علم به علم الهی انسان را از معصیت و گناه باز می دارد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در تبریز، حجت الاسلام فصیح نیا، مدیر مدرسه علمیه حضرت امیرالمؤمنین(ع) مراغه، امروز در برنامه «اوباشدانلیق» شبکه سهند، در شرح فقره ای دیگر از دعای سحر، گفت: «اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ مِنْ عِلْمِکَ بِاَنْفَذِهِ وَکُلُّ عِلْمِکَ نافِذٌ اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ بِعِلْمِکَ کُلِّهِ»؛ خدایا از تو خواهم به حق نافذترین مراتب دانشت گرچه تمام مراتب دانشت نافذ است خدایا از تو خواهم به تمام مراتب دانشت.

وی با بیان اینکه علم، یکی از صفات جمال و کمال است، اذعان داشت: در ثبوت این صفت برای خداوند جای هیچ گونه تردیدی نیست. فلاسفه و متکلمان اسلامی بلکه همه خداپرستان بر این مطلب، اتفاق نظر دارند.

این استاد حوزه ابراز داشت: علم الهی در سه مرحله در میان متکلمین مورد بحث قرار گرفته است؛ مرحله نخست علم خداوند به ذات خود، مرحله دوم علم خداوند به موجودات، قبل از ایجاد آنها و مرحله سوم: علم خداوند به موجودات، پس از ایجاد آنها است.

وی در ادامه با بیان اینکه علم خداوند متعال قدیم است نه حادث، افزود: لازمه حادث بودن علم خداوند جاهل بودن ذات الهی به ذات خود و موجودات در مرحله ای است که عالم نمی‌باشد.

مدیر مدرسه حضرت امیرالمؤمنین(ع) مراغه، بیان داشت: هر گاه موجودی مجرد از ماده باشد، بدون شک، واقعیت آن موجود برای خودش حاضر است؛ زیرا آنچه مانع حضور چیزی نزد خود است، مادی و متغیر بودن آن است، و چون خداوند، منزه از ماده و پیراسته از تغیر است، ذات او نزد خودش حاضر است و او به ذات خود علم دارد.

وی در ادامه به براهین علم الهی اشاره داشت و تصریح کرد: موجودات افعال باری تعالی هستند و از طرفی از احکام و اتقان، نظم و انسجام برخوردارند، و هرگاه فعل دارای چنین ویژگی‎هایی باشد، دلیل بر علم و آگاهی فاعل آن است. بنابراین احکام و اتقان جهان دلیل بر علم پیشین خداوند به آنها است.

حجت الاسلام فصیح نیا خاطرنشان کرد: از دیگر براهین علم خداوند این است که همانا تجرد ذات اقدس الهی از ماده و عارض مادی است. از آنجا که موجود مجرد عین حضور است، هر گاه آن موجود قائم به ذات باشد نه قائم به غیر، در این صورت وجودش برای خودش حاضر است. حقیقت علم نیز چیزی جز حضور و انکشاف نیست.

وی در خاتمه با بیان این‌که علم به علم الهی انسان را از معصیت و گناه باز می دارد، گفت: اعتقاد ما بر این است که «یعلم خائنةَ الاَعیُنِ و ما تخفِی الصّدور »، یعنی خدا چشمان خیانتکار را می شناسد و آنچه در سینه ها مخفی است را می داند./854/پ203/ح