نشریه وابسته به دانشگاه میشیگان
ایران به‌تدریج به ویتنام دیگری تبدیل می‌شود
«ایران به‌تدریج به ویتنام دیگری تبدیل می‌شود. در حال حاضر، ایران بزرگ‌ترین خریدار سلاح از ایالات متحده است. نزدیک به ۶۰ درصد از کل فروش سلاح آمریکا به خارج، به ایران می‌رسد.»
روز ۲۳ فوریه ۱۹۷۷ (۴ اسفند ۱۳۵۵) مطلبی با امضای «اعضای انجمن دانشجویان ایرانی» در یکی از نشریات دانشگاه میشیگان منتشر شد که به بررسی ریشه‌های بحران سیاسی و اجتماعی ایران در دو دهه پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ می‌پرداخت. نویسندگان این مطلب کوشیده بودند، تصویری گویا از شرایط ایران تحت حکومت پهلوی ارائه دهند؛ جامعه‌ای درگیر فقر گسترده، سرکوب آزادی‌های بنیادین و وابستگی روزافزون به غرب که معترضان را به مبارزه مسلحانه کشیده بود.
در ادامه، ترجمه متن سند از نظز می‌گذرد:
لزوم سرنگونی شاه
اکنون ۲۴ سال می‌گذرد از زمانی که سازمان سیا در سال ۱۹۵۳ (۱۳۳۲) با طراحی یک کودتا، دولت دموکراتیک و مردمی دکتر محمد مصدق را سرنگون کرد و محمدرضا شاه را بار دیگر به قدرت بازگرداند. از آن کودتای خونین تاکنون، مردم ایران تحت یکی از فاشیستی‌ترین و سرکوب‌گرترین رژیم‌های جهان، هم از نظر سیاسی و هم از نظر اقتصادی، رنج کشیده‌اند.
شرایط اقتصادی و اجتماعی ایران علی‌رغم درآمدهای کلان نفتی روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شود. اکثریت مردم ایران، ازجمله دهقانان آواره و کارگران استثمارشده، در فقر، بیماری و فلاکت به سر می‌برند. میانگین عمر به ۳۸ سال یا کمتر کاهش یافته، نرخ بی‌سوادی حدود ۷۵ درصد است و تورم از مرز ۳۰ درصد فراتر رفته است. کشاورزی ایران عملا به دلیل برنامه موسوم به «اصلاحات ارضی» که شاه در سال ۱۹۶۲ (۱۳۴۰) اجرا کرد، ورشکسته شده است.
از زمان کودتا، تمامی حقوق دموکراتیک ازجمله آزادی بیان، مطبوعات، تجمع و اندیشه از مردم ایران سلب شده است. اقتصاد رو به افول دوران پس از کودتا و سرکوب سیاسی پس از آن، بحران شدید سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را به وجود آورد که زندگی را برای مردم ایران غیرقابل تحمل کرد. در ۵ ژوئن ۱۹۶۳ (۱۵ خرداد ۱۳۴۲)، هزاران نفر از مردم در اعتراض به حکومت شاه به خیابان‌ها ریختند. بیش از ۱۰ هزار دهقان، کارگر، گروه‌های مذهبی و دانشجو را که در حال برگزاری تظاهرات مسالمت‌آمیز بودند، نیروهای شاه به رگبار بستند.
پس از این دوره، فصل جدیدی در مبارزات مردم ایران آغاز شد. اولین درسی که باید آموخته می‌شد این بود که راهی جز سرنگونی مسلحانه رژیم و تغییر بنیادین سیستم وجود ندارد. اوج این فرآیند طولانی آماده‌سازی، در ۸ فوریه ۱۹۷۱ [۱۹ بهمن ۱۳۴۹] در سیاهکل (شهر کوچکی در استان شمالی ایران) رقم خورد، جایی که مبارزان سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران اولین عملیات مسلحانه خود را انجام دادند. همه آن مبارزان به شهادت رسیدند، اما مبارزه در آن‌جا پایان نیافت. درحقیقت، تازه آغاز شده بود. به‌زودی سازمان‌ها و گروه‌های دیگر نیز به این نبرد پیوستند که مهم‌ترین آن‌ها سازمان مجاهدین خلق ایران بود. از آن زمان، مردم ایران که از هر مجرای موثری برای ارتباط با توده‌های گسترده محروم بودند، با بالا بردن سطح آگاهی سیاسی، سازماندهی و بسیج آن‌ها، مقاومتی موفقیت‌آمیز در برابر رژیم مجهز شاه به پیش بردند.
زنان، که تحت ستم طبقاتی و تبعیض جنسیتی قرار داشتند به جنبش مقاومت پیوستند و حتی در موقعیت‌های رهبری نیز خدمت کردند. فاطمه سعیدی، معروف به مادر شایگان، نمونه‌ای از یک زن آزاده است که با وجود ۵۳ سال سن به این جنبش پیوست. او اکنون در زندان به سر می‌برد و تحت وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها در سلول‌های زندان شاه قرار دارد.
مبارزه مسلحانه تأثیر عمیقی بر جنبش دانشجویی گذاشت. اگرچه دانشگاه‌ها به پادگان‌های نظامی تبدیل شده‌اند، بسیاری از دانشجویان به جنبش مقاومت پیوسته‌اند. تأثیر این مبارزه بر افزایش روحیه مبارزاتی کارگران را نیز نمی‌توان نادیده گرفت، به‌ویژه با توجه به اعتصاب‌ها و تظاهرات متعدد کارگری در سال‌های اخیر.
بسیاری از روشنفکران سرشناس و رهبران مذهبی یا به دلیل حمایت از مبارزه مسلحانه یا مشارکت در آن، به دست پلیس مخوف ساواک زندانی شده‌اند.
ایران به‌تدریج به ویتنام دیگری تبدیل می‌شود. در حال حاضر، ایران بزرگ‌ترین خریدار سلاح از ایالات متحده است. نزدیک به ۶۰ درصد از کل فروش سلاح آمریکا به خارج، به ایران می‌رسد. تعداد «متخصصان» و مستشاران آمریکایی در ایران به بیش از ۲۰ هزار نفر می‌رسد و جامعه آمریکایی‌های مقیم ایران (طبق گزارش نیوزویک) اکنون بیش از ۵۰ هزار نفر است.
اکنون پس از شش سال مبارزه انقلابی قهرمانانه، جنبش [...] از نظر سیاسی و سازمانی خود را درست زیر دماغ شاه تثبیت کرده و وارد مرحله جدیدی شده است. هدف کنونی، ایجاد پایگاهی قوی و گسترده در میان زنان و مردان زحمتکش ایران است.
این مبارزه‌ای عادلانه علیه استبداد، علیه سلطه شرکت‌های چندملیتی و در راستای نابودی کامل رژیم دیکتاتوری شاه است. بنابراین، سزاوار حمایت و همبستگی تمامی آزادی‌خواهان و مردم پیشرو جهان است.
این دیدگاه به صورت مشترک به قلم اعضای انجمن دانشجویان ایرانی نوشته شده است. نام آن‌ها به درخواست خودشان محفوظ مانده است.
ارسال نظرات