از تبریز تا کربلا، یک صدا: حسینیم وای

به گزارش خبرگزاری رسا از تبریز، با فرارسیدن ماه محرم، قلب‌ها در اقصی‌نقاط ایران و جهان به تپش می‌افتد؛ تپشی عاشقانه برای سوگ سرور آزادگان جهان، حضرت اباعبدالله الحسین(ع). در این میان، آذربایجان و به‌ویژه تبریز، چون نگینی سیاه‌پوش، در دریای ماتم حسینی می‌درخشد.

قرن‌هاست که پرچم عزا در این دیار بر دوش عاشقان امام حسین(ع) در اهتزاز است. گویی دل‌های مردمش از تبار همان کاروانی‌ست که از مدینه به کربلا رسید؛ لبریز از عشق، آمیخته با اشک، و ریشه‌دار در غیرت. آذربایجان هر سال، پیش از دمیدن محرم، رخت عزا بر تن می‌کند؛ از دهه پایانی ذی‌الحجه، خانه‌ها، کوچه‌ها، بازارها و مساجد چهره‌ای محزون به خود می‌گیرند.

لباس‌های مشکی، دستارهای سیاه و پرچم‌های عزا، پیش از آغاز ماه، نوای آمدن محرم را زمزمه می‌کنند. تبریز، ام‌الهیئات، شهری است که با طنین طبل‌های شبانه، علم‌های بلند، فریادهای «شاخسی واخسی» و بیرق‌های سیاه و سبز، خود را به دامن ماتم می‌سپارد. این شور، نه یک مراسم گذرا، بلکه بخشی از هویت مردمان این دیار است؛ نسلی به نسل، عاشقی حسین(ع) را به ارث برده‌اند و با هر ضربه زنجیر بر دوش، عهدی جاودان را تازه می‌کنند.

در بازار بزرگ و کهن تبریز، که ستون‌هایش بوی تاریخ می‌دهند، هیئت‌هایی با لباس‌های متحدالشکل و سینه‌هایی مملو از عشق، آئین‌هایی سنتی را با شکوهی بی‌نظیر برپا می‌دارند. از بازار مظفریه تا راسته کوچه، سوگواران با کتل‌ها و علم‌هایی که برخی‌شان وقف پادشاهان قجری است، ستون‌های عزا را به اهتزاز درمی‌آورند.