گاهی مخالفت با نفس از مرگ سختتر است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیتالله علی جاودان استاد حوزه علمیه، شب گذشته در جلسه درس اخلاق که به صورت مجازی در حسینیه مرحوم شیخ زاهد برگزار شد، گفت: انسان کامل به رضوان الهی دست می یابد.
وی با بیان اینکه انسان تمام همواره دائم الوضو است، ادامه داد: وضو آب ریختن صرف بر دست و صورت نیست بلکه وضو آمادگی برای ملاقات خداوند متعال است برای همین ائمه اطهار(ع) هنگام وضو گرفتن رنگشان زرد میشد زیرا وضو یک قدم برای رسیدن به کمال است.
آیت الله جاوان افزود: ترس و نگرانی نقص است؛ انسان تمام از هیچ حادثهای هراس ندارد برای همین راحت بذل و بخشش میکند؛ امام علی(ع) فرمودند اگر همه دنیا به جنگ من بیاید من از چیزی نمیترسم که عقبنشینی کنم.
استاد حوزه علمیه با اشاره به اینکه اگر دنیا در دستان انسان کامل باشد هرگز شهوت و طمع بر او غالب نمیشود، عنوان کرد: باطن بسیاری از انسانها ناقص است.
وی مقام و شخصیت ائمه اطهار(ع) را بسیار بالا دانست و گفت: هرگز کسی نمیتواند مقام آن بزرگواران را درک کند این مقام و منزلت نتیجه آن است که هرگز آنان مغلوب ثروت، قدرت و مقام نشدند.
آیت الله جاودان بابیان اینکه انسان تمام اگر در محضر امام معصوم(ع) حاضر شود همواره اظهار کوچکی میکند، اظهار داشت: انسان اگر مردانه در مقابل شهوات و خواستههای نفسانی ایستادگی کند به مقامات بالا دست می یابد.
استاد حوزه علمیه با تاکید بر اینکه کسب رضایت الهی بالاترین گنجی است که انسان میتواند در عالم دنیا به آن دست یابد، خاطرنشان کرد: آیت الله حقشناس(ره) به گونه ای زندگی می کردند گویی همان شب قرار است بمیرند؛ بعضا مخالفت با نفس از مرگ سختتر است./813/پ202/ف
اسلام عزیز به هیچ وجه مانند مسیحیت و یهودیت تحریف شده و رهبانیت تصنعی، نه تنها امیال نفسانی را مردود و محکوم ندانسته و امر به محبوس و تعطیل نمودن آنها نمینماید، بلکه استفادهی درست از آنها را از نشانهی کمال آدمی بر میشمرد. به عنوان مثال:
در اسلام میل به جنس مخالف و شهوت جنسی نه تنها بد و مذموم نیست، بلکه از لوازم حیات دنیوی و لذات اخروی شمرده است. همین طور است میل به «غنا» اعم از مادی یا معنوی (مثل غنای در ثروت دنیوی یا علم و ایمان). اگر میل به «غنا» و توانگری نباشد، انسان هیچ تلاشی برای رفع نیازها و رشد خود انجام نمیدهند و مسلمانان با قبول فقر و بدبختی، ذلت را به جان میخرند! یا میل به تناسل و تداوم بقا که در همهی حیوانات نیز وجود دارد، در انسان نیز با شدت بیشتری و متکی بر هدفمندی و عقل وجود دارد. لذا خداوند متعال میفرماید که من خود محبت به شهوات متفاوت مثل: زن، اولاد، طلا و ... را در انسان قرار دادم. چرا که همه این امیال از ملزومات حیات دنیوی و آزمایشهای اوست:
«زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنينَ وَ الْقَناطيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِكَ مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ» (آل عمران - 14)
ترجمه: محبّت امور مادى، از زنان و فرزندان و [اموال] از طلا و نقره و اسبهاى ممتاز و چهارپايان و زراعت، در نظر مردم جلوه داده شده است (تا در پرتو آن، آزمايش و تربيت شوند ولى) اينها متاع دنیا (ملزومات زندگی مادی) هستند، سر انجام نيك (و زندگىِ والا و جاويدان)، نزد خداست.
و در مورد ازدواج و روابط زناشویی فرمود که آن را برای آرامش جسم و جان شما قرار دادهام:
«وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ في ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ» (الروم -21)
ترجمه: و از نشانههاى او اينكه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفريد تا در كنار آنان آرامش يابيد، و در ميانتان مودّت و رحمت قرار داد در اين نشانههايى است براى گروهى كه تفكّر مىكنند!
اگر در انسان «طمع» نباشد، نه به دنبال کسب علم میرود و نه انگیزهای برای رسیدن به هیچ کمال دیگری خواهد داشت. حضرت ابراهیم علیهالسلام میفرماید: من طمع دارم که خداوند مرا ببخشد. چرا که «طمع» داشتن و آثار آن با «امید یا آرزو» داشتن و آثار آن متفاوت است:
«وَ الَّذِى أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لىِ خَطِيَتىِ يَوْمَ الدِّينِ» (الشعراء - 82)
ترجمه: و [خدای من] کسی است که «طمع» دارم در روز جزا از همهی خطاهای من درگذرد.
آیا «دروغ» به طور مطلق بد است؟ خیر. اگر خداوند در وجود انسان استعداد و امکان «دروغ گفتن» را قرار نمیداد، چگونه ممکن بود یک فرمانده که در جنگ اسیر شده است، در مقابل بازجوییها از افشای اطلاعات خودداری نماید؟
اگر مطلق «حرص» بد و مذموم بود، کسی دغدغهی رفع مشکلات مادی و معنوی خود و دیگران را نداشت. خداوند در مورد آخرین فرستادگانش، حضر محمد (صلوات الله علیه و آله) میفرماید برای شما پیامبری فرستادم (که از شدت ایمان، علم، لطف، کرم، نوعدوستی و ...) به ایمان آوردن شما «حریص» است:
«لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَريصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنينَ رَؤُفٌ رَحيمٌ» (التوبه - 128)
ترجمه: به يقين، رسولى از خود شما بسويتان آمد كه رنجهاى شما بر او دشوار است و اصرار (حرص) بر هدايت شما دارد و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است!
پس، آن چه خداوند متعال خلق نموده و به فعل یا استعداد و قوه (امکان) در وجود ما قرار داده است، نه تنها بد و مذموم نیست، بلکه بسیار خوب است و بهرهوری درست از آن نیز ممدوح و مستوجب پاداش میباشد. و خداوند متعال و حکیم هیچ گاه ما را از به فعلیت رساندن استعدادها و پاسخگویی نیازها منع ننموده است، بلکه فقط استفادهی نادرست، نا به هنگام و خارج از چارچوب منطبق با نظام هستی را تحریم نموده است. چنان چه به ازدواج و معاشرت و رابطهی جنسی تأکید مینماید، اما «زنا» را حرام شمرده و از آن نهی میکند. یا کار و تلاش و کسب درآمد و تأمین راحتی و خوشی دنیوی خود و خانواده و حتی دیگران را از اقسام عبادت (البته اگر برای خدا باشد) محسوب مینماید، اما تعلق و وابستگی به مال را و جایگزینی محبت دنیا به محب خداوند را مزموم و مستحق عقاب میداند. یا خوردن و نوشیدن را بد نمیداند، بلکه اسراف را موجب دوری از کمال بر میشمرد و ... . لذا به مؤمنین دستور میدهد که از تمامی نعمتهایی که خداوند بر شما حلال نموده است، استفاده نموده و لذت ببرید. فقط تعدی «خروج از چارچوب و ظلم به خود و دیگران» ننمایید.
«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تُحَرِّمُوا طَيِّباتِ ما أَحَلَّ اللَّهُ لَكُمْ وَ لا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدينَ» (المائده - 87)
ترجمه: اى كسانى كه ايمان آوردهايد! چيزهاى پاكيزه را كه خداوند براى شما حلال كرده است، حرام نكنيد! و از حدّ، تجاوز ننماييد! زيرا خداوند متجاوزان را دوست نمىدارد.