شرح آیت الله علیدوست بر دعای روز سی ام ماه رمضان

آیت الله ابوالقاسم علیدوست عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری رسا به شرح و تفسیر دعای روز سی ام ماه مبارک رمضان پرداخت که در ادامه می آید:

«اللهمّ اجْعَلْ صیامی فیهِ بالشّکْرِ والقَبولِ على ما تَرْضاهُ ویَرْضاهُ الرّسولُ مُحْکَمَةً فُروعُهُ بالأصُولِ بحقّ سَیّدِنا محمّدٍ وآلهِ الطّاهِرین والحمدُ للهِ ربّ العالمین»

«خدایا قرار بده روزه مرا در این ماه مورد قدردانى و قبول بر طبق خوشنودى تو و پسند رسول تو باشد و استوار باشد فرعش بر اصل به حق آقاى ما محمد و خاندان پاکش و ستایش خاص پروردگار جهانیان است»

در این دعا ما هم می توانیم بگوییم بنده سه درخواست از خداوند دارد، و هم می توان با یک نگاه گفت که یک درخواست به هم پیوسته و طولانی است.

درخواست کننده می گوید خدایا روزه ام را با پاداشی که به شکر و سپاس می دهی و نزد خودت می پذیری، به گونه ای قرار بده که خودت و رسولت می پسندید.

روزه مرضی خدا و رسول خدا چه روزه ای است؟ روزه ای که باید فروع این روزه با اصولی پیوند خورده و اساس پیدا کند؛ هر عمل صالحی فروع و اصولی دارد و روزه هم همین است؛ فروع روزه را می توان آن لوازمی که بر روزه مترتب است تفسیر کرد تا به سبب آن لوازم و آثار روزه ماندگار باشد.

انسانی که روزه می گیرد باید با قبل از آن تفاوت داشته باشد؛ در قرآن تقوا به عنوان آثار روزه قلمداد شده؛ تقوا و این حالتی که روزه دار پیدا می کند باید با یک بنیان و ریشه هایی اساس پیدا کرده و محکم شود؛ این اساس ایمان به خداست، ایمان به رسول خدا و اعتقاد به ولایت و امامت است.

در واقع وقتی انسان اعتقادش سالم بود، اعتقاد و ایمان و یقین واقعی بود، به عمل می رسد و وقتی روزه می گیرد به تقوا می رسد.

این دعا می خواهد بگوید که روزه ای که مرضی خدا و رسول خداست چنین روزه ای است که آثار آن حفظ می شود و از اصول و باور صحیح نشأت گرفته و بلند می شود.

گاهی اگر می بینیم روزه ها اثر خود را از دست داده است و یا اثر ندارد و یا اثر پایدار و اثر واقعی نیست؛ به دلیل این است که فروعش به اصولش محکم نشده و اساس پیدا نکرده است.

در ارتباط با این دعا چند نکته باید بیان کرد؛ ابتدا درباره به روزه است.

روزه دار کسی است که از طلوع فجر و اذان صبح تا اذان مغرب و یا غروب آفتاب چیزی نخورد و از شهوات استفاده نکند؛ برخی اضافه می کنند چشم و گوش هم روزه باشد و در روایات هم زیاد بر آن تأکید شده است؛ اما نکته ای که باید اضافه کرد این است که ما انسان هایی داریم که هم دهان، شکم و شهوتشان روزه می گیرد و هم اعضا و جوارح آنها مانند چشم، گوش و زبانشان و همچنین عقلشان هم روزه می گیرد؛ و به هرچیزی فکر نمی کنند و نمی اندیشند و مرحله چهارم که کمتر گفته می شود؛ روزه روح است.

انسان هایی داریم که حتی از دنیای حلال هم روزه می گیرند؛ روایتی معروف است که پیامبر(ص) فرمودند که یا زهرا(س) فرشته وحی نزد من است و می گوید در این ساعت فاطمه هرچه بخواهد اجابت می کنیم؛ دخترم هرچه می خواهی درخواست کن؛ یک جمله ای از حضرت نقل می کنند که بیانگر روزه روح است.

حضرت فرمودند:«شغلتنی لذة خدمته لا حاجة لی غیر نظر إلّا وجهه الکریم» این کلام بسیار بلند است؛ می گویند چیزی نمی خواهم؛ آنقدر این لذت عبادت در خدمت خدا بودن مرا به خود مشغول کرده که چیزی نمی خواهم غیر از اینکه نگاه کنم و نظرم و مشغولیتم به خدای بزرگ باشد و به غیر خدا فکر نکنم؛ این نوع روزه اوج روزه است و با غذا خوردن هم باطل نمی شود فقط ماه رمضان هم نیست، از طلوع فجر تا مغرب هم نخواهد بود.

بعضی انسان ها هستند که همه عمر روزه اند؛ حتی وقتی که خواب هستند روزه اند؛ وقتی غذا می خورند هم روزه اند و از خداوند متعال می خواهیم که چنین روزه هایی را نصیب ما هم کند.

در پایان این دعا با یا الحمدلله رب العالمین ختم می شود که شیخ الاذکار و سید الاذکار است.

امروز بیش از هر زمانی به این دعاها نیاز داریم و این دعاها از تراث اسلامی است ولی برای همه انسان هاست؛ این دعا را یک بودیسم، یهودی، مسیحی و مجوسی هم می تواند بخواند؛ یعنی کافی است معبودی را پذیرفته باشد و دعاها را بخواند؛ حیف است این دعاها لابلای این مفاتیح ها مانده است.

 صدور انقلاب ما می تواند از طریق همین دعاها باشد؛ دعاها وقتی به دنیا عرضه می شود، دنیا متواضع می شود و مفاهیمی برای انسان چه مسلمان و چه غیر مسلمان دارد ولو قبول داریم تراث اسلامی است و از اسلام عزیز پیدا شده است./872/ت۳۰۲/ی