ظرفیت پتروشیمی در خدمت کارآمدی
به گزارش خبرگزاری رسا، آمار ۳/۵ میلیونی بیکاری در کشور، داغی است که بر دل هزاران پدر و مادر ایرانی نشسته و هر دغدغه مندی را ناراحت می‌کند. روشن است این آمار چه تبعاتی را در حوزه فرهنگ و اجتماع ایجاد خواهد کرد، از همین رو پرداخت به این مسئله فوری و ضروری است که متأسفانه از ابتدای دولت و به‌رغم وعده‌های خوش آب و رنگ دوره انتخابات اقدامی اساسی صورت نپذیرفته است. برای حل این معضل به ازای هر نفر بایستی سرمایه‌ای بالغ بر ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون در اختیار داشت و فقدان این بودجه را می‌توان اصلی‌ترین مانع دولت‌ها برای حل بحران بیکاری دانست. برای تأمین این مبلغ دو رویکرد اصلی در کشور وجود دارد:
۱- جذب سرمایه‌گذار و تکنولوژی خارجی: لازمه این رویکرد که اصلی‌ترین سیاست دولت فعلی نیز محسوب می‌شود، جذب اعتماد صاحبان سرمایه و تکنولوژی است. کار ویژه دولت آقای روحانی از همان ابتدا بر همین اساس بود و در پی آن بودند تا با سیاست خارجی، مذاکره و تعریف بازی‌های برد – برد با غرب راه جذب این سرمایه را هموار کنند؛ اصرار بر پیوستن به سازمان‌ها، کنوانسیون‌های بین‌المللی و برجام‌های ۱، ۲، ۳ و... را نیز می‌توان در همین پازل دانست.
اما آیا موفقیتی حاصل شد؟ در عمل خیر. چرا که ریشه مشکلات ما و غرب نه در مسائلی همچون هسته‌ای، موشکی و پولشویی بلکه در تفاوت‌های هویتی و فرهنگی ما است و این مشکل حل نخواهد شد مگر آنکه یا به گفته امام (ره) آن‌ها از خوی استکباری خود دست بردارند یا ایران از هویت، عمق استراتژیک و توانمندی‌های خود عاری شود که این همان مسیری است که عراق و لیبی پیمودند و امروز نتیجه عبرت آموز آن پیش روی ماست.
البته من معتقد نیستم اصل جذب سرمایه خارجی اشتباه است بلکه بر آنم، جاده‌ای که دوستان برای رسیدن به آن طراحی کرده‌اند اشتباه است و این جاده به جای آنکه از غرب بگذرد بایستی از شرق عبور کند.
۲- رویکرد دوم متکی به ظرفیت‌های داخلی است. این ظرفیت‌ها ابتدا نیازمند توجه و سپس نیازمند مقابله با نقاط هدر رفت همچون مبارزه با فساد و به ویژه قاچاق است. آمار‌ها نشان می‌دهد هر یک میلیارد دلار قاچاق قریب به ۱۰۰ هزار نفر را بیکار می‌کند؛ با وضعیت موجود یعنی چیزی بالغ بر ۲ میلیون بیکار به گردن قاچاق است. بنابراین اگر بتوانیم از یک سو قاچاق را کنترل کنیم و از سوی دیگر ظرفیت‌هایی را که مورد غفلت قرار گرفته‌اند، فعال شود، بخش عظیمی از مشکل بیکاری رفع خواهد شد.
یکی از این ظرفیت‌های مغفول مانده که می‌تواند در شرایط موجود به کشور کمک کند پتروشیمی‌ها هستند. پیش از این در خصوص ظرفیت‌های پتروشیمی نوشته‌ام که اسناد آن در فضای مجازی در دسترس است. ظرفیت شاخه پلیمری کارخانه‌های پتروشیمی ۱۸ میلیون تن است و هر یک میلیون تن از این ظرفیت می‌تواند به صورت میانگین برای ۲۰۰ هزار نفر به صورت مستقیم و ۱۰۰ هزار نفر به صورت غیرمستقیم، اشتغال فراهم کند. از سوی دیگر از هر ۱۰۰ دلار سوخت فسیلی ۱۶۰ دلار مواد خام پتروشیمی تولید می‌شود، این حجم اگر در صنعت پتروشیمی تبدیل به محصول نهایی شود به چیزی نزدیک به ۴۵۰ تا ۴۶۰ دلار خواهد رسید؛ و با توجه به اینکه ما تنها در داخل کشور به ۵ میلیون تن از حجم این تولید نیازمندیم می‌توانیم مازاد آن را به کشور‌های همسایه که بازاری با تشنگی ۳۰ میلیون تن را تشکیل داد‌ه‌اند صادر کرد.
بنابراین با توجه به این صنعت که تمامی زیرساخت‌ها و کارخانه‌های آن در کشور آماده است، نه تنها می‌توان بالغ بر ۵/ ۴ میلیون شغل ایجاد کرد بلکه می‌توان با برنامه‌ریزی دقیق و مرحله‌ای درِ چاه‌های نفت را نیز بست و کشور را از تنگنایی که بد خواهان با بازی نفت ایجاد می‌کنند، رها کرد.
البته قبول دارم آنچه بیان شد به راحتی نشاندن جوهر قلم بر کاغذ نیست و قطعاً نیازمند همت ویژه و برنامه‌ریزی دقیق است، اما در شدنی و قطعی بودن آن با مدیریت جهادی شکی نیست. در هر حال اگر تصمیم گرفته‌ایم راه حق‌مان را با قدرت ادامه دهیم، مسیری جز تلاش، نشاط و جهاد پیش‌رو نیست./۹۶۹//۱۰۲/خ
منبع: روزنامه جوان