نفوذی‌هایی که بدنه انقلاب اسلامی ورود کردند

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، فرهنگ و پدیدارشناسی اجتماعی مسئله فرهنگ، زمانی که با مسئله جنگ و نزاع راهبردی در هم آمیخته می‌شود، ساختارمندانه‌تر می‌شود و خروجی آن نیز دیگر افرادی نیستند که تبلیغ کننده ساده یک آیین باشند بلکه با فراگیری جدی‌ترین آموزش‌های عملیات روانی به دنبال شناسایی حساسه‌های فرهنگی یک جامعه می‌روند تا به قلب آن ضربه بزنند.

جاسوسی و جاسوس‌بازی اتفاقی است که هنر بزرگ هر کشوری در نفوذ به کشور دیگر است. انسان‌های مصممی که به دنبال شناخت از عرصه اجتماعی و فرهنگی هستند تا به جاسوسی بپردازند یا اینکه به کشور دیگری پناهنده شوند و علیه کشور مبداء اقدام کنند، در حالی که به طور کاملا حرفه‌ای جاسوس این کشور هستند که اصطلاحا جاسوس بازی خوانده می‌شود و این پیچیده‌ترین اتفاقی است که ما در ادبیات جنگ با آن مواجه هستیم.

دفتر فرح پهلوی با تمرکز بر مسئله فرهنگ تاسیس شد و چهار رئیس را به خود دید: کریم‌پاشا بهادری، آیدین آغداشلو، هوشنگ نهاوندی و سید حسین نصر از رؤسای دفتر مخصوص فرح دیبا بودند. سید حسین نصر عضو شورای عالی فرهنگستان شاهنشاهی علوم ایران، عضو هیئت امنای بنیاد فرح، رئیس دفتر فرح، رئیس انجمن شاهنشاهی فلسفه ایران، عضو بنیاد سلطنتی تحقیقات اسلامی بود.

 

هرتز درباره نصر چنین می‌نویسد: ... محقق سرشناس اسلامی ایران و رئیس قسمت هنر و نامه‌نگاری دانشگاه تهران. حسین، یک محقق ارزشمند و ارجمند، مشتاق به کارگیری یک اسلام مدرن در زندگی اجتماعی ایرانیان و توسعه و رونق آن است. او زیاد خوش بین به مدرنیزه شدن بی، چون و چرای ایران نیست و عقاید خاص وی در جهت تحولات اجتماعی و فرهنگی ایران و وسعت دیدگاه‌های او به این افکار اهمیت سیاسی می‌دهد ...[۱] خجسته کیا فرزند ضیاءالدین کیانوری (تهران ۱۳۱۲ش) فعال در حوزه ترجمه و نمایشنامه‌نویسی، فلسفه شرق و از همه مهمتر قائم مقام جشن هنر شیراز می‌باشد. او را بنیان‌گذار کارگاه نمایش، تئاتر عروسکی، تئاتر خیابانی و ... در ایران می‌دانند.

آیدین آغداشلو که اخیرا مسئله تجاوز جنسی‌اش در فضای مجازی داغ شد، در ابتدای دهه هفتاد به کشور برمی‌گردد و حلقه هنری و فرهنگی خود را دوباره دایر می‌کند. حلقه اتصال و همراهی دفتر فرح پهلوی از میان خجسته کیا و سیدحسین نصر در عرصه اندیشه و عملیات یکی از نکات مهمی است که بعد از دهه هفتاد و به خصوص با روزنامه زن فائزه هاشمی می‌توان دید، یعنی سرخط حرکت و فعالیت در عرصه اجتماعی زنان برای ترویج فمینیسم و توسعه مبانی تفکر غرب در میان گروه‌های مختلف تا بتوانند گروه اصلی فعالیت فرهنگی در حوزه زنان را بازسازی کنند.

مسئله زنان به عنوان یک موضوع حساس قابل پیگیری است، همان اتفاقی که در سند ۲۰۳۰ نیز دنبال می‌شود تا بی‌حیایی را در کشور فراگیر کنند و محور عملیاتی این طرح نیز به دست اینستاگرام راهبری می‌شود و مخاطبان زیادی را با خود همراه کرده است و فضای مناسبی برای این اقدامات مهیا نموده است و هیچ مسئله‌ای با آن ندارند.

با این وجود به چهار نکته حیاتی برمی‌خوریم:

۱-  رامین جهانبگلو به عنوان یکی از تئوریسین‌های اندیشه‌ای جریان اصلاحات فعالیت دارد که فرزند خجسته کیا وابسته به دفتر فرح پهلوی بود. او در اردیبهشت سال ۸۵ دستگیر شد و با همکاری او و هاله اسفندیاری، «کیان تاجبخش» نیز با حکم قضایی روانه زندان شد. هیچ گاه به مرکز ثقل اصلی این جریان یعنی «خانه هنرمندان ایران» اشاره نشد. رامین جهانبگلو در ایران نیست، اما مادرش در ایران هنوز به فعالیت مشغول است.

۲- ابتدای دهه هفتاد زمان پیچیده‌ای است، دوره‌ای که مسعود بهنود با فائزه هاشمی همکاری خود را از سر می‌گیرد، آیدین آغداشلو دوباره به کشور باز می‌گردد و جریانات روشنفکری با دست پنهانی دوباره جان می‌گیرند. گویا مسئله تولید فرهنگی در دهه شصت با قوت صورت گرفته و حالا در دهه هفتاد زمینه‌سازی آن را صورت می‌دهند تا با حضور دولت خاتمی گسترش ادبیات غرب‌زدگان در کشور صورت بگیرد.

۳- موضوع زنان به عنوان اولین موضوع و پرمخاطب‌ترین مسئله در فضای مجازی مطرح شده است، از طرفی دو نهاد بزرگ و وسیع در حال تولید محتوا به زبان فارسی در حوزه زنان هستند تا دغدغه‌های فرعی ایجاد کنند، مسئله جالب اشتراک میان بعضی خبرگزاری‌های داخلی وابسته به جناح‌های لیبرال با رسانه‌های بیگانه است که البته باید نسبت به این موضوع توجه داشت و برنامه‌ریزی کرد تا بیش از این موضوع زنان در کشور ما تبدیل به بحران نشود.

۴- تغییر ادبیات فرهنگی در کشور به صورت آشکار در حال فعالیت هستند و لازم است تا وقعی نهاده شود و مسئولین و متولیان امر نسبت به این موضوع حساسیت به خرج دهند و از همه مهمتر در مقابل کرور کرور تیم‌های عملیاتی فعال در حوزه فرهنگی حساس شوند. نوشین جعفری یکی از پل‌های ارتباطی حلقه سیاسی با حلقه فرهنگی این جریان بود و موضوع را اساساً باید با نگاه دیگر و جریانی توجه داشت تا روشمندانه‌تر برخورد شود.