کار در ینگه دنیا به بهای جان

به گزارش خبرگزاري رسا، برنی سندرز سناتور ایالت ورمونت و چهره شناخته شده انتخابات ریاست جمهوری آمریکا که به تازگی به نفع جو بایدن از رقابت ها کنار رفت، روز گذشته در توئیتی  نوشت: «هرگز فراموش نکنید که ما تنها کشور بزرگ در جهان هستیم که مرخصی استعلاجی نداریم. این چندان طبیعی نیست افرادی که هنگام همه گیری کرونا بیمار هستند، مجبور شوند سرکار بروند. ما باید وضع بهتری را مطالبه کنیم».

بدون مرخصی استعلاجی ، حقوق بگیران در زمان بیماری به محل کار می روند  و دیگران را مبتلا می کنند. بی دلیل نیست که سال گذشته در آمریکا 37 هزار نفر در اثر آنفلوآنزا مردند و امسال تاکنون 70 هزار تن در اثر کرونا جان باخته اند.» به واقع آمریکا مرخصی استعلاجی ندارد؟ اما گویا  مشکلات نیروی کار در آمریکا فقط محدود به  نداشتن مرخصی استعلاجی نمی شود. به بهانه این توئیت سندرز نگاهی انداخته ایم به «Overworking» یا «کار بیش از حد و اندازه» و وضعیت نیروی کار بزرگ ترین اقتصاد جهان که البته شگفت زده تان می‌کند.
تا به حال شنیده‌اید کسی به خاطر کار زیاد جان خود را در ایران از دست داده باشد؟ احتمالا پاسخ شما خیر باشد. موضوعی که شاید در ایران و در ذهن های ما موضوعی بی اهمیت و غیرقابل تصور باشد در بسیاری از کشورها همچون چین، ژاپن و کره جنوبی، کار زیاد و مرگ و میرهای ناشی از آن یکی از اصلی ترین معضل های پیش روی این کشورهاست.

در این سه کشور ذکر شده، حتی برای این مسئله واژگان مخصوصی نیز شکل گرفته و در رسانه ها و محافل گوناگون مباحث بسیاری درباره آن می‌شود. کره‌ای‌ها به آن«Gwarosa»، ژاپنی‌ها به آن«Karoshi» و چینی‌ها به آن «Guolaosi» می‌گویند. مسئله‌ای که سالانه نزدیک به 600 هزار نفر در چین[1] و 1800 نفر در ژاپن[2] به دلیل آن جان خود را از دست می‌دهند. در کره جنوبی نیز آمار دقیقی از میزان کشته ها وجود ندارد اما دولت کره در سال های اخیر به دلیل وجود این بحران، میزان ساعات کاری این کشور را 28 ساعت کاهش داده و تدابیر گوناگونی را اتخاذ کرده است.[3]
اما صبر کنید. پایان داستان ما ملت‌هایی چون ژاپنی‌ها و زندگی مکانیکی آنها نیست. مطابق آمار سازمان جهانی کار؛ آمریکایی‌ها سالانه 499 ساعت بیشتر از فرانسوی‌ها، 260 ساعت بیشتر از بریتانیایی‌ها و حتی 137 ساعت بیشتر از ژاپنی‌ها، کار می‌کنند. به طور دقیق تر، در تعاریف بین المللی به کار بیش از 40 ساعت در هفته overworking اطلاق می شود و مطابق آمارها؛ 85 درصد مردان و 66 درصد زنان در آمریکا بیش از 40 ساعت در هفته کار می کنند.

آمار تعجب برانگیز دیگری نیز از موسسه افکارسنجی گالوپ وجود دارد که نشان می دهد تنها 8 درصد نیروی کار تمام وقت در آمریکا زیر 40 ساعت در هفته کار می کنند و 42 درصد 40 ساعت، 11 درصد 41 تا 49 ساعت، 21 درصد 50 تا 59 ساعت و 18 درصد بیش از 60 ساعت مشغول کار هستند[4] و آمریکا را به یکی از کشورهای پیشرو در میزان کار زیاد تبدیل کرده اند. جالب آن جاست که 134 کشور در دنیا قوانینی درخصوص حداکثر میزان کار هفتگی را در کشور خود حاکم کرده اند که ایالات متحده آمریکا نامی در این فهرست بلند بالا نیز ندارد.[5] شاید وجود امکانات تشویقی و مزایای گوناگونی که بسیاری از آن ها مواردی عادی در سایر کشورهاست، می‌توانست آمریکایی ها را بیش از پیش به وضعیت کاری خود امیدوار کند، اما آنها حتی از داشتن بسیاری از این حقوق اولیه هر کارمندی در سراسر دنیا نیز محرومند.

به طور مثال، آمریکا جزو اندک کشورهایی در دنیاست که نیروی کار آن از «مرخصی زایمان با حقوق» محروم است.[6] در حالی که در سایر کشورها برای نگهداریِ فرزند تازه متولد شده یا مراقبت‌های بعد از زایمان، به طور متوسط بین 12 تا 20 هفته مرخصی با حقوق به نیروی کار اختصاص داده می شود. همچنین آمریکایی‌ها مطابق قوانین کلی این کشور از آن چه ما در ایران به عنوان مرخصی استحقاقی یا مرخصی سالانه می‌شناسیم (30 روز در سال در ایران) نیز برخوردار نیستند و این حق در ایالات متحده برعهده کارفرماست که آیا چنین مزیتی را در اختیار کارمند و کارگرش قرار دهد یا خیر! (بسیاری از آمریکایی ها به طنز کشور خود را "No Vacation Nation" یا کشور بدون تعطیلات خطاب می کنند.)
حتی تاسف بارتر آنجاست که آمریکایی‌ها قانون کشوری و فدرالی هم تحت عنوان مرخصی استعلاجی ندارند[7] و در صورت بیماری و حضور نیافتن در محل کار، از حقوق آن ها کسر خواهد شد. مسئله‌ای که ابعاد بحرانی خود را در روزهای نخست کرونا به خوبی نشان داد؛ چرا که مطابق آمار یکی از نشریات پزشکی، نزدیک به 32 میلیون کارمند و کارگر آمریکاییِ بدون مرخصی با حقوق، به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور بوده‌اند در محل کار خود حاضر شوند.[8] مواردی که همگی دست به دست هم داده‌اند تا کارکنان آمریکایی مطابق تحقیقات بیش از همتایان اروپایی و حتی ژاپنی خود درگیر بیماری های مرتبط با استرس باشند و زندگی توام با اضطراب را تجربه کنند.[9] این بحران متاسفانه زمانی که با مشکلات اقتصادی و معیشتی نیز همراه شود، برای یک نیروی کار دردناک تر و سخت تر نیز خواهد شد چرا که مطابق آمارها نزدیک به 80 درصد آمریکایی ها با وجود کار زیاد و نبود بسیاری از مزایای اولیه  کار، اصطلاحاً paycheck to paycheck  زندگی می کنند و در آخر ماه یا در آخر روز منتظر رسیدن حقوق بعدی خود هستند چرا که پس اندازی برای گذراندن زندگی خود ندارند.[10]
در پایان باید این نکته را ذکر کرد که بی شک کار و تلاش فراوان مواردی ستودنی هستند و باعث رشد یک فرد و یک ملت می‌شوند اما تا جایی که به یک رویه افراطی تبدیل نشده و سلامت روحی و روانی افراد و جوامع را تحت تاثیر قرار ندهند چرا که آن زمان دیگر آن کشورها تبدیل به جوامعی مکانیکی خواهند شد و عملاً انسان ها در چنین اجتماعی بیشتر به یک روبات شبیه خواهند بود تا به یک انسان. ایالات متحده آمریکا نیز باید هرچه سریعتر تدابیری را برای این موضوع بیندیشد زیرا با قوانین فعلی کار در این کشور و ساعت فراوانی که آمریکایی‌ها صرف مشاغل خود می‌کنند؛ بیشتر می‌توان این کشور را به یک برده داری مدرن تشبیه کرد تا به یک کشور عادی و نرمال برای نیروی کار!

[1] http://www.chinadaily.com.cn/china/2016-12/11
[2] https://www.telegraph.co.uk/news/2016/10/07
[3] https://www.theweek.co.uk/97569/gwarosa-why
 [4] https://news.gallup.com/poll/175286/hour-work
[5] https://en.wikipedia.org/wiki/Work%E2%80%93
[6] https://20somethingfinance.com/american-pater
[7] https://20somethingfinance.com/us-paid-sick
[8] https://www.healthline.com/health-news/corona
[9] https://www.thelancet.com/journals/lancet/article [10]  https://www.cnbc.com/2019/01/09/shutdown

منبع: روزنامه خراسان