میثم ولایت به روایت آیت الله مهدوی کنی
به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از نوید شاهد، «میثم ولایت» کنگره بزرگداشتی بود که در شب هشتم بهمن سال 1390 در تالار وزارت کشور به مناسبت سالروز شهادت حجت الاسلام عبداله میثمی برگزار شده بود. متن بیانات خواندنی مرحوم آیت الله مهدوی کنی و توصیف زیبای ایشان را درباره شخصیت و سیره حجت الاسلام شهید عبدالله میثمی باز نشر می‌دهد:
برای بنده افتخار بزرگی است که در این شب بزرگ و با شکوه و در کنار دوستان و پیشکسوتان راه جهاد و سربازان راه امام (ره)، امام زمان (عج) و مقام معظم رهبری حاضر شده‌ام.
خداوند در قرآن می‌فرماید: مهم این است که بعضی به عهده خود وفا کرده‌اند و گروهی نیز منتظر وفای عهد هستند. امتیاز چنین افرادی این است که راه امام را پذیرفته‌اند و تا آخر ادامه خواهند داد. ثابت قدمان در راه انقلاب، چه در قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب مشمول این سخن خداوند هستند.
شهیدان و مخصوصاً شهید عبدالله میثمی مصداق این فرموده خداوند هستند که هیچ چیز آن‌ها را از راه خدا و یاد خدا باز نمی‌دارد. در آن روزی که دل‌ها منقلب می‌شوند این شهیدان مصادیق بزرگ این آیه هستند.
با شهید محلاتی گاه گاهی به جبهه می‌رفتیم. در یکی از حملات شنیدیم که فرماندهان سپاه و ارتشی نزد امام آمدند و گفتند که در این حمله ما سه هزار شهید داده‌ایم. اما فرمودند آنان که شهید شدند و نباید غصه آنان را خورد. بلند شوید بروید و ادامه کار را بگیرید. این به این معنی نیست که امام انسان نبودند و عواطف نداشتند، خیر. امام فردی عاطفی بودند. یادم می‌آید در یکی از عملیات‌ها که در دزفول انجام شده بود من مسئولیت مناطق بمباران شده را به عهده داشتم. به آنجا رفتم و جوانی را دیدم که به سر خرابه ای نشسته بود و گریه می‌کرد. جلو رفتم تا به او تسلیت بگویم. به من گفت 13 تن از اعضای خانواده‌ام را از دست داده‌ام حالا آمده ای به من تسلیت بگویی؟ جریان این خاطره را برای امام شرح دادم. امام با شنیدن این واقعه گریه کردند به گونه ای که شانه‌هایشان می‌لرزید و فرمودند آن جوان راست می‌گوید و حق با اوست. امام نگفتند که آن جوان منافق و یا بی دین است و یا بی راه می‌گوید. امام یک چنین عواطفی داشتند.
سر پیشرفت یا شاهکار امام راحل (ره) این بود که روحانیت را با مدیریت و ولایت و حکومت جمع کرد. این کاری که امام (ره) صورت داد هیچ یک از فقهای ما نکردند. امام (ره) در اثر تجربه و اعتقاد به مقام ولایت گفت ولایت را باید خودمان به دست گیریم.
در طول دفاع مقدس و انقلاب از هزار نفر مردم عادی چهار نفر شهید شده‌اند اما از هر هزار روحانی 40 نفر به شهید رسیده‌اند که شهیدان محلاتی، مفتح، مطهری، شاه آبادی و شهدای ائمه جمعه مصداق این آمار است. حضور این شهدا یک حضور عملی بوده است و تنها یک حضور «مداد العلمایی» نبوده است بلکه حضور آن‌ها «دماء العلمایی نیز بوده است».
زندگی نامه شهید
شهید عبدالله میثمی - فرزند اصغر - در دوم تیر ماه سال 1334 ش. در شهر اصفهان و در یک خانواده متدین و مذهبی متولد شد. ولادتش در شب 13 رجب، سالگرد میلاد حضرت امیرالمؤمنین(ع) بود و پدر این مولود، تفّألی به قرآن زد و چون آیه شریفه: «انی عبدالله آتانی الکتاب (سوره مریم آیه 30)» می‌آید، نام فرزند خود را عبدالله نام گذارد.
عبدالله دوران کودکی را نزد پدر و مادر سپری کرده و پس از تحصیلات ابتدایی و راهنمایی همزمان با تحصیل در دبیرستان، در کنار پدر خود در مغازه فرش فروشی مشغول به کار شد. کار و تحصیل او همراه با شرکت فعال در مساجد و جلسات قرآن و احکام باعث شد که وی علاقه زائد الوصفی به تحصیل علوم دینی و حوزوی پیدا کند. و جالب تر آن که تحصیل در دبیرستان و حوزه و کار در مغازه را با فعالیت‌های اجتماعی عجین ساخت. در مسجد محل خود به تأسیس «هیأت حضرت رقیه علیها السلام» روی آورد و در این هیأت به تشکیل کلاس‌های آموزش قرآن برای نوجوانان و جلسات احکام پرداخت و در کنار آن‌ها صندوق قرض الحسنه ای را نیز تأ سیس کرد، که به حل مشکلات محرومان کمک می‌کرد.
عبدالله در سال 1353 شمسی به همراه برادرش، شهید رحمت الله برای ادامه تحصیل از اصفهان به قم مهاجرت نمود. البته لو رفتن جلسات وی و دستگیر شدن برخی از دوستان او توسط ساواک نیز نقش مهمی در این مهاجرت داشت زیرا، آقای میثمی احساس کرد که دیگر سکونت در اصفهان و ادامه مبارزه برای او عملاً غیرممکن است و هرگونه فعالیت علمی و مذهبی و سیاسی این مدارس را ساواک کنترل می‌نمود، حتی سکونت و حضور طلاب قم در ایام تابستان در حوزه‌های علمیه اصفهان توسط ساواک ممنوع شده بود.
عبدالله مدت سی ماه در زندان قم، تهران و اصفهان به سر برد و در سال 1357 ش. به برکت قیام مردم و خون شهداء از زندان آزاد گشت و در حالی که تنها نصف مدت محکومیت او سپری شده بود، در زندان چنان ضعیف شده بود که تنها اسکلتی ضعیف و نحیف از او باقی مانده بود و استخوان‌های بدنش به راحتی قابل شمردن بود.
وقتی آقای میثمی از زندان رها شد، فوراً برای ادامه تحصیلات به قم رفت. با پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 شمسی آقای میثمی به دنبال شروع غائله کردستان به آن استان سفر کرد بعد به یاسوج حرکت کرد و با تلاشی خستگی ناپذیر و شبانه روزی به خدمت عشایر و محرومان آن منطقه پرداخت تا شاید بتواند مقداری از رنج ومحرومیت های مردم پابرهنه آن منطقه را جبران کرده و افتخار خدمتگزاری به ضعیفان را که آرمان بزرگ انبیاء و اولیای الهی علیهم السلام بود را نیز به دفتر زرین نامه عمل خود بیفزاید.
آقای میثمی در این مدت به عنوان طلبه ای جوان که با عنوان نمایندگی امام در سپاه منطقه خدمت می‌کرد، چنان با اخلاق الهی و بی نظیر خود توانست بر سپاه و بسیج و بلکه نوع مردم این استان‌ها تأثیر بگذارد که شاید نتوان نمونه و نظیری برای وی پیدا کرد.
وقتی که به عنوان نماینده امام در قرارگاه خاتم الانبیاء منصوب شد، سی ماه در آن قرارگاه بود و به جبهه و جنگ خدمت کرد و همه فرماندهان عالی رتبه جنگ را مدیون خود ساخت و الگوئی نستوه از روحانیت در ذهن رزمندگان به یادگار گذاشت و سرانجام در حال مهیا شدن برای نماز به وضو گرفتن مشغول بود، که بر اثر اصابت ترکش خمپاره مجروح و در شب شهادت حضرت صدیقه کبری سلام الله علیها در 12 بهمن ماه سال 1365 در شلمچه و در جریان عملیات کربلای پنج، به شهادت رسید و پیکر مطهرش به گلستان شهدای اصفهان انتقال یافت.
خاطره ای به نقل از شاگردان شهید میثمی
زمانی که شهید میثمی با مسؤولیت نماینده حضرت امام در قرارگاه خاتم الانبیاء به مناطق جبهه و جنگ اعزام شدند، ما به جبهه جنوب جهت امر تبلیغ اعزام شدیم و سراغ ایشان را گرفتیم. یادم است، بنده و یک رفیق دیگری که تقریباً هماهنگی کارهای طلبه‌ها را برعهده داشتیم، جلوی ستاد اعزام مبلغ جنوب، شهید میثمی را ملاقات کردیم. احوال پرسی گرمی از ما کردند. راجع به زندگی ما سؤال کردند. گفتیم ازدواج کردیم و خودم و رفیقم هر کدام صاحب یک فرزند پسر شدیم. فوراً از من پرسیدند اسمش را چه گذاشته ای؟ گفتم: ابوالقاسم. فرمودند خداوند فرزندت را در خط رسول الله (ص) قرار دهد که لقب پیامبر را انتخاب کردی. بعد به دوستم گفت نام فرزندش چیست؟ گفت: محی الدین. فرمودند: احسنت، «اینَ مُحی الدّین» زنده کننده دین است و فرازی از دعای ندبه را شروع کرد به خواندن و ما را تشویق کردند.
بشارت
عملیات شده بود و در حین عملیات سید میررضی شهید شده بود. کلهر که با او بسیار صمیمی بود، از شدت ناراحتی و در غم از دست دادن نزدیک‌ترین یارش، در خط مقدم، داخل نفربر نشسته بود و گریه می‌کرد.
یکی از دوستان می‌گفت: هرچه تلاش کردیم او را آرام کنیم؛ نمی‌توانستیم. تصمیم گرفتیم تنهایش بگذاریم، بلکه آرام شود. ولی هرچه صبر کردیم، آرام نمی‌گرفت. حاج آقا میثمی آمد و احوال او را دید. داخل نفربر شد و در گوش کلهر چیزی گفت. شهید کلهر که تا آن لحظه به شدت گریه می‌کرد، ناگهان آرام شد. سر بلند کرد و لبخند زد. حاج آقا میثمی رفت. از کلهر پرسیدیم چه شد که این طور آرام شدی. گفت حاج آقا میثمی همان حرفی را به من زد که پیغمبر (ص) به حضرت زهرا (س) گفته بود. گفت: «تو اولین کسی هستی که به میررضی ملحق می‌شوی.»
باورمان نمی‌شد. اما زمان طولانی لازم نبود تا ببینم این حرف تا چه حد حقیقت داشته است. کلهر در ادامه عملیات، اولین نفر از مسؤولین بود که به شهادت رسید. (روایت حاج آقا مهدی پور)
شهید محلاتی غبطه می‌خورد.
دوسال پیاپی، شهید محلاتی، به حاج آقا میثمی گفت: بیایید و شما هم به حج بروید.
با وجودی که این سفر مدت زمان زیادی طول نمی‌کشید، قبول نکرد و گفت: «حس می‌کنم تکلیفم در این جاست؛ در جبهه‌ها.»
حتی بعدها هم، وقتی بر این امر اصرار کردند، پاسخ داد: «خیر! اگر قرار باشد اجری از حج ببریم، همان اجر را در این جا هم به دست می‌آوریم.»
شهید محلاتی، نماینده حضرت امام در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که خود نیرویی مؤثر در دوران مبارزه بود، در جای دیگری خطاب به عده ای از علما و روحانیون می‌گوید: من به حال این آقای میثمی غبطه می‌خورم. من نتوانستم بشناسم آقای میثمی را. آخر چگونه می‌شود انسان که ما به او التماس می‌کنیم که وسیله جور می‌کنیم پانزده روز برو در کنار خانه خدا، آنجا مراسم حج خود را انجام بده و بیا. می‌گوید: من حاضر نیستم جبهه و جنگ را رها کنم. من نمی‌آیم. (روایت محمد مهدی عراقی)
سخنان شهید میثمی در رابطه با سپاه پاسداران
پیشرفت سپاه و اساساً هر نهادی این است که باید نیروی انسانی را سرلوحه قرار داده و از این جهت تلاش شود که افراد، نقطه ضعف نداشته باشند و کاستی‌های آنان برطرف گردد. فرمانده ضعیف را نباید عوض کرده یا او را حذف نمود بلکه باید کمکش کرد تا تقویت شود. شما می‌توانید یک جانشین یا معاون قوی بر او بگذارید تا بدین وسیله مشکل او را حل کنید. کار سپاه تکلیف الهی است و ما برای افراد کار نمی‌کنیم.
خلاصه ای از وصیت نامه شهید میثمی
آنچه در دوران زندگی‌ام بیش از همه چیز مرا رنج داد و باعث خون دل خوردن من شد، اخلاص نداشتنم بود و الان نمی‌دانم در مقابل خدای بزرگ چه عملی را همراه خود ببرم. دومین مسأله ای که مرا در زندگی عقب انداخت که موفق نشوم از فیض بزرگ‌تری بهره مند گردم، بی صفتی و بزصفتی من بود که جسته و گریخته کار می‌کردم و به هر کشتزاری دهانی می‌زدم. این است که دستم از حسنات تهی است. و سومین چیزی که گوشت بدنم را آب کرده و در دنیا مرا سوزاند تا قیامت چه بر سرم آورند، غیبت به خصوص غیبت علماء بود./998/د101/ی