مشارکت مردم و تغییر رویکرد مسؤولان لازمه اعتلای فرهنگی و توسعه پایدار

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در دامغان، شهرداری ها از گذشته تا امروز و به ویژه پس از فعال شدن شوراهای اسلامی شهر و روی کارآمدن این پارلمان‌های شهری با رأی مردم، بیش از پیش در تفکرات اجتماعی سیاسی مردم به عنوان نهادهای نیمه دولتی تحت نظارت مردم و یا نهادهای مردمی تحت نظارت دولت!! مطرح شدند.

شاید بتوان گفت علاوه بر نگاه خدمتگذارانه اکثریت شهروندان به کارگران خدوم شهرداری در بخش های مختلف، تنها تعبیر غیرمنصفانه صاحب تداوم راجع به مدیران شهرداری ها، ریال محور بودن خدمات و هزینه ها و تومان محور بودن دریافتی های آنان از مردم است؛ نگاهی که شاید بتوان آن را زاییده عملکرد غیرمنصفانه برخی مدیران در دوره های خاص زمانی، نبود تعامل مناسب و سازنده بین شهرداری ها و مردم و یا عدم آگاهی عامه مردم از هزینه های سرسام آور مدیریت شهری و یا رفتار غیرمسؤولانه برخی شهروندان دانست.

همزمان با هفته شهرداری ها و دهیاری ها گفت‌وگویی متفاوت با مصاحبه های معمول و آمار محور را با مهندس مسلم نصرتی شهردار دامغان ترتیب داده ایم، مردی که در طول قریب به 9 سال نشستن خود بر صندلی داغ مدیریت شهری صد دروازه کهن، به اعتقاد بسیاری از کارشناسان و شهروندان توانسته تجربیات شیرینی را برای این شهر از جذب سرمایه گذاران تا توسعه زیرساختها و از رونق زیبایی های بصری تا تعامل اخلاق محور با شهروندان رقم بزند.

مسلم نصرتی که مانند همه شهرداران منتقدانی نیز دارد، خواه با تکیه بر تجربیات ارزشمند سال ها فعالیت در مجموعه تحت مدیریت سردار دل ها سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی و خواه با اتکا به اعتماد نمایندگان مردم دامغان در شورای اسلامی این شهر و نگاه توسعه محورش، راه درازی تا تحقق آرزوهای خود و مردم شایسته دامغان در حوزه مدیریت شهری دارد.

در ادامه گفت‌وگوی ما با شهردار دامغان را می خوانید؛

رسا ـ جناب آقای شهردار سلام، ضمن تبریک هفته شهرداری ها و دهیاری ها، لطفا خودتان را بیشتر معرفی نمائید.

با نام و یاد خدا، اینجانب مسلم نصرتی، متولد سال 1344 و اصالتاً اهل روستای کِلا شهرستان دامغان هستم، پدرم کشاورز زحمت کشی بودند که ما را با عرق جبین و زحمت بازوی خویش پروراند و ما هم در سختی های زیادی کنار پدر و مشغول به کشاورزی و همزمان تحصیل بوده ایم؛ بنده پس از دوران متوسطه و قبولی در رشته مهندسی عمران دانشگاه مشهد برای تحصیل عازم این شهر شدم، به فراخور زمان و فعالیت ها با پیروزی انقلاب اسلامی و آغاز جنگ تحمیلی مانند بسیاری از هم سن و سال های خود، به استخدام سپاه پاسداران درآمدم.

پس از دوران دفاع مقدس نیز سالیان متمادی در حوزه فعالیت مهندسی سپاه مشغول به کار بودم؛ افتخار این را داشته ام که پس از انتخاب سردار شهید حاج قاسم سلیمانی به عنوان فرمانده نیروی قدس سپاه در سال 76، به مدت بیش از 15 سال در تشکیلات تحت فرماندهی ایشان فعالیت کنم و از سال 91 تا امروز نیز به عنوان شهردار، افتخار خدمت به مردم زادگاه شهیدپرورم، دامغان را دارم.

رسا ـ جناب آقای نصرتی، تعریف شما از شهردار و مجموعه شهرداری چه بوده و چه استراتژی و اهدافی را از روز نخست پذیرش این مسؤولیت دنبال می کنید؟

استراتژی که بنده برای به دوش کشیدن بار این مسؤولیت از روز نخست ترسیم کردم، این بوده که شهرداری سازمانی است که بی نهایت با مردم در ارتباط است و بیشترین کار و تماس را با شهروندان دارد؛ بهتر بگویم، حوزه عملکردی شهرداری ها امروز به داخل خانه های مردم نیز سرایت دارد؛ لذا فهم این مهم که ما در سطحی وسیع با مردم تماس داریم و آنها خدمات شهرداری را به طور وسیع استفاده می کنند، برای من و همکارانم در تمام سطوح یک ضرورت است، ما باید با مردم برخوردهایی مردمی و مشابه خودشان داشته باشیم و سعی کنیم فاصله بین خود و مردم را تا حد امکان کم کنیم.

دومین اصل استراتژی و اهداف اینجانب، ارائه خدمات به طور عادلانه و مناسب به همه نقاط شهر است، یعنی در همه این سال ها تلاش کردیم مناطق کم برخوردار شهر را از حداقل های خدمات شهرداری برخوردار کنیم. نکته دیگر برنامه ریزی مناسب و یافتن اولویت های مدنظر مردم است، که ما در این راستا مطالعات و تحقیقات فراوانی را در حوزه شهر و نیازمندی های شهروندان و تأمین منابع مالی اهداف برنامه ای انجام داده ایم.

آخرین نکته در پاسخ به این سؤال اینکه به نظر بنده شهردار بایستی قابلیت برنامه ریزی و تعامل و از همه مهمتر صبوری در برابر مشکلات را سرلوحه کار خود قراردهد، در واقع او یک دولت محلی است که باید مصوبات خود را از شورای شهر عبور دهد؛ قطعاً در نشست های شورای شهر دیدگاه ها و مسائل مختلفی مطرح می شود، برای تصویب یک طرح، شهردار باید قابلیت توضیح و توجیه و اصطلاحاً پرزنت کردن پروژه را داشته باشد تا بتواند اکثریت آراء را بگیرد، ویژگی که به ما در این سالهای طولانی مدیریت کمک کرد.

رسا ـ بسیاری از مردم دامغان و کارشناسان حتی در سطح استان شما را شهرداری موفق می دانند، رمز این موفقیت را چه می دانید؟

باید تأکید کنم که در واقع استراتژی که از آن صحبت کردیم و تمرین هر روزه صبوری و تعامل رمز موفقیت بوده است؛ اگرچه این احساس رضایتمندی را هیچگاه در دل خود نداشته ام؛ یعنی علی رغم ابراز محبت مردم، احساس می کنم که کارهای بسیاری باقی مانده است و بنده و دوستانم در شهرداری باید بیشتر از اینها کار کنیم.

این جمله را برای نخستین بار در یک رسانه عرض می کنم که، خدا می داند بسیاری از اوقات دلم می خواهد روز طولانی تر شود و در واقع از گذشت سریع زمان ناراحت می شوم، دوست دارم صبح زودتر شروع شود و شب دیرتر فرا برسد، تا بیشتر به کارهای شهر برسیم، زیرا حجم کار بسیار زیاد است و طرح های بسیاری هنوز بر زمین مانده است.

رسا ـ روزی که برای نخستین بار به عنوان شهردار وارد دامغان شدید، نخستین کاستی را چه دیدید و اولین هدفی که برای خود تعریف کردید چه بود؟

در فاصله چند ماهه ای که بین پیشنهاد دوستان شورای شهر دامغان و قبول مسؤولیت قطعی بنده به وجود آمد، اوضاع و احوال شهر را به شکل دقیق تری رصد کردم، ضمن اینکه دامغان زادگاه ما بود و کم و بیش با شرایط آشنا بودم و از همه مهمتر طبع و اخلاق همشهریان خود را به خوبی می شناختم و می شناسم.

از نظر اینجانب ظرفیت های نهفته ای در دامغان وجود دارد که راجع به بسیاری از آنها هنوز هم نتوانسته ایم کاری انجام دهیم، اعتقاد من این است که از این شیوه و مسیری که ما مسؤولان و بزرگان شهر در پیش گرفته ایم، باید خارج شویم و طرحی نو دراندازیم. همه باید به این مهم توجه کنیم که قطعاً نقطه عطف شهر دامغان به لحاظ موقعیتی و توانمندی ها، تاریخ را مجبور کرده که به این شهر توجه کند؛ این توانمندی ها را هزاران سال پیش شناخته اند و نمی توانیم بگوییم که ما اشتباه می کنیم.

وجود آثار ارزشمند بجامانده از گذشتگان معنا و مفهومش این است که این خطه منطقه مهمی بوده است، چرا ما امروز نمی توانیم از داشته هایمان به نحو مطلوب استفاده کنیم؛ دلیل این است که حتماً در برهه هایی مسیر را به اشتباه رفته ایم؛ به طور مثال تاریخ پرافتخار چند هزارساله شهرستان دامغان، آثار تاریخی و باستانی بجامانده از سلسله های مختلف، داشتن دانشمندان، علما، ادبا و محققین بزرگ، موقعیت جغرافیایی بی نظیر، محصول استراتژیک پسته و بسیاری ظرفیتهای دیگر، بالاخره شما را وادار می کند که راجع به ضرورت این تغییر رویکرد فکر کنید.

آنچه مغفول مانده این است، چه کنیم که داشته ها و ظرفیت های موجود تبدیل به یک انرژی آزاد شده در مسیر توسعه شود؟ اینکه چه چیزهایی داریم را تقریباً همه می دانیم؛ نکته قابل تأمل این است که چه کنیم ظرفیت های موجود شهرستان برای مردم فایده داشته و سودمند باشد و تبدیل به موتور محرک توسعه شود؛ متأسفانه این اصل مغفول مانده است.

دو نگاه در این زمینه وجود دارد، یک نگاه اساساً غلط این است که دولت باید همه این کارها را انجام دهد، در حالی که نقش حکومت و دولت تسهیل امور، نظارت بر عملکرد و هدایتگری است که البته به نظر بنده در این مسیر کوتاهی هایی شده است مثلاً وضع قوانینی که می تواند شهرهایی با توانمندی دامغان را حداقل در شرایط بهتری نسبت به وضعیت فعلی قرار دهد، کار سختی نبوده و نیست اما انجام نشده است.

اینکه امروز من و شمای مسؤول صرفاً به داشتن آثار تاریخی و توانمندی های پرشمار در دامغان اشاره کنیم، دردی را درمان نمی کند؛ بگویید چند مورد از آنها را به مناطق هدف گردشگری تبدیل کرده ایم، و بزرگترین سؤال است که چرا این امر مهم انجام نمی شود؟

آیا مثلاً نمی شد کاروان‌سرای شاه عباسی مرکز شهر از سالهای دور، موقعیت و توانمندی اصلی خود را دنبال می کرد و تبدیل به یک هدف گردشگری می شد؟ آیا نمی شد شرایط مجموعه فاخر چشمه علی دامغان از امروز بهتر و دلپذیرتر باشد؟ اگر این سؤالات و بسیاری سؤالات نظیر آنها را صادقانه برای خود مطرح کنیم و علل و عوامل آن را جستجو کنیم، قطعاً به ضرورت این تغییر رویکرد می رسیم.

رسا ـ لازمه این تغییر رویکرد از نظر شما چیست؟

ما اگر خودمان را در این چارچوب که الان وضع شده قراردهیم، قطعاً این وضعیت ادامه خواهد یافت؛ این تغییر رویکرد یعنی ما انتظارمان را از توانمندی های خودمان افزایش دهیم، بدین معنا که ما باید چرخ توسعه شهرمان را با آنچه داریم به حرکت درآوریم، در حال حاضر شرایط سکون و آرامش است و حرکتی وجود ندارد.

ما معتقدیم دامغان ظرفیت های فوق العاده ای در حوزه سرمایه گذاری بخش کشاورزی، گردشگری و شهرسازی دارد، حال مسؤولان این شهر باید در یک فرآیند صحیح، نه به صورت انفرادی، بلکه به صورت گروهی و در قالب یک استراتژی متحد در چارچوب ضوابط و مقررات، این شهر را همچون شهرهایی که می شناسیم و تحرک لازم در آنها ایجاد شده و ظرفیت های موجودشان تبدیل به انرژی برای توسعه پایدار شده است، هدایت کنند؛ که در پس این موفقیت یقیناً امید، اشتغال، افزایش درآمد، توجه گردشگران و افتخار به داشته ها و گذشته ها فزاینده تر خواهد بود.

در طول سال های اخیر علی رغم تلاش ها، متأسفانه برای جذب سرمایه گذار بومی در موضوعات عمومی موفق نبوده ایم؛ در پاسخ به چرایی این مسأله دریافتیم که مباحث فرهنگی نقش بسیار مهمی دارد؛ مردم ما باید در کنار مطالبه گری واقع بینانه، به سرمایه داران و سرمایه گذاران شهر خود افتخار و از آنان استقبال کنند، کسی نترسد و دارایی های خود را مخفی کند، همگی درک کنیم که کارفرمایان و سرمایه گذاران که ده ها و صدها نفر را مشغول به کار می کنند، بهترین خدمات را به جامعه ارائه داده اند و باید مورد تکریم همه افراد جامعه باشند. قاعدتاً توسعه پایدار شهر در پرتو این نگاه حاصل می شود.

 

رسا ـ آقای شهردار، نوع رابطه شما با اعضای شورای شهر چگونه است؟ اداری و بی تعارف، دوستانه و مبتنی بر تعامل، قانونمند یا وام دارانه؟

تکلیف شوراهای اسلامی در قانون مشخص است، رابطه ما با شورای شهر در چارچوب قوانین رابطه تعاملی بوده است، اگر چه که این اصل وجود دارد که شورای اسلامی شهر تشکیل شده از تعدادی اعضاء است که با رأی مردم انتخاب می شوند و آنها علاوه بر اینکه در امورات کلی شهر از هر حیث، اجازه اظهارنظر دارند، لوایح و پیشنهادات شهرداری نیز در حوزه های تعیین شده در قانون باید به تصویب شورای اسلامی شهر برسد؛ بسیاری از پیشنهادات و لوایح ما در شورا تصویب می شود و بعضاً هم ممکن است اعضاء به اجماع نرسند و پیشنهادی تصویب نشود، قطعاً تک تک اعضای شورای برای رد یا رأی دادن به پیشنهادات دارای منطق و استدلال مستقل هستند.

بنده شخصاً در طول سال های تصدی پست شهردار دامغان تلاش کرده ام، فهم درستی از کار شورایی داشته باشم و توقع من از شورای شهر نیز رسیدگی دقیق به لوایح پیشنهادی و مطالعه و بررسی جوانب و عمق موضوعات و نهایتاً رد یا قبول آنها بوده است؛ لذا هیچگاه به سمت اینکه رابطه ای وام دارانه با اعضای محترم شورا داشته باشم نرفته ام، چون نیازی به عنوان شهردار از روز اول نداشته ام و هیچ وقت تلاشی خارج از حدود قانونی برای اینکه شخصاً در این پست بمانم و یا شورای شهر به خاطر مسائلی به من رأی دهد، نکرده ام.

خداوند، خودم و اعضای شورای شهر بر این حقیقت ذکر شده واقف هستند، زیرا نیت من کار برای شهر و مردم شهر بوده و افتخاری بوده که از جانب حضرت حق نصیب من شده و البته لطف و توجه اعضای شورا نسبت به اینکه این فرد می تواند بخشی از مشکلات مردم را حل کند.

ما رابطه ای بسیار دوستانه، صمیمی و در چارچوب ضوابط و مقررات داریم، البته شهردار در این رابطه کار سختی را باید انجام دهد تا بتواند برخی پیشنهادات را از شورای شهر مصوب بگیرد، زیرا باید هر پیشنهادی که می دهد، کاملاً با مطالعه و دقیق باشد و عمق طرح را بسنجد، بر مسائل جانبی آن مسلط شود، توضیحات ارائه شده در صحن شورا باید منطبق بر قانون و اصول فنی باشد تا بتواند حداکثر آرای مثبت را جلب نماید و اعضای محترم شورای شهر قانع شوند.

به حمدالله شورای شهر دامغان متشکل از انسان های فهیمی است، اعضاء به این نتیجه رسیده اند که فردی را به عنوان رییس شورا انتخاب کنند که دارای تجربه طولانی و گران بها است و مدیریت مطلوب و مناسبی در این زمینه دارد، اکثر طرح ها به دلیل توضیحات کامل و جامع در صحن شورا توانسته رأی مثبت اعضاء را بگیرد و البته مواردی هم بوده که خیلی دوست داشته ایم مصوب شود چون از نگاه ما شاید تغییراتی عمده در حوزه شهرسازی به وجود می آمد، اما تشخیص اکثریت شورا بوده که ما نیز تمکین کرده و به رأی شورای اسلامی شهر احترام گذاشته ایم. هیچ زد و بندی در مورد کارهای شهرداری با شورا وجود ندارد.

رسا ـ آقای نصرتی، از نظر شما تفاوت های شهردار و شهرداری با سایر مسؤولیت های اجرایی چیست؟

بنده معتقدم کسی که می خواهد مسؤولیت شهرداری را به عهده بگیرد، باید تفاوت این پست با تمامی دیگر کارهای اجرایی کشور را بداند و درک کند، زیرا شهرداری سازمانی درآمد هزینه است؛ شهردار باید همزمان تلاش کند که منابع درآمدی را شناسایی کند و برای اهداف برنامه اش بودجه تأمین کند، همزمان هم برنامه ریزی صحیح و مطلوبی برای پیشبرد اهداف برنامه اش داشته باشد؛ لذا با همه مدیران اجرایی تفاوت دارد زیرا مابقی مدیران اجرایی پولی که دولت در قالب بودجه از دارایی های کشور در اختیارشان قرار می دهند را هزینه می کنند و معمولاً دغدغه شناسایی و یا تأمین منابع مالی را ندارند و صرفاً وظیفه دارند، بودجه را در مجرای صحیح قانونی صرف کنند.

اما شهرداران باید تمام تلاش‌شان را همزمان برای کسب درآمد و هزینه درست و صحیح به کارگیرند، بنابراین قطعاً تعامل با مردم، فهم درست از موقعیت، صبوری به معنای واقعی کلمه، برنامه محور بودن، باید از ویژگی های او باشد؛ بی تردید کسی که پست شهرداری را می پذیرد باید بسیاری از امورات مرتبط با زندگی شخصی خود را کنار بگذارد و وقت بسیار بیشتری برای کار صرف کند.

تصور کنید یک شهر با تمام امورات از حیث نظافت، فضای سبز، مبلمان شهری، ضوابط شهرسازی، امورات آرامستان ها، موارد مربوط به بارندگی ها و سیلاب ها، تمیزی شهر پس از هر اتفاق فرهنگی و اجتماعی یا هر بحران، ایمنی و اطفاء حریق در شهر و حومه، رسیدگی به حمل و نقل عمومی و ده ها کار از این قبیل و برآورده کردن توقعات سازمان ها و مردم و تشکل های مردمی، موضوعاتی است که لزوماً بایستی فردی که مسؤولیت شهرداری را می پذیرد به آنها توجه داشته باشد.

این پست با همه پست های دیگر به لحاظ گستردگی و تنوع کار کاملاً متفاوت است و نکته جالب اینجاست که در هر جایی از این ده ها مورد کوتاهی رخ دهد، عموماً مردم توقعشان از شهردار است؛ کسی که بر صندلی شهردار می نشیند باید فراموش نکند که همیشه عده زیادی از خدمات او و همکارانش خوشحال و برخی نیز ناراحت و عصبانی هستند، باید از خوشحالی مردم شادمان شود و در مقابل ناراحتی و عصبانیت مردم خوددار و صبور باشد.

شهردار هر شهر کوچک یا بزرگ باید با گرمی ها و سردی ها بسازد تا بتواند به اهداف برنامه اش برسد؛ البته اگر کسی قصد خدمت به مردم خوب شهرش را داشته باشد، این ویژگی ها را دارد و هرگز خسته نمی شود، بی شک خداوند و امدادهای غیبی نیز در مسیر مقدس خدمت به مردم ما را یاری می کنند.

رسا ـ برخی منتقدان شهردار دامغان، شهرداری را محکوم به برخی سیاست ها از جمله «شهرفروشی» برای تأمین هزینه ها و کسب درآمد می کنند، آیا طرح این موضوع را نقد درستی می دانید؟

به نظر بنده این نگاه، نگاهی عمیق و کارشناسانه نیست، شهر فروشی از نظر مردم مثلاً به این گفته می شود که شهرداری مجوز ساخت ساختمان های بلند مرتبه می دهد یا زمینی اگر در تملک شهرداری است، چرا مزایده می گذارد و می فروشد؛ حال باید سؤال کرد که آیا شما نسبت به قوانین شهرسازی اطلاعات جامعی دارید؟ یا به عبارتی آیا اطلاع دارید چرا شهرداری اموالی دارد و آنها را می فروشد یا تبدیل به احسن می کند؟

واژه شهر فروشی به هیچ وجه کارشناسانه نیست، وقتی محدوده شهرها را در قانون پیش بینی می کنیم و اجازه نمی دهیم خارج از این حریم توسعه ای ایجاد شود، قاعدتاً باید نیازمندی های مردم در همان محدوده تأمین شود؛ البته گستردگی شهرها خود یک آفت است، اگر شهر بی رویه گسترش یابد، باید منتظر به وجود آمدن بافت های فرسوده باشیم که امروز کم و بیش در همه شهرها شاهد این پدیده شوم هستیم.

وقتی دولت ها بدون در نظر گرفتن مسائل مرتبط، اقدام به واگذاری بی رویه زمین و احداث شهرک ها می کند، قطعاً چند سال بعد باید منتظر پدید آمدن محله های ناکارآمد و فرسوده با تراکم کم جمعیت و سرریز مهاجرین داخلی و خارجی باشیم، پس اگر ساختمان های بلند مرتبه با سیر مراحل قانونی ساخته می شود دلیلی ندارد که با آن مخالفت کنیم، زیرا مفهوم آن شهر فروشی نیست، بلکه قاعده کار فنی و حساب شده است و از منظر قوانین شهرسازی، علم و تکنولوژی و صرفه اقتصادی توجیه دارد؛ می توان گفت که در شهرهایی مانند دامغان چاره ای نداریم جز اینکه بجای گستردگی در سطح گستردگی در ارتفاع را تعقیب کنیم، امروز شهری را نمی توان یافت که مرتفع سازی نداشته باشد.

رسا ـ مشارکت مسؤولانه مردم چه جایگاهی در پیشبرد اهداف مدیریت شهری دارد؟

ساکنین شهرهای ما عمدتا شهروندانی هستند که باید خدماتی دریافت کنند و در ازای این خدمات هزینه ای را هم پرداخت کنند، مگر ما می توانیم شهری را مدیریت کنیم و آباد و سرزنده نگهداریم اما فکری برای تأمین هزینه های آن نداشته باشیم؟ متأسفانه امروز توقعات و انتظارات مردم ما از دولت و سازمان هایی مانند شهرداری در همه ابعاد متصور است، در حالی که دولت بایستی به تکالیفی عمل کند که در چارچوب قانون جزء وظایف او است.

کمک های دولت برای پروژه های عمرانی شهری بسیار محدود است، قاعدتاً اگر مردم، شهری آباد می خواهند باید مشارکت خوبی داشته باشند، بخشی ازهزینه های شهر مثل رفت و روب و حفظ و نگهداری برعهده مردم است که باید در قالب عوارض نوسازی و پسماند و از این قبیل اخذ شود که عمدتا به دلیل ضعف قوانین مردم مشارکت چندانی ندارند و علی رغم همه تلاش‌های شهرداری ها در تمام کشور، به طور عمده مردم به شهرداری ها بدهکارند.

ما در شهرداری دامغان در حالی که ادعا داریم تعامل خوبی با مردم داشته ایم و همشهریان به عینه خدمات شهرداری را درب منازل خود، پارکها و خیابانها می بینند، همچنان نتوانسته ایم از مرز 20 درصد مشارکت مردم عبور کنیم، یعنی تنها قریب به 20 درصد مردم دامغان عوارض خود را به موقع پرداخت می کنند و 80 درصد مردم، اعم از منازل مسکونی، مراکز تجاری و مراکز قابل بهره برداری هیچ هزینه در طول سال های متمادی به شهرداری پرداخت نمی کنند.

اسناد این واقعیت تلخ در بانک اطلاعاتی مرکز آی تی شهرداری موجود است؛ اکثر پلاک های سطح شهر از نظر پرداخت عوارض به شهرداری بدهکارند و متأسفانه به دلیل ضعف فرآیند حصول این درآمد، مردم عمدتاً وقتی عوارض خود را پرداخت می کنند که مجبور به مراجعه به شهرداری شوند.

سازمان های دولتی و مرتبط با دولت هم اکثراً عوارض شان با تأخیر پرداخت می شود؛ واقعاً چرا ما باید اعلام کنیم که دوایر دولتی شهرستان بیش از 14 میلیارد تومان بابت مباحثی همچون ساخت و ساز فاقد پروانه و عوارض های مربوط به نوسازی و پسماند به شهرداری بدهکارند؛ به عبارت دیگر مردم، نهادها و سازمان ها همگی از امکانات شهری و خدمات شهرداری استفاده می کنند اما عوارضی پرداخت نمی شود.

به همین دلیل شهرداری ها چاره ای جز رفتن به دنبال منابع درآمدی دیگر ندارند، ما نمی توانیم حقوق عوامل و کارکنانمان را پرداخت نکنیم، شهر را تمیز نکنیم، آتشی را اطفاء نکنیم و...، شهرهای بزرگ طبعاً منابع درآمدی قوی تری دارند، اما منابع درآمدی شهرداری ها در شهرهای کوچک محدود و ناچیز است و در شهرهای جدید و نوپا تأمین هزینه ها یک معضل است.

 

رسا ـ شهردار، شما و مجموعه مدیریتی تحت نظرتان چه اقداماتی در راستای ایجاد منابع پایدار درآمدی برای شهرداری دامغان انجام داده اید؟

شهرداری دامغان در سال های اخیر برای ایجاد منابع درآمدی پایدار اقدامات بسیار خوبی در حوزه سرمایه گذاری انجام داده است، املاکی که قابلیت حفظ و نگهداری و تجاری سازی داشته است را به لطف خدا توانسته ایم حفظ کنیم و به صورت اجاره بها برای شهرداری کسب درآمد کنیم، در بخش سرمایه گذاری ده ها مورد توفیق داشته ایم که نمونه بارز آنها مجتمع تجاری تفریحی عقیق با مالکیت 50 درصدی شهرداری دامغان، راه اندازی کارخانه تولید آسفالت و تولید مصالح ساختمانی با ظرفیتی مطلوب که بخش عمده ای از مصالح مورد نیاز شهرداری را تأمین و ما را خودکفا نموده است و مصالح مازاد بر نیاز خود را نیز به فروش می رسانیم.

تولید قطعات بتنی که به لحاظ کیفیت در سطح استان سمنان بی نظیر است از دیگر اقدامات خوب شهرداری دامغان در حوزه سرمایه گذاری و درآمدزایی می باشد، در واقع ما هرجایی که احساس کنیم با خرید ملکی یا مشارکت با فردی یا تغییر وضعیتی، درآمدی برای شهرداری تولید می شود به سمت آن می رویم و از این طریق، کمبود مشارکت مردم را جبران می کنیم.

به طور مثال دولت در گذشته اقدام به ساخت شهرک مسکن مهر کرد که در آن خوشبختانه جمع زیادی از همشهریان فاقد مسکن خانه دار شدند، اما در آن طرح مصوبه هیأت دولت این بود که در ساخت شهرک مسکن مهر مقوله واگذاری 10 درصد زمین به شهرداری ها منتفی شد، یعنی یک حق درآمدی مسلم برای شهرداری از بین رفت.

شهرک ساخته شد با کم و کاستی های فراوان، شهرک جدیدی که ساخته می شود نیاز به فضای سبز، پارک، حمل و نقل عمومی و خدمات شهری دارد، شهرداری ها بلااستثناء به دلیل اینکه خدمت به مردم را تکلیف خود می دانستند از همان اواسط کار ساخت پروژه مسکن مهر ورود کردند و هنوز که هنوز است ما به عنوان شهرداری دامغان از محل مسکن مهر هیچ درآمدی نداشته ایم.

علت این است که مردم خانه ها را به صورت اقساطی خریده اند و اغلب افراد کم درآمد هستند، اما همین همشهریان عزیز نیز به خوبی خدمات خود را از شهرداری می گیرند؛ کسی می تواند بگوید شهرداری به مردم شهرک مسکن مهر خدمت نمی کند؟ ما در این منطقه پارک احداث کردیم، خدمات سازمان حمل و نقل شهرداری، جمع آوری زباله ها و پاکسازی معابر مانند دیگر مناطق شهر انجام می شود.

بنابراین بار هزینه ای سنگینی بر دوش شهرداری گذاشته شده در حالی که ریالی درآمد نصیب شهرداری نشده و ساکنین عزیز مسکن مهر مانند بسیاری دیگر از همشهریان ما به ندرت در طول این سالهای متمادی نسبت به پرداخت عوارض نوسازی و پسماند اقدام کرده اند، که این مسأله نیز از طریق سامانه شهرسازی ما قابل اثبات و مشاهده برای هر شهروند یا خبرنگار علاقمند است.

حال کسانی که ادعای شهر فروشی از سوی شهرداری دارند بگویند، آیا می شود شهر را به حال خود رها کرد چون مردم آنطور که لازم است در تأمین هزینه ها مشارکت نمی کنند؟/977/ت310/ف

مصاحبه از جواد رمضانیان