نقش تربیتی معماری اسلامی

به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، احمد حسین شریفی طی یادداشتی با اشاره به طراحی خانه نوشت: طراحي خانه بخش دیگری از معماري است. چگونگی نقشه و مهندسی آشپزخانه، اتاق پذيرايي، اندروني و بيروني، می‌‌تواند حاوی پیام‌‌های متنوعی باشد. امروزه برخي از گروه‌ها از همین طریق و به نام معنويت و عرفان مروج معنويتِ سکولار و عرفان منهاي دين و خدا هستند. به عنوان مثال، هنر «فِنگ شويی» با تغییر دکوراسیون و فضای داخلی خانه، القاء خوشبختی، خوش شانسی و آرامش منهای خدا را دنبال می‌‌کند!. باور معتقدان به این هنر یا فلسفه این است که مي‌توان با تغيير در چيدمان مبلمان خانه انرژي مثبت براي محیط خانه و اعضای خانواده به ارمغان آورد و انرژی‌‌های منفی و بدشانسی را دور کرد. آنان برای خود قواعد و اصولی را نیز قرارداد کرده‌اند تا اثر اقناع کنندگی بیشتری داشته باشد.

نکته ديگر اينکه معماري در بُعد سخت‌افزاري و کالبدي خود، يعني مصالح، ابزار و لوازم، تابع مقتضيات زمان و مکان است. چنانکه در گذشته به دلیل نبود فولاد و آهن از چوب و سنگ و گل استفاده می‌‌کردند. «حسينيه لکهنو» در هندوستان، با همه عظمت و طول و عرض زیادش، نه فولاد و آهن و سیمانی در آن به کار رفته و نه ستونی دارد! اما امروزه ساختمان‌ها با استفاده از تکنولوژی و مصالح جدید برافراشته می‌‌شوند.

علاوه بر این، معماري دارای بُعدی نرم‌افزاري است که وابسته به باورها و ارزش‌هاست. طراحی خانه مبتنی بر ايده و فلسفه‌اي است که معمار يا سفارش دهنده در ذهن خود دارد.

فلسفه خانه، نقشه، طراحی و حتی اندازه آن را معین می‌‌کند. اینکه خانه، صرفاً محل استراحت و خواب باشد یا محل آرامش یا لذت هر کدام طرح خاصی را می‌‌طلبد. امروزه در هنگ‌کونگ خانه‌هاي تابوتي يا کپسولي ساخته می‌‌شود که فقط براي خوابيدن است! اما اگر خانه را جایگاه تربيت انسان و توسعه اخلاق و ارزش‌هاي اجتماعي بدانیم، به گونه‌ ای متناسب با این هدف ساخته خواهد شد. فلسفه اندرونی ـ بیرونی حفظ حریم‌ ها، صله رحم و مهمان‌نوازی بود. اگر چنین هدفی منظور نباشد، نیازی به اندرونی و بیرونی نخواهد بود و یک سالن و آشپزخانه کافی است.