یادداشت:
علی سراینده سرود عدالت
گفتمان عدالت که در حدود ۱۴ قرن بعد، شکل مختصرتری از آن، در منشور حقوق بشر سازمان ملل، شکل می‌گیرد.
به گزارش سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، «جرج جرداق» مسیحی! دانشمند و نویسنده برجسته لبنانی، در کتاب خود، «علی، صدای عدالت انسانی، مدح علی برخاسته از نهج‌البلاغه، و درک خود از شخصیت والای امام علی علیه‌السلام را این‌چنین به رشته تحریر، درمی‌آورد:
«قرن‌ها پیش از آنکه کتاب انسان گرسنه نوشته شود و علم به مسئله گرسنگی بپردازد و جان بایدر سیاستمدار انگلیسی، شکایت سر بدهد که در عالم سیاست هیچ‌گاه مسئله گرسنگی بینوایان موردتوجه اربابان قدرت قرار نگرفته است، آشکارا می‌بینیم که مسئله گرسنگی در صفحات نهج‌البلاغه، موج میزند و اساسی‌ترین کوشش و رنج راستین علی، سیر کردن گرسنگان و ایجاد تفاهم در حکمرانان و طبقات توانگر نسبت به رنج‌های توان‌فرسای آن‌هاست. علی، خوراک و پوشاک و آسایش را برخورد تحریم می‌کند مبادا لحظه‌ای از درد توده‌ها، از رنج اکثریت غافل بماند و از همین روی نیز توده‌ها که برای نخستین بار و سوگمندانه برای واپسین بار که یک چنین همدردی راستینی در وجود او دیدند او را به مرحله خداپرستی رسانده و جانبازانه ستایشش کردند.»
کتابی که در هر چهار جلدش، به‌وضوح رد پای عشق والای جرداق به امیرالمؤمنین، پیداست.
علی بن ابیطالب، امیرالمؤمنین علیه‌السلام، به‌عنوان شاگرد مکتب پیامبر، شخصیتی است که گفتمان عدالت‌خواهی، و فقرزدایی را کلید زده، و برای عملیاتی شدن آن، از هیچ‌گونه تلاشی فروگذار نکرده است.
او نه‌تنها در صفحه به صفحه نهج‌البلاغه، خطاب به حاکمانی چون مالک اشتر نخعی و محمد بن أبی بکر، از رفتار کرامت محور با توده‌های مردم، سخن می‌گوید و مخالفین عدالت را، به سزایشان می‌رساند؛ بلکه گفتمانی مبتنی بر عدالت‌خواهی و عدالت محوری در جامعهٔ جهانی ایجاد می‌کند.
گفتمانی که در حدود ۱۴ قرن بعد، شکل مختصرتری از آن، در منشور حقوق بشر سازمان ملل، شکل می‌گیرد.
به‌عنوان‌مثال سرفصل‌هایی همچون پرهیز از ظلم در اجتماع، حق بهره‌مندی از بیت‌المال، دانش و فرهنگ، عدالت همگانی و آزادی فرد و جامعه، بندهایی است که در ۱۴۰۰ سال پیش در نهج‌البلاغه و سیرهٔ امیرالمؤمنین و بعدها در منشور حقوق بشر، مشترک‌اند.
منشوری شامل 30 بند که در حدود هفتادسال پیش برای جهان، نگاشته شد ولی در چگونگی اجرایی شدن بندهای آن، در کشورهای مختلف، ازجمله مدعیان حقوق بشر، حاشیه و سخن فراوان است.
در ماه‌های اخیر جامعه جهانی شاهد بود در کشوری که بیش از همه داعیهحقوق بشر دارد، به‌وفور توسط پلیس و به شکل قانونی، افرادی کشته و زندانی می‌شوند؛ اما علی‌رغم اعتراضات خیابانی، هم چنان «آنچه راه به‌جایی نبرد، فریاد است»
جالب است که چنین کشوری پیوسته ایران را متهم به نقض حقوق بشر می‌کند.
رهبر معظم انقلاب بارها این تناقضات را با استناد به سوء مدیریت دولت حاکمه، در قضیه کرونا، وهم چنین مردم‌کُشی‌های بی عذرخواهی وبی توجیه، بشدت موردانتقاد قرار داده و تمام آن‌ها را ناشی از فساد حاکم بر دولت این کشورها می‌دانند و قائل به شکست ذلیلانه آن‌ها، در ابعاد سیاسی و اقتصادی و بخصوص در قضیه کرونا هستند.
ایشان در کلامی چنین از این تناقض سخن می‌گویند: «زبانشان هم دراز است، می‌گویند حقوق بشر! آن مرد سیاهی که آنجا کشته شد، ظاهراً بشر نبود و حقوقی نداشت؛ این‌جوری است.۱۳۹۹/۰۳/۱۴»
به‌هرحال این راهی که آن‌ها تازه الفبایش را یاد گرفته اند، راهی است که سرور کائنات، امیرالمؤمنین سال‌هاست پیشروی بشریت، گسترده. به قول حافظ: «نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت...
به غمزه مسئله‌آموز صد مدرس شد»
زهرا نجاتی؛ طلبه و مبلغه حوزه علمیه
/998/
ارسال نظرات