امنیت اجتماعی از نعمتهای حکومت اسلامی است
به گزارش سرویس پیشخوان خبرگزاری رسا، حجت‌الاسلام ملکی راد عضو هیت علمی پژوهشکده مهدویت و آینده پژوهی در یادداشتی به بررسی مسأله امنیت در جامعه اسلامی پرداخته است.
امنیت واژه‌ای پیچیده و به لحاظ کاربرد از گستردگی وسیعی برخوردار است. از درونی‌ترین افکار و احساسات بشری گرفته تا مهم‌ترین مسائل بین دولت‌ها دربرگیرنده مفهوم امنیت است. فرهنگ لغت آکسفورد، امنیت (Security) را چنین معنا می‌کند: رهایی از نگرانی‌ها و ایمنی در مقابل خطرات و همچنین معیارهایی قراردادی برای تضمین ایمنی یک کشور، شخص یا چیزی که از ارزشی برخوردار است. همچنین فرهنگ معین امنیت را <ایمن شدن، بی بیمی و در امان بودن> معنا کرده است.
برقراری امنیت یکی از نیازهای اولیه انسانها در زندگی فردی و اجتماعی است، امنیت یکی از نعمتهایی است که انسان در شرایط عادی کمتر متوجه اهمیت آن است اما وقتی جامعه دچار ناامنی شود و امنیت از جامعه رخت بربندد، آنگاه متوجه اهمیت و ضرورت آن میشود و در حسرت نبود آن احساس ناراختی می‌کند.
اساسا یکی از نعمتهای بزرگ که با ظهور اسلام به اعراب جاهلی عرضه شد نعمت امنیت بود. امام امیرالمؤمنین(ع) در مورد وضعیت فکری و فرهنگی و اجتماعی اعراب قبل از اسلام میفرماید: «وَ النَّاسُ فی فِتَنٍ انْجَذَمَ فِیها حَبْلُ الدِّینِ، وَ تَزَعْزَعَتْ سَوَارِی الیَقِینِ، وَ اخْتَلَفَ النَّجْرُ وَ تَشَتَّتَ الاْمْرُ، وَ ضَاق المَخرج و عمی المصدر، فَالهُدَی خَامِلٌ، و اَلعَمَی شَامِلٌ. عُصِی الرَّحْمنُ، وَ نُصِرَ الشَّیْطَانُ، وَ خُذِلَ الاْیمَانُ، فَانْهَارَتْ دَعَائِمُهُ، وَ تَنکَّرَتْ مَعَالِمُهُ، وَ دَرَسَتْ سُبُلُهُ، وَ عَفَتْ شُرُکُهُ أَطَاعُوا الشَّیْطَانَ فَسَلَکُوا مَسَالِکَهُ، وَ وَرَدُوا مَنَاهِلَهُ بِهِمْ سَارَتْ أَعْلامُهُ، وَ قَامَ لِوَاؤُهُ، فی فِتَنٍ دَاسَتْهُمْ بِأَخْفَافِهَا وَ وَطِئَتْهُمْ بأَظْلاَفِهَا وَ قَامَتْ عَلَی سَنَابِکِهَاًّ، فَهُمْ فِیهَا تَائِهُونَ حَائِرونَ جَاهِلُونَ مَفْتُونُونَ، فی خَیْرِ دَارٍ، وَ شَرِّ جِیرَانٍ، نَوْمُهُمْ سُهُودٌ، وَ کُحْلُهُمْ دُمُوعٌ، بأَرْضٍ عَالِمُها مُلْجَمٌ، وَ جَاهِلُها مُکْرَمٌ».
«خداوند پیامبر اسلام(ص) را زمانی فرستاد که مردم در فتنهها گرفتار شده و رشتههای دین پاره گردیده و ستونهای ایمان و یقین ناپایدار بود، در اصول دین اختلاف داشته و امور مردم پراکنده بود و راه رهایی دشوار و پناهگاهی وجود نداشت و چراغ هدایت بی نور و کور دلی همگان را فراگرفته بود و خدای رحمان معصیت میشد و شیطان یاری میگردید و ایمان بدون یاور مانده بود و ستونهای آن ویران شده بود و نشانههای آن اتکار و راههای آن ویران و جادههای آن کهنه و فراموش گردیده بود با دست مردم جاهلیت، نشانههای شیطان آشکار و پرچم او برافراشته گردید، فتنهها مردم را لگدمال کرده و با سُمهای محکم خود نابودشان کرده و پا برجا ایستاده است.
اما مردم حیران و سرگردان و بیخبر و فریب خورده در کنار بهترین خانه(کعبه) و بدترین همسایگان(بتپرستان) زندگی میکردند خواب آنها بیداری و سرمه چشم آنها اشک بود یعنی از نداشتن امنیّت جانی و مالی و عرضی خواب نداشتند) در سر زمینی که دانشمندان آن لب فرو بسته و جاهل گرامی بود».
از دیدگاه امام امیرالمؤمنین(ع) یکی از دلائل و فلسفه تشکیل حکومت و نظام، تلاش در جهت حفظ امنیت است، میفرماید: مردم به زمامدار خوب یا بد نیازمندند تا بوسیله حکومت بیتالمال جمعآوری شود و با دشمنان مبارزه گردد «و تَأْمَنُ بِهِ السُّبُلُ...» تا در سایه حکومت جادهها امن و امان شوند و امنیت برقرار گردد.
در مورد وضعیت بحرانی مردم بصره بعد از جنگ جمل به ابن عباس فرماندار بصره میفرماید: «وَ اعْلَمْ أَنَّ الْبَصْرَةَ مَهْبِطُ إِبْلِیسَ، وَ مَغْرِسُ الْفِتَنِ، فَحَادِثْ أَهْلَهَا بِالاْحْسَانِ إِلَیْهِمْ، وَ احْلُلْ عُقْدَةَ الْخَوْفِ عَنْ قُلُوبِهِمْ؛ بدان که بصره امروز جایگاه شیطان کشتزار فتنههاست با مردم به نیکی رفتار کن و گره وحشت را از دلهای آنان بگشای».
از این رو می‌توان امنیت را یکی از نعمت های بزرگ الهی به جامعه اسلامی دانست، که همه ما باید قدردان آن بوده و در راه حفظ این نعمت بزرگ الهی کوشا باشیم./907/د102/ی
منبع: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی