پیوند انسان با طبیعت

شب بود. پشت چراغ قرمز توقف و به اطرافم نگاه‌کردم؛ ناگهان بیلبورد سر چهارراه نظرم را جلب کرد؛ کوه به کوه نمی‌رسه؛ آدم به درخت می‌رسه

سخن گفتن از درخت وجود انسان را مالامال از  شور و شعف می کند؛ تصویری که از درخت در ذهن آدمی نقش می‌بندد تصویر‌ی جذاب‌، شاد و حیات‌بخش است. می‌گویند با یک گل بهار نمی شود، ولی این سخن در مورد درخت صدق نمی‌کند، بلکه کاشتن هر درخت مساوی است با اهدای حیات به محیط زیست.

انسان‌ها از دیرباز پیوندی ناگسستنی با طبیعت داشته‌اند و همواره در تلاش بوده‌اند تا از درختان کهنسال محافظت کنند و نهال‌های جوان بکارند تا بتوانند پیوند خود را  با این طلای سبز گرانبها  تداوم بخشند. در فرهنگ ما ایرانی‌ها درخت و درختکاری از جایگاه و قداست ویژه‌ای برخوردار است.

ایرانی‌ها دلبستگی خاصی به درخت و درختکاری  دارند؛ قدمای ما نیز همین گونه بوده‌اند؛ آنها جشن های خاصی برگزار می‌کردند؛ به درختکاری می‌پرداختند و به خاک و زراعت احترام می‌گذاشتند و برای طبیعت ارزش خاصی قائل بودند؛ مردمان ایران‌زمین در اواخر زمستان با  کاشتن درخت که نوعی عملی نمادین محسوب می‌شود، به استقبال سال نو رفته و در آستانه‌ی بهار، زندگی را به زمین بر‌می‌گردانند.

روز درختکاری روز زیبایی‌هاست؛ روزی است که  می‌توانیم با دستان پر مهر خود حیات را به طبیعت هدیه کنیم؛ روز شاداب‌کردن روان و تن است؛ روز فراغت و سبکبالی؛ روز نیکوکردن محیط زیست است؛ حس کاشتن درخت و تماس با خاک، آب، و دیگر وسایل موردنیاز حس عجیبی است؛ به ویژه اگر دوستان، اعضای خانواده و دیگر عزیزانمان نیز در این عمل خداپسندانه و انسان دوستانه ما را همراهی کنند.

نشاندن نهال، در زمین نشاندن سرسبزی و سرزندگی است؛ به تعبیری ایجاد کارخانه‌ی کوچک تولید اکسیژن است چرا که درختان ریه های یک شهر‌ هستند.

از آنجاییکه درختکاری در فرهنگ و تمدن ایرانی از جایگاه والایی برخوردار است، بر ما‌ست که این فرهنگ خجسته را در خانواده‌ی خود اشاعه دهیم و همه‌ی اعضا را در این حس ناب و لذت دست نایافتنی سهیم کنیم.

 در این صورت،  به فرزندان دلبندمان نوعی احترام‌گذاشتن به طبیعت و حراست و نگهداری از ذخایر الهی را آموزش می‌دهیم.

فرزندان در کنار بزرگترها عطوفت و مهربانی نسبت به محیط پیرامون خود را فرا‌می‌گیرند؛ آنهایی که به احیای درختان می‌پردازند و عاشقانه به طبیعت خدمت‌ می‌کنند؛ در آینده نیز انسانهایی باعاطفه‌ترخواهند بود و روحیه‌ای لطیف‌تر خواهند داشت؛ از بودن در طبیعت بسیار لذت می‌برند و اجازه نمی‌دهند کسی به محیط زیست آسیبی وارد کند.

 این فرزندان حتی  پویشهای طبیعت دوستی و محترم شماری منابع طبیعی برگزار می‌کنند و در این مسیر بسیاری از افراد دوستدار طبیعت را با خود همراه و همگام کرده و خدمات شایان توجهی به محیط زیست ارائه می‌دهند و این روند طبیعت‌دوستی، سینه‌به‌سینه منتقل شده و نسلی طرفدار طبیعت پرورش یافته است که بر جای ماندن محیطی بکر و دست نخورده و یا حداقل کمتر آسیب دیده، از نتایج و ارمغان‌های تفکر احترام به انعام خداوندی است.

این در حالی است که گاهی نسبت به محیط زیست و این موهبت ارزشمند خداوندی نامهربان و خشن رفتار می‌کنیم و آینده‌ی بشر را به تباهی می‌کشانیم:

آنجا که درختان را قطع می‌کنیم و خودخواهانه آنها را به خطر می‌اندازیم؛ آنها را قاچاق کرده و به بهایی اندک می‌فروشیم؛ آنجا که زمانی را که برای رفع خستگی به آغوشش پناه برده‌ایم به تخریب آن پراخته‌ایم و از هیچ عمل ناپسندی از شکستن و آتش زدن آنها گرفته تا نوشتن یادگاری بر تنه‌ و فرو کردن اشیاء تیز و برنده در آنها و... فروگذار نکرده‌ایم.

منابع طبیعی امانتی الهی در دستان ما است و  باید در حراست و حفاظت از آنها به شدت کوشا باشیم. چرا که اگر در این امر مسامحه کنیم طبیعتی برای آیندگان به‌جا نخواهد ماند.

روز درختکاری بهانه‌ای است برای غرس نهالی کوچک و خدمتی بس بزرگ به آحاد بشر در جهت حفظ و محافظت از منابع طبیعی موجود بخصوص مراتع و جنگلها، همچنین توسعه پایدار و گسترش موهبت الهی.

طاهره کنگازیان