حقیقت حالات انسان در حین دعا
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در اصفهان، حجت الاسلام حسین رضوانی، کارشناس مسائل مذهبی شب گذشته در مسجد الزهرا(س) اصفهان، گفت: برخی از مردم به هنگام دعا کاری ندارند که خدا ما را خنده رو می‌پسندد یا گریه رو و از شوق یا خوف خدا گریه نمی‌کنند، بلکه برای حاجت یا مشکلات خود گریه می‌کنند.
وی ادامه داد: دعا یک نوع خواستن به دنبال احساس یک نیاز است، خواه نیاز روحی و معنوی باشد و یا مادی و دنیوی و از آن جهت که احساس نیاز به دنبال نگاه و توجه به نقص و کمبود است، از این رو خوشحالی ایجاد نمی‌کند، از یک سو نیاز همراه با ناراحتی است و از سوی دیگر امید به رفع آن نشاط آور است.
کارشناس مسائل مذهبی افزود: دعا خواستن است و فرمان نیست، بلکه استدعای عاجزانه عبد از معبود، مملوک از مالک، رعیت از ارباب و فقیر از غنی است، بنابراین با حالت افتادگی و ابراز نیاز مقبول است، نه با گردن‌کلفتی، استکبار و بی‌تفاوتی، بدیهی است که حالت عجز و نیاز با ابراز ناتوانی، تمنا و اظهار افتادگی همراه است و این یک امر کاملاً طبیعی و منطقی است.
مجاز نیستیم در نماز به دلیل مشکلات خود گریه کنیم
حجت الاسلام رضوانی بیان داشت: اگر کسی هنگام دعا درک کند که در محضر خداست و از عظمت خدا و در اثر خوف، خشیت و نیز شوق و بهجت قرب و لقاء گریه کند، این ارزشمند است، اصلاً از احکام نماز در همه رساله ها این است که گریه در نماز جز از خوف و شوق خدا نماز را باطل می‌کند، یعنی ما مجاز نیستیم در نماز به دلیل فشار و مشکلات روحی و جسمی خود گریه کنیم.
وی اظهار داشت: دعا تنها وِرد و اوراد نیست، بنابراین وقتی حقیقت دارد که خواهان، جداً احساس نیاز به مطلوب را درک کرده باشد، کمبود و نیاز یعنی فراق از کمال و مطلوب مورد نظر و بدیهی است که فراق بهجت آور نیست، بلکه ناراحت کننده است و اگر ناراحتی تشدید شود اشک انسان هم جاری می شود.
کارشناس مسائل مذهبی افزود: گاهی عبد، معبود را می‌خواند و یا دعا می‌کند، در حالی که به حسب ظاهر از او چیزی نمی‌خواهد و این دعایش نیز بیش از هر دعای دیگری با حزن و اندوه و اشک و ناله و زاری همراه می‌شود، چون دلش برای محبوب تنگ شده است و دیگر طاقت فراق او را ندارد چون یاد محبوب کرده و به شدت مایل به وصال و لقای محبوب شده است و البته همین ناله ها، ابراز و اظهار نیاز و استدعای مرتفع کردن آن دلتنگی است./869/203/ب2