مراسم بزرگداشت آیت‌الله بهاءالدینی برگزار شد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، مراسم بزرگداشت آیت‌الله بهاءالدینی شب گذشته با حضور طلاب، فضلا، اساتید سطح عالی حوزه علمیه قم و اقشار مختلف مردم در مسجد اعظم قم برگزار شد.
براساس این گزارش، در این مراسم که با حضور آیت‌الله امینی، امام جمعه قم، نمایندگان بیوت حضرات آیات ناصر مکارم شیرازی، لطفالله صافی گلپایگانی و حسین نوری همدانی همراه بود حجتالاسلام والمسلمین کاظم صدیقی به ایراد سخن پرداخت.
گفتنی است حاضرین در مراسم با قرائت قرآن و فاتحه یاد و خاطره آیت‌الله بهاءالدینی را گرامی داشته و علو درجات را از خداوند منان برای این عالم فقیه خواستار شدند.
حجتالاسلام والمسلمین صدیقی سخنران مراسم در سخنانی گفت: آیت‌الله بهاءالدینی یک عالم عرشی، انسانی ملکوتی، الگوی کم نظیر، سنگری برای جانهای پناه جو و چشمهای زلال برای دل تشنه بود.
وی ادامه داد: آیت‌الله بهاء الدینی پشتیبانی برای مملکت و نظام، یار و یاور رزمندگان، نوری از اهلبیت(ع) بود، او کسی بود که مقامات بندگی را طی کرده و به خدا رسیده بود، یک عالم فقیه و انسانی آشنا به معارف الهی و توحید بود.
در نهمین روز فروردین ماه 1287 شمسی در خانه سید صفی‌الدین بهاءالدینی، کودکی پا به عرصه وجود نهاد که به مناسبت تقارن ولادتش با جشن ولایت و عید غدیر، شادی و شور وصف‌ناپذیری برای خانواده و دوستان به ارمغان آورد، نام فرزند را به محبت اهل بیت(ع) و به ویژه هشتمین گلبرگ آسمانی تشیع، حضرت امام رضا(ع)، «رضا» نهادند تا به برکت این نام و نورانیت آن ایام، برای همیشه «بهاءالدین» باشد و از منش و راه و روش آن فرزانه والا و قائد عظیم پیروی کند.
نسب آیت‌الله بهاءالدینی، از طرف پدری به امام سجاد(ع) و از طرف مادری، به اندیشمند بزرگ جهان اسلام، ملاصدرای شیرازی می‌رسد، ایشان در عین سادگی و پرهیز از هر‌گونه تجملات، شاگردان بسیاری تربیت کردند که بسیاری از آنان، استادان بزرگ اخلاق و عرفان هستند.
آیت‌الله بهاءالدینی، این خورشید عرفان و اندیشه، پس از عمری نورافشانی در آسمان دانش و دین سرانجام در 27 تیر ماه 1376 مصادف با 12 ربیع‌الاول 1418 غروب کرد و روح بلندش به سمت آسمان پر کشید و پیکر مطهرش به سفارش رهبر معظم انقلاب در جوار بارگاه حرم حضرت معصومه(س) آرام گرفت.
رهبر معظم انقلاب در پیامی به مناسبت رحلت آیت‌الله بهاءالدینی، این شخصیت بزرگ را چنین توصیف کردند: «این عالم بزرگ، از جمله نوادری بود که همواره در حوزه‌های علمیه همچون ستاره درخشان معنویت و عرفان، راهنمای خواص و مایه دلگرمی و امید برجستگان‌اند، مقام رفیع اخلاقی و معنوی آن بزرگ‌مرد، موجب آن بود که هر کلمه و اشاره او، چون برقی در چشم ارادتمندانش بدرخشد و دریچه‌ای به عوالم معنا بگشاید، این عالم کهنسال و مراد و مقبول فضلا و علما، عمر با برکت و پرفیض خود را در بهشتی از پارسایی و زندگی زاهدانه، در کنج محقر خانه‌ای که ده‌ها سال شاهد غنای معنوی صاحبش بود، به سر آورد و بی‌اعتنایی حقیقی به زخارف ناپایدار دنیوی را که سیره همه صاحب‌دلان برجسته حوزه‌های علمیه است، درس ماندگار خود ساخت»./993/پ203/ن