رفاقت با برخی افراد، نشاط درس خواندن را از طلاب می‌گیرد

به گزارش خبرگزاری رسا، کتاب«نسیم هدایت، رهنمود‌های بزرگان به طلاب جوان» تدوین شده از سوی علی وافی، دربردارنده چهل پرسش و پاسخ درباره آداب و رموز طلبگی و صد‌ها نکته آموزنده درباره شیوه طلبگی است.

با توجه به اهمیت طرح این مباحث برای طلاب به ویژه طلاب جوان و تازه‌وارد به حوزه‌های علمیه، خبرگزاری رسا اقدام به انتشار بخشی از محتوای این کتاب کرده است.

در بخشی از این کتاب، حضرت آیت‌الله جعفر سبحانی تبریزی به این پرسش که« معمولا طلبه‌ای که آگاهانه حوزه را برگزیده و با هدفی مشخص و انگیزه‌ای مقدس،‌ آغاز به تحصیل کرده، طبیعتا خود را برای غلبه بر مشکلات و موانع راه، آماده کرده است. اما دیده می‌شود بعضی‌ها پس از مدتی، نشاط و جدیت خود را از دست داده، رغبت اولیه را ندارند، چه رهنمود‌هایی برای این افراد دارید؟» این‌گونه پاسخ داده است:

این دو عامل دارد. یکی این‌که اوایل، هم شور بیشتری برای درس خواندن دارد و هم از نظر مادی کمتر احساس نیاز می‌کند. وقتی مدتی می‌گذرد، زن می‌گیرد و خانواده تشکیل می‌دهد می‌بیند مخارج زندگی سنگین است، وسیله می‌خواهد، مسکن می‌خواهد و.... درآمد حوزه هزینه زندگی را تأمین نمی‌کند. در نتیجه نشاط او برای درس، کمتر می‌شود. کم کم دنبال کار می‌رود. گاهی برای اینکه خیلی از قافله درس، عقب نماند، به مراکز تحقیقاتی رجوع می‌کند. مراکز تحقیقی هم که غالبا این افراد را به کار می‌گیرند برای این است که به تعبیری فقط نخود و لوبیا برایشان پاک کنند! یعنی حدیثی را پیدا کنند، ‌لغتی را بنویسند، کلمه‌ای را معنی کنند و امثال این چیزها. لذا دیگر نمی‌توانند همه وقت خود را صرف درس خواندن کنند و جدیت سابق را داشته باشند.

عامل دیگر، دوست و رفیق ناجور است. گاهی در زندگی انسان، کسانی پیدا می‌شوند و طرح رفاقت می‌ریزند که افکار و ایده‌هایشان با اهداف عالی یک طلبه سازگاری ندارد و آگاهانه یا ناخودآگاه، به زیان دوست خود گام برمی‌دارند. قهرا در اثر رفاقت با چنین افرادی، افکارشان در این آدم اثر می‌گذارد و آن نشاط خودش را برای درس خواندن از دست می‌دهد. خود من در زندگی، افرادی را سراغ دارم که بدون هیچ نیاز مادی یا وجود مشکلی در زندگی‌شان، تحت تأثیر افکار و تلقینات دوستان ناباب، درس و بحث را رها کردند و حاصل همه زحمات گذشته خود را به باد فنا دادند./997/پ203/ن