حضرت زهرا همواره به دنبال سعادت و هدایت امت بودند

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام سید صادق میر شفیعی، خطیب برجسته حوزه علمیه قم امشب در آستان حضرت معصومه(س) با بیان اینکه ام سلمه هنگامی که حضرت زهرا(س) در اثر جراحت در بستر بیماری بودند به عیادت ایشان می رود و از حضرت زهرا(س) احوالپرسی می کند، گفت: حضرت زهرا(س) به ام سلمه می فرمایند که ای مادر من شب را صبح کردم در حالی که میان دو غصه بودم.

وی افزود: در اینجا حضرت زهرا(س) برای بیان غصه خود از واژه کرب استفاده می کنند و کرب غصه ای است که انسان را رها نکرده و کشنده است.

استاد حوزه علمیه قم تصریح کرد: حضرت زهرا(س) در ادامه به ام سلمه می فرمایند که«غصه از دست دادن پدرم غصه ای است که من را رها نمی کند و همیشه همراه من است».

حجت الاسلام میرشفیعی با بیان اینکه امام علی(ع) می فرمایند که فقدان رسول خدا(ص) به قدری برای ما سنگین بود که من اشک ها و گریه خود را فرو می خوردم تا بتوانم فاطمه(س) و فرزندانم را آرام کنم، گفت: به همین دلیل حضرت زهرا(س) رحلت رسول خدا(ص) را غصه ای عنوان می کنند که همیشه همراه ایشان بوده و تمامی ندارد.

وی ادامه داد: حضرت زهرا(س) می فرمایند که ظلمی که به وصی پیغمبر شد دومین غصه ای است که مرا می کشد.

استاد حوزه علمیه قم با اشاره به اینکه خانه نشینی و مظلومیت امام علی(ع) برای حضرت زهرا(س) کشنده بود، افزود: علت کشنده بودن خانه نشینی امام علی(ع) برای حضرت زهرا(س) این بود که با خانه نشین شدن وصی پیامبر(ص) درهای هدایت، علم، معرفت و حکمت به روی مردم بسته می شد و تحمل این وضع برای حضرت زهرا(س) که شاهد رنج های 23 ساله پیامبر(ص) برای هدایت مردم بودند، دشوار بود.

حجت الاسلام میرشفیعی با بیان اینکه حضرت زهرا(س) به دنبال سعادت و هدایت امت بودند، گفت: با خانه نشینی امام علی(ع) حضرت زهرا(س) می دیدند که در های جهنم، جهالت و ظلالت به روی مردم باز شده و دیدن گمراهی امت برای حضرت زهرا(س) بسیار دشوار و کشنده بود.

وی یادآور شد: حضرت زهرا(س) نمی توانستند تحمل کنند که درهای بهشت به روی مردم بسته و درهای جهنم به روی مردم باز شود؛ زیرا حضرت زهرا(س) می دانستند که هر کس که به غیر ما انزل الله برود جهنمی شده و رو به سوی سقوط می رود و همانطور که بیان شد تحمل این وضعیت برای حضرت زهرا(س) که مادر امت بودند، دشوار بود و به همین دلیل ایشان تا آخرین لحظه شهادت برای امت نگران بودند و برای امت اشک می ریختند./968/پ202/ی