۲۰ خرداد ۱۳۹۶ - ۰۰:۱۳
کد خبر: ۵۰۴۰۹۴
استاد درس خارج حوزه علمیه:

مکارم اخلاق و فضائل امام حسن مجتبی بی حد و حساب است

حجت الاسلام والمسلمین صافی گلپایگانی با اشاره به فضائل امام حسن مجتبی(ع) گفت: ایشان همیشه ذاکر خداوند بودند و ذکر زبانی و قلبی داشتند و مکارم اخلاقی ایشان به حدی زیاد است که زبان قادر به گفتن آن ها نیست.
محمدحسن صافی گلپایگانی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام والمسلمین محمدحسن صافی گلپایگانی در چهاردمین جلسه از سلسله جلسات «تفسیر آیات مهدوی» در دارالزهراء(س) قم با تبریک به مناسبت ولادت کریم اهل بیت امام حسن مجتبی(ع)، به آیه 74 سوره مبارکه فرقان اشاره کرد و اظهار داشت: این آیه در خصوص امیرمؤمنان علی(ع) نازل شده است که در معنای آن آمده، « پروردگارا از همسران و فرزندانمان مايه روشنى چشم ما قرار ده و ما را براى پرهيزگاران پيشوا گردان».

استاد درس خارج حوزه علمیه قم ابراز داشت: حضرت علی(ع) آیه 74 سوره مبارکه فرقان را در قنوت نمازهای خود می خواندند؛ منظور از همسر و فرزندان، حضرت زهرا(س) و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) بودند.

وی ادامه داد: امیرالمؤمنین علی(ع) از خداوند در خواست می کنند که به حضرت فرزندانی دهد که وقتی می بینند که آن ها مطیع خداوند هستند، چشم هایشان روشن شود.

حجت الاسلام والمسلمین صافی گلپایگانی در بخش دیگر سخنان خود گفت: مکارم اخلاق و فضائل امام حسن مجتبی(ع) بی حد و حساب است و کرامت ایشان به حدی بود که به کریم اهل بیت(ع) معروف شدند.

وی با اشاره به روایتی درباره کریم اهل بیت(ع) بیان داشت: در روایتی آمده که امام حسن(ع) عابدترین و زاهدترین مردم بر روی زمین در زمان خودشان بودند؛ البته همه ائمه معصوم(ع) در زمان خود بهترین انسان ها بودند.

استاد درس خارج حوزه علمیه قم تأکید کرد: امام حسن مجتبی(ع) همیشه با پای پیاده و گاهی با پای برهنه به حج مشرف می شدند و هر گاه که به یاد آخرت و مرگ می افتادند، می گریستند.

وی یادآور شد: کریم اهل بیت(ع) در هنگام اقامه نماز تمام بدنشان به لرزه می افتاد؛ ایشان دائم تکرار می کردند، از آتش دوزخ به خدای متعال پناه می برم؛ این اذکار و اقدامات اهل بیت(ع) خطاب به مردم بوده است.

حجت الاسلام والمسلمین صافی گلپایگانی در پایان اظهار داشت: امام حسن مجتبی(ع) همیشه ذاکر خداوند بودند و ذکر زبانی و قلبی داشتند؛ ایشان صادق ترین مردم بودند و مکارم اخلاقی ایشان به حدی زیاد است که زبان قادر به گفتن آن ها نیست./840/پ۲۰۲/ج۱

ارسال نظرات