"آن‌ها مرا دوست داشتند" فیلمی نبود که بتوان با خانواده دید

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، فیلم «آن ها مرا دوست داشتند» پنجمین تجربه سینمایی محمدرضا رحمانی است که به تهیه‌کنندگی او در جشنوراه فیلم فجر حضور پیدا می‌کند.

فیلمبرداری این فیلم در اسفند ۱۴۰۰ به مدیریت ابوالفضل نباتی شروع شد، غرب و جنوب تهران لوکیشن‌های فیلمبرداری این فیلم هستند و نکته جالب توجه درباره فیلم، گریم متفاوت لیلا بلوکات است که بسیار متمایز از تمام نقش‌های او تا به امروز است، این فیلم چهره‌های جدیدی را به سینما معرفی می‌کند که یکی از آن‌ها مهسا اسماعیلی است.

فیلم سینمایی «آن‌ها مرا دوست داشتند» قطعاً یکی از ضعف ترین فیلم‌های شرکت داده شده در جشنواره 41 فیلم فجر بود و فیلمی است که به معنای واقعی کلمه از عدم شناخت نویسنده و کارگردان از موضوع و تمام موقعیت‌های داستانی سرچشمه می‌گیرد.

فیلمی که پر از موضوعات بی‌دلیل و بی‌انتهای رها شده و به معنای واقعی کلمه، زبانی الکن در بیان حرف‌های خود داشت.

فیلم سینمایی «آن‌ها مرا دوست داشتند» در تلاش بود با نگاهی سلبی، به مسئله اهمیت فرزند و فرندآوری بپردازد تا به نحوی احساس عشق و نیاز به فرزند را در مخاطب شعله‌ور کند.

مشکل فیلم پیش از شروع، آغاز می‌شود جایی که خود مؤلف باید به مسئله اشراف داشته باشد ولی خبری از این اتفاق در میان نیست، چگونه مادری که ( بنا به دیالوگ‌های شخصیت ) عاشق فرزندش است؛ کودک خردسال خود را رها کرده و در خیابان‌ها به کاری که دیگران می‌توانند انجام دهند می‌پردازد، این مثال، مشتی نمونه خروار است.

فیلم به واسطه عدم شناخت عوامل نسبت به موضوع مطلقاً نمی‌تواند بار احساسی و ارتباط عاطفی مخاطب با داستان را به دوش بکشد و به همین علت موسیقی تلاش می‌کند تا بتواند این رابطه گسسته را ترمیم کند.

دوربین روی دست که در تلاشی بیهوده سعی می‌کند بر تعلیق و احساس فیلم بیفزاید، جز سرگیجه و خستگی چشم چیزی به همراه ندارد و در بعضی از مواقع انگاری کارگردان تلاش می‌کند که از زیر بار دکوپاژ بگریزد وگرنه در لوکیشنی ثابت مثل حیاط خانه‌ای قدیمی چه نیازی به دوربین روی دست است.

به طور کلی این فیلم تلاش بسیاری دارد تا دست مخاطب را گرفته و با خود به سیاه‌ترین نقاط شهر که حتی خودش نیز از آنچه واقعاً در آنجا می‌گذرد خبر ندارد، برده و نشان دهد که در چه شهر و زمان کثیفی زندگی می‌کنیم.  

خام دستی در مورد فیلم‌نامه همین بس، که در هر کجا که قرار است عصبی بودن یک کاراکتر را ببینیم با سیگار کشیدن او مواجه می‌شویم و ساده‌ترین و دم دستی ترین انتخاب‌ها توسط مؤلفین این فیلم رقم خورده است و موضوعاتی را در فیلم مطرح می‌کند که داستان اصلاً به آن‌ها نیاز نداشته و به نحو بلااستفاده‌ای نیز رها می‌شوند؛ در این زمینه به عمل تغییر جنسیت شخصیت آقا تینا، نشان دادن عمل کورتاژ یک زن و یا بازار خرید و فروش بچه می‌توان اشاره کرد.

در کل فیلم سینمایی «آن‌ها مرا دوست داشتند» از آن دسته فیلم‌هایی نبود که بتوان با خانواده به خصوص با کودکان دید و در پرداختن به موضوع خود نیز ناتوان است و شما حتی از بازی ها نیز نمی‌توانید لذت ببرید.