آیا بحران پیری جمعیت جهان تا سال ۲۰۳۵ قابل کنترل است؟

بسیاری از کشورهای حوزه فرهنگی شرق آسیا با کاهش بودجه بازنشستگی، زیرساخت بی‌ثبات مراقبت‌های بهداشتی و جمعیت سالخورده مواجه هستند البته فناوری می‌تواند به پر کردن شکاف بین نسل‌ها بدون به خطر انداختن مزایای پیری کمک کند.

تعداد اندکی از افراد چینی که در سال ۲۰۱۰ یا بعد از آن به دنیا آمده‌اند، تجربه زندگی در نزدیکی یا با اعضای پیر خانواده را خواهند داشت. نسل بعدی در زمان کاهش نرخ باروری و جمعیتی که به‌طور پیوسته در حال افزایش است، متولد می‌شود و مراقبان و زیرساخت‌های بهداشتی کافی برای پشتیبانی، مناسب نخواهد بود.

از آنجایی که این تغییرات جمعیتی تأثیر جهانی دارد، اثرات آن به شدت در چین احساس خواهد شد. علیرغم پایان سیاست تک‌فرزندی در سال ۲۰۱۶، جمعیت سالخورده از نسل‌های جوان‌تر بیشتر خواهد شد.

بر اساس چشم‌انداز جمعیت جهان در سال ۲۰۲۲ سازمان ملل‌ متحد، ۳۰ درصد از جمعیت چین که حدود ۴۰۰ میلیون نفر تخمین زده می‌شود، ۶۰ سال و بالاتر خواهند بود. طبق گزارش آکادمی علوم اجتماعی شانگهای، کاهش نرخ زاد و ولد منجر به کاهش جمعیت سن کار می‌شود و در نتیجه رشد چین از سال ۲۰۳۵ تا ۲۰۵۰ هر سال یک درصد کاهش می‌یابد و صندوق‌های بازنشستگی چین، منبع اصلی درآمد بازنشستگان کاهش خواهند یافت.

مهمترین نکته اینجاست که راه‌حل‌های ساده در واقع پیچیده هستند. راه‌حل‌های ساده‌ای مانند تشویق خانواده‌ها برای داشتن فرزندان بیشتر کارساز نیست. تأثیرات اجتماعی، عدم اطمینان اقتصادی و دسترسی بیشتر به آموزش، ازدواج و فرزندآوری را به تأخیر انداخته است. سن باروری در چین، در دو دهه گذشته به‌طور پیوسته در حال افزایش بوده است.

کمبود استعداد متخصصان پزشکی شدید خواهد بود. در چین به ازای هر ۱۰۰۰ نفر دو پزشک وجود دارد. بر اساس گزارش بانک جهانی، در مقایسه با هر ۱۰۰۰ نفر در کشورهای اروپای غربی چهار پزشک و در ایالات‌متحده ۲.۷ پزشک وجود دارد.

با برداشتن گام‌های درست امروز، جمعیت جوان‌تر به اندازه کافی خوش شانس خواهند بود که تجربیات معنی‌داری را با پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها و نسل‌های قدیمی‌تر که نزدیک آنها هستند، به اشتراک بگذارند و سنت‌ها را ادامه دهند.