نوشتن این متن جرم نیست!

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، عبدالله رحمتی از مخاطبان خبرگزاری رسا و از فضلای حوزه علمیه قم یادداشتی را در انتقاد به صادر نکردن بیانیه تسلیت در گذشت مبارز فلسطینی از سوی تولیت حرم امام راحل ارسال کرده که که متن آن بدین شرح است:

«پیام‌های تسلیت را یکی پس از دیگری منتشر می‌کند:

در پی درگذشت مادر گرامی احمد حری، 10 اردیبهشت؛

در پی درگذشت مادر همسر آیت الله علوی بروجردی، 23 اردیبهشت؛

در پی درگذشت اکبر ترکان، 26 اردیبهشت؛

تسلیت به سید صادق قادری، 29 اردیبهشت؛

تسلیت به محمود زمانی قمی و جواد امام، 1 خرداد؛

تسلیت به حاج سید محمود مرعشی، 1 خرداد؛

در پی درگذشت اخوی مکرّم آیت الله مکارم شیرازی؛ 14 خرداد؛

در پی درگذشت حجت الاسلام والمسلمین علی اکبر محتشمی پور، 17 خرداد؛

در پی درگذشت علی مرادخانی، 18 خرداد؛

تسلیت به علیرضا محجوب، 1 تیر؛

در پی درگذشت بانوان خبرنگار در حادثه واژگونی اتوبوس، 2 تیر؛

در پی سانحه اتوبوس حامل سرباز معلم ها در یزد، 4 تیر؛

در پی درگذشت سید عبدالعظیم امیر شاه کرمی، 12 تیر؛

در پی درگذشت پدر شهید آفرند، 19 تیر.

موارد احصا شده، تنها چند مورد از انبوه پیام‌های تسلیتی است که جناب تولیت موسسه تنظیم و نشر آثار امام (ره) در پی ارتحال برادران و خواهران ایمانی صادر و سایت جماران آن را منتشر کرده است. صدور این پیام‌ها که ریشه در فرهنگ اسلامی دارد، از سوی فردی که قرار است راه و رسم و یاد امام راحل عظیم‌الشأن را زنده نگه دارد، امری پسندیده و قابل تحسین است. اما چرا غفلت و احیاناً تبعیض؟ در پی درگذشت احمد جبرائیل، دبیر کل جبهۀ مردمی برای آزادی فلسطین از رهبر معظم انقلاب گرفته تا رئیس جمهور، رئیس مجلس، دبیر مجمع تشخیص مصلت نظام، فرمانده نیروی قدس و سایر چهره‌های برجستۀ سیاسی ایران پیام تسلیت صادر کردند؛ این نشان‌دهندۀ جایگاه والای آن مبارز والامقام در جهان اسلام است.

سؤال اینجاست که چرا تولیت حرم امام راحل برای بزرگداشت آن مرحوم هیچ واکنشی نشان نداده؟ آیا چهره‌های مشهور جهان اسلام نباید مورد تفقد ایشان قرار گیرند و نامشان بر زبان‌ها جاری شود؟

حقیقت آن است که امام راحل عظیم‌الشأن با سخن گفتن از «امت اسلام» و «بیداری اسلامی» مسألۀ فلسطین را به مسأله اصلی و اول جهان اسلامی تبدیل کرد و سرنوشت این امت را به سرنوشت مردم مسلمان و رهبران مبارز فلسطین گره زد. اگر آن موسسه ارادۀ حرکت در مسیر پیر جماران و حفظ آثارش را دارد، به مسائل جهان اسلام اهمیت می دهد. خبر درگذشت احمد جبرئیل، موضوعی نبود که بی‌ارزش یا کم‌اهمیت باشد. به همین مناسبت این سهل‌انگاری رسانه‌ای برای شخصیتی در طراز یادگار امام قابل توجیه نیست.

شاید کسی با خواندن موارد تسلیتی که ذکر شد، تصور کند رویه آن جناب عدم ورود به مسائل غیرملی است، اما با یک جستجوی ساده در سایت جماران می‌توان بیانیه ایشان به اسماعیل هنیه و مردم فلسطین را که در پی حملات رژیم صهیونیستی صادر شد، پیدا کرد. همچنین بیانیه تسلیت آن جناب در حملۀ تروریستی به مدرسۀ سیدالشهدا (ع) کابل. پس سابقۀ ایشان نشان می‌دهد، به مسائل بین‌المللی هم ورود دارد.

نگارندۀ به عنوان یک دلسوزِ ارادتمند به خاندان امام (ره) پیشنهاد می‌دهد، ایشان در ترکیب تیم و مشاوران رسانه‌ای خود تجدید نظر کند؛ مشاوران ایشان حتماً می‌دانند معنای «ارزش خبری» چیست و چهره‌های سیاسی اگر به اخباری که ارزش خبری «مجاورت» و «شهرت» دارند، واکنش نشان ندهند، به اعتبار اجتماعی و سیاسی خود لطمه زده‌اند.

اگر مشاوران ایشان نمی‌دانند، بداند که امروزه چهره‌های سیاسی با مخاطبان، طرفداران و منتقدان فعال و هوشمند طرف هستند، نه آدم‌هایی منفعل که سر به زیر برف کرده‌اند و هر چه بشنوند و ببینند، می‌پذیرند و هیچ سؤالی راجع به آن نمی‌پرسند. امروزه مخاطبان نامتعصب و نخبگان جامعه همۀ تحرکات و کنش‌های سیاسی آن جناب و دیگر چهره‌های سیاسی را رصد می‌کنند و هر گونه غفلتی که رخ دهد را گوشزد می‌کنند. به عبارت دیگر ماهیت رسانه‌های نوین اجازۀ این را نمی‌دهد که شخصیت‌های سیاسی در مواضعی که باید کنش سیاسی فعال داشته باشند، راهبرد و رویکرد سکوت و عزلت را اتخاذ، یا مشاوران آنها کوتاهی‌ها و غفلت‌ها را مخفی کنند.

مع‌الأسف دست‌اندرکاران و گردانندگان رسانه‌های منتسب به ایشان به جای اتخاذ رویکرد اصلاحی و پذیرش غفلت‌ها و اشتباهات، راهبرد جدل و دوپینگ رسانه‌ای را در پیش گرفته‌اند؛ به انتقادها برچسب تندروی، کینه و نفرت‌پراکنی نثار می‌کنند و طرح سؤال را با ترور رسانه‌ای پاسخ می‌دهند.

و مع‌الأسف این رویکرد تنگ و گُنگ رسانه‌ای نگارندۀ این متن را مجبور می‌کند ضمن انتقاد آن جناب و رسانه‌های منتسب به ایشان، برای هرگونه متنی دفاعیه تنظیم کند؛ چرا که نشریه حریم امام و سایت خبری جماران به محض طرح کوچک‌ترین انتقاد از سوی منتقدان، خود شکایت می‌کنند، خود دادگاه تشکیل می‌دهند، خود شهادت می‌دهند، خود قضاوت می‌کنند و خود محکوم می‌کنند! آقایان گرامی! آقایان سوپر انقلابی و ابرمصیبت‌دیده در راه امام! لطفاً اجازه دهید دایره انقلابی‌گری کمی باز شود تا ما نسل جدید طلاب انقلابی فرصت نفس کشیدن پیدا کنیم و بتوانیم با نوۀ امامان صریحا و بدون چاپلوسی سخن بگوییم. آقایان گرامی! اصلا ما تازه کار و نو کیسه! شما که مدعی هستید زحمت انقلاب را یک تنه به دوش کشیده‌اید و با لطایف‌الحیل رسانه‌ای ردای اصحاب امام راحل را بر تن این و آن می‌کنید، لطفا به ما بگویید این عبارت و مشابه آن از کیست؟

«مسئله قدس یک مسئله شخصی نیست، و یک مسئله مخصوص به یک کشور و یا یک مسئله مخصوص به مسلمین جهان در عصر حاضر نیست، بلکه حادثه‏ای است برای موحدین جهان و مؤمنان اعصار گذشته و حال و آینده، از روزی که مسجد الاقصی‏ پی‏ریزی شد تا آن گاه که این سیاره در نظام هستی در گردش است».

اگر ما به استناد چنین بیاناتی، تولیت حسینیه جماران مطالبه می‌کنیم که سیرت و صورت جماران را امامی کند، خواستۀ ناحقی است؟

پاسخ روشن است، هر انسان آزاده و غیرمتعصبی می‌داند که: «عیب تو چون آینه بنمود راست؛ خود شکن آیینه شکستن خطاست». مگر کسی که نخواهد رویکرد خود را اصلاح و تصحیح کند».