرد و همین هم انتظار می رود، اما در خانواده پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله با ولادت فرزند دوم حضرت فاطمه علیهاالسلام همراه شوق، غمی نیز وجود داشت، کسی که بعدها با قیامش عالمی را مبهوت کرد، او کسی نیست جز حسین بن علی بن ابی طالب علیهماالسلام.
سؤالی که در ذهن بسیاری از شیعیان و عاشقان این امام بزرگوار وجود دارد این است که در سالروز ولادت امام حسین علیه السلام وظیفه چیست، آیا همانند مراسم مولودی دیگر امامان تنها به شادی پرداخته شودع یا اینکه شادی نکنند و تنها به ذکر مصائب حضرت ابا عبدالله علیه السلام بپردازند و یا اینکه با توجه به آنچه در روایات درباره حضرت سیدالشهدا علیه السلام آمده علاوه بر برگزاری مراسم مولودی و جشن ولادت از مصائب ایشان نیز یادی کنند و چشمانی گریان نیز داشته باشند.
یکی از اساتید نقل می‌کرد: در سالروز ولادت با سعادت امام حسین علیه السلام محضر آیت‌الل تبریزی(ره) یکی از مراجع تقلید رفتیم، بعد از مداحی، یکی از دوستان از ما خواست ذکر مصیبتی مختصر از مصائب آقا امام حسین علیه السلام از سوی اینجانب صورت گیرد، من نیز چند دقیقه‌ای از مصیبت‌های روز عاشورا خواندم و مجلس با صفایی شد، حضرت آیت‌الله میرزا جواد تبریزی نیز گریستند و این رفتار ایشان مهر تأییدی بر عمل خود دانستم، که می‌شود در ایام شادی اهل بیت علیهم‌السلام ذکر مصیبت هم کرد.
در نیمه شعبان همان سال (ظاهرا) دوباره خدمت ایشان رسیدیم این بار بعد از مداحی، بنده بدون مقدمه شروع کردم به ذکر مصیبت، بعد از مراسم این عالم بزرگ ما را خواستند و فرمودند: «در مجالس جشن اهل‌بیت علیهم السلام روضه نباید خواند، عرضه داشتم: آخر شما در روز ولادت امام حسین علیه السلام وقتی روضه خواندم اعتراضی نکردید، ایشان در جواب فرمودند: قضیه امام حسین علیه السلام با دیگر ائمه فرق می‌کند.
در روایات معصومین علیهم‌السلام از جمله حدیثی از امیرمؤمنان علیه السلام آمده است: شیعیان ما در شادی ما شادند و به سبب اندوه ما اندوهگین می‌شوند، یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ یَبْذُلُونَ أَمْوَالَهُمْ وَ أَنْفُسَهُمْ فِینَا أُولَئِکَ مِنَّا.
مقتضای مراسم شادی اهل بیت علیهم السلام شاد بودن است مگر در جایی استثنایی از طرف خود معصومین علیهم السلام صورت گرفته باشد، با مراجعه به تاریخ و روایات ائمه علیهم‌السلام به این نکته برمی‌خوریم که خود اهل‌بیت علیهم السلام در ولادت امام حسین علیه السلام چشمانی اشکبار بخاطر مصیبت‌های ایشان داشته‌اند.
اشک سوزان رسول شیخ طوسى و دیگران به سندهاى معتبر از حضرت على بن موسى الرضا علیه‌السلام روایت کرده‌اند که چون حضرت امام حسین علیه‌السلام متولد شد، حضرت رسول صلّى‌اللّه علیه و آله و سلم اسما بنت عمیس را گفت که: «بیاور فرزند مرا اى اسما»، گفت که: آن حضرت را در جامه سفیدى پیچیده به خدمت حضرت رسالت صلى اللّه علیه و آله و سلم بردم، حضرت او را گرفت و در دامن گذاشت، در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه گفت، پس جبرییل نازل شد گفت: حق تعالى تو را سلام مىرساند مىفرماید: «چون على علیه السّلام نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسى، پس او را به نام پسر کوچک هارون کن که شبیر است، چون لغت تو عربى است او را حسین نام کن، پس حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله و سلّم او را بوسیده و گریست، فرمود که: تو را مصیبت عظیمى در پیش است، خداوندا لعنت کن کشنده او را، پس فرمود: اى اسماء این خبر را به فاطمه مگو.
چون روز هفتم شد، حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله و سلّم آمد فرمود که: بیاور فرزند مرا، چون به نزد آن حضرت بردم، گوسفند سیاه و سفیدى از براى او عقیقه کرد و یک رانش را به قابله داد، سرش را تراشیدند و به وزن موى سرش نقره تصدق کرد، خلوق بر سرش مالید، پس او را در دامن گذاشت گفت: اى ابا عبداللّه چه بسیار گران است بر من کشتن تو، پس بسیار گریست، اسماء گفت: پدر و مادرم فداى تو باد این چه خبر است که در روز اول گفتى و امروز مىگویى، به عوض شادى گریه مىکنى، فرمود: مىگریم براى این فرزند دلبند خود که گروه کافر ستمکار از بنى‌امیه او را خواهند کشت، خدا شفاعت مرا به ایشان نرساند، خواهد کشت او را مردى که رخنه در دین من خواهد کرد، به خداوند عظیم کافر خواهد شد، پس گفت: «خداوندا سؤال مىکنم از تو در حق این دو فرزند آنچه سؤال کرد از تو ابراهیم در حق ذریه خود، خداوندا تو دوست بدار ایشان را و دوست بدار هر که دوست مىدارد ایشان را و لعنت کن هر که ایشان را دشمن دارد لعنتى که پر کند آسمان و زمین را.
روضه خوانی فرشنه وحی امام صادق علیه السلام فرمودند: زمانى که حضرت حسین علیه‌السلام از فاطمه سلام‌اللَّه علیها متولد شد جبرییل علیه‌السلام محضر مبارک رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم مشرف شد و عرض کرد: امت شما حسین علیه‌السلام را بعد از شما مىکشند سپس اظهار داشت: آیا تربت او را به شما نشان دهم، پس بال زد و مقدارى از خاک کربلا را برداشت و آن را به رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم نشان داده سپس گفت: این تربتى است که حسین علیه‌السلام روى آن کشته مى‌شود.
با توجه به روایاتی که در باب ولادت حضرت ابا عبدالله علیه‌السلام ذکر شد روشن می‌شود در مراسم جشن ولادت ایشان هم می‌توان یادی از مصائب ایشان کرد و هم می‌توان در مصیبت ایشان گریست.
شکوهی ستودنی در بیان رسول وحی
در مقاله دیگری از این ویژه‌نامه می‌خوانیم: یکى از زیباترین و برجسته‌ترین نکات زندگى سالار شهیدان حضرت امام حسین علیه السلام، توجه شدید و علاقه بى‌نظیر پیامبر عظیم الشأن اسلام صلى اللّه علیه و آله بـه ایشان و برادر بزرگوارش امام حسن علیه السلام است.
من از حسینم
رسول خدا صلى اللّه علیه و آله، حسن و حسین علیهماالسلام را بسیار دوست مى‌داشت و نسبت به آنها فوق‌العاده اظهار علاقه و عطوفت مى‌کرد، از جمله احادیثى که از این دوستى و علاقه پیغمبر صلى اللّه علیه و آله حکایت مى‌کند، حدیث «یعلى بن مره» است که در خدمت پیغمبرصلى اللّه علیه و آله به مجلس میهمانى که به آن دعوت شده بودند مى‌رفتند، ناگاه به حسین علیه‌السلام برخورد کردند که در کوچه بازى مى‌کرد، پیغمبر صلى اللّه علیه و آله جلو همراهان رفت و دستهاى خود را گشود، (بغل باز کرد)، کودک از این سوى به آن سوى مى‌گریخت و پیغمبرصلى‌اللّه علیه و آله او را مى‌خندانید تا وى را گرفت، پس یک دستش را زیر چانه حسین علیه‌السلام و دست دیگرش را پشت سر او گذارد و او را بوسید و فرمود:«حُسَیْنُ مِنّى وَ اَنَا مِنْ حُسَیْن اَحَبَّ اللهُ مَنْ اَحَبَّ حُسَیْناً، حُسَینٌ سِبْطُ مِنَ الاَسْباط؛ حسین از من است و من از حسینم، خدا دوست دارد کسی را که حسین را دوست داشته باشد، حسین سبطی از اسباط است».
و نیز همین حدیث را بخارى، ترمذى، ابن ماجه و حاکم به لفظ دیگری روایت کرده‌اند.
وقتى این اخبار را مطالعه مى‌کنیم و از شدت علاقه و دوستى پیامبرصلى اللّه علیه و آله به امام حسین علیه‌السلام آگاه مى‌شویم، نباید فراموش کنیم که گوینده این کلمات و الفاظ پیغمبر خدا است و او کسى است که در دوره زندگانى با گزاف‌گویى و سخنان دور از حقیقت و مدح بی‌جا مبارزه داشت، سخنان و کارهایش براى بشر حجت و قانون و شریعت بوده و آنچه فرموده ترجمان حقیقت است.
محبت آسمانی
مـهـر و مـحبت پیامبر صلى اللّه علیه و آله به امام حسین علیه السلام و برادر بزرگوارش امام حسن علیه السلام زبانزد عام و خاص بوده است اما دوستى آنها یک دوستى ساده پدر نسبت به فرزند نبود، بلکه ریشه آن بر علائق و مبانى عمیق و یگانگى روحى استوار و رمز یک اتحاد و اتصال ناگسستنى معنوى و توافق کامل فکرى بود.
جمع کثیری از بزرگان تسنن از پیغمبر اکرم صلى اللّه علیه و آله روایت کرده‌اند که فرمود: «مَنْ اَحَبَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ فَقَدْ اَحَبَّنى، وَ مَنْ اَبْغَضَهُما فَقَدْ اَبْغَضَنى؛ هر کس حسن و حسین را دوست بدارد همانا مرا دوست داشته و هرکس آنها را دشمن بدارد پس البته مرا دشمن داشته است».
این حدیث در بین محدثین، مشهور و معروف بوده و مکرر از پیغمبر صلى اللّه علیه و آله شنیده شده است، به این مضمون است که پیغمبر صلى اللّه علیه و آله بیرون آمد در حالى که حسن و حسین با او بودند این بر یک دوش آن حضرت و آن بردوش دیگرش بود، یک بار حسن را مى‌بوسید و بار دیگر حسین را تا به ما رسید فرمود: «هر کس اینها را دوست بدارد به تحقیق مرا دوست داشته و هرکس آنها را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است».
آقای جوانان بهشت
گروه بسیارى از محدثین نامدار اهل سنت از پیغمبر صلى‌اللّه علیه وآله روایت کرده‌اند که فرمود: «اَلْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ سَیِّدا شَبابِ اَهْلِ الْجَنَّةِ؛ حسن و حسین دو آقاى جوانان اهل بهشتند».
این احادیث به سندهاى متعدد از جمعى از صحابه مثل امیرمؤمنان على علیه السلام، ابن مسعود، حذیفه، جابر، ابوبکر، عمر، عبداللّه بن عمر، قره، مالک بن الحویرث، بریده، ابى سعید خدرى، ابوهریره، اسامه، براء و اَنَس روایت شده و از مجموع آنها استفاده مى‌شود که پیغمبر صلى اللّه علیه و آله مکررا حسن و حسین علیهماالسلام را به این صفت معرفى فرموده و صدور این لفظ از آن حضرت متواتر و مسلم و در میان مسلمانان معروف و مشهور بوده است.
متن اکثر احادیث این است که «اَلْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ سَیِّدا شَبابِ اَهْلِ الْجَنَّةِ» و ترجمه متن بعضى دیگر این است که فرمود: «فرشته‌اى از آسمان که مرا زیارت نکرده بود از خدا براى زیارت من اذن خواست، پس به من خبر داد و مژده داد که دخترم فاطمه، سیده زنان امت من است و اینکه حسن و حسین دو آقاى جوانان اهل بهشتند».
و در بعضى روایات این جمله نیز مذکور است: «وَ اَبُو هُما خیْرٌ مِنْهُما؛ و پدرشان از آنها بهتر است».
شبیه ترین فرد به پیامبر
بخارى و ابن اثیر روایت کرده اند که وقتى سر امام حسین علیه السّلام را نزد عبیدالله بن زیاد آوردند سر مطهر را در طشتى قرار داد، و با شمشیر یا چوب دستى خود بر آن چشم و بینى نازنین مى زد، و مى گفت روئى به این زیبائى ندیده ام. انس بن مالک گفت: آگاه باش که او شبیه ترین ایشان (یعنى اهل بیت) به پیغمبر خدا صلى اللّه علیه و آله بود.(5)
پاک از هر پلیدی
بر حسب احادیث متواتر و مشهور بین شیعه و سنى آیه تطهیر «إنَّما یُریدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُم الرِّجْسَ أَهْلَ اْلبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً»، درباره اجتماع امام علی و حضرت زهرا و حسنین علیهم السلام، در زیر کساء و دعا و صلوات پیغمبر صلى اللّه علیه و آله بر آنها نازل شد که به دفعات متعدد در منزل آن حضرت و بعضى اماکن دیگر اتفاق افتاد و آیه شریفه و احادیثى که در تفسیر آن وارد شده دلالت بر عصمت و جلالت شأن حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام دارند.
ویژه‌نامه «عصاره آل کسا» به مناسبت ولادت امام حسین(ع) در فضای مجازی در بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان به نشانی www.tebyan.net منتشر شده است./907/ت302/ن
ارسال نظرات