به مناسبت سالروز میلاد اباعبدالله الحسین؛
ویژه‌نامه اینترنتی «حسین» منتشر شد
خبرگزاری رسا ـ ویژه‌نامه اینترنتی «حسین» به مناسبت سالروز میلاد اباعبدالله الحسین(ع) در پایگاه اینترنتی دانش‌آموختگان جامعةالمصطفی منتشر شد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، ویژه‌نامه اینترنتی «حسین» شامل بخش‌هایی همچون مقالات، کتابخانه امام حسین علیه السلام، زیارت تصویری آنلاین امام حسین علیه السلام، متن زیارت نامه امام حسین علیه السلام به همراه صوت، متن زیارت عاشورا به همراه صوت، کلیپ و تصاویر ویژه در پایگاه اینترنتی دانش‌آموختگان جامعةالمصطفی منتشر شد.
از مقالات این ویژه نامه می‌توان به موضوعاتی همچون زندگی نامه امام حسین علیه السلام، ولادت امام حسین علیه السلام، اخلاق و سیره امام حسین علیه السلام، فضائل و مناقب امام حسین علیه السلام، زندگی نمونه وار امام حسین علیه السلام، چند نمونه از کرامت امام حسین علیه السلام، یاران امام حسین علیه السلام در کربلا، نکته ها و حکایت ها، پیام هایی از سخنان امام حسین علیه السلام، کلمات قصار از امام حسین علیه السلام، امام حسین علیه السلام در آیینه زیارت، امام حسین علیه السلام در احادیث اهل سنت، عاشورا و امام حسین علیه السلام از نگاه اندیشمندان اهل سنت، دعاهای امام حسین علیه السلام، نمونه‌هایی از اشعار امام حسین علیه السلام و پیامک به مناسبت ولادت امام حسین علیه السلام اشاره کرد.
زندگی نامه امام حسین علیه السلام
در این مقاله از ویژه‌نامه می‌خوانیم:
نسب امام حسین علیه السلام
رهبر نهضت عظیم عاشورا از تباری است که نسل در نسل جزو انبیا و اولیای الهی بوده‌اند، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در توصیف این خاندان می فرمایند: «ما اهل بیت از نور آفریده شده ایم و نبوت در تبار ما تداوم یافته و شاخ و برگ آن در خاندان ما گسترده شده و میوه و ثمره‌اش نیز در آن به ظهور رسیده است و به عنایت خدای عزّوجل هیچ گونه پلیدی و آلودگی در این تبار راه نیافته است»، هم چنین 9 تن از حجت‌های الهی نیز از نسل امام حسین علیه‌السلام هستند که آخرین آنها منجی عالم بشریت است که جهان را از عدل و داد پر خواهد ساخت.
جدّ مادری امام حسین علیه السلام
جد مادری او خاتم انبیاست که از طرف خداوند متعال مشرف به خطاب شریف «لَولاکَ لَما خَلَقْتُ الْاَفْلاک؛ اگر تو نبودی عالم هستی را نمی‌آفریدم» شده است، آیین و کتاب آسمانی‌اش جهانی و جاودانی است، یعنی پس از او پیامبری مبعوث نشده و نخواهد شد، او در چهل سالگی به رسالت برگزیده شد و بعد از 23 سال تبلیغ و ترویج آیین جهانی اسلام، به دنبال تشکیل اولین حکومت اسلامی در 63 سالگی در مدینه منوره رحلت کرد و برای تداوم هدایت بشر دو امانت گران‌قدر از خود به جای گذاشت و تصریح فرمود که «تا مردم به این دو امانت الهی تمسک جویند هرگز گمراه نخواهند شد».
پدر بزرگوار امام حسین علیه السلام
پدر امام حسین علیه‌السلام، علی بن ابی طالب(ع)، نخستین پیرو پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم از میان مردان است، او از کودکی تحت نظارت رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم رشد یافت و به پاس ایمان و تقوایش از سوی خداوند متعال به عنوان وصی و خلیفه رسول و حجت خدا پس از پیامبر اسلام برگزیده شد. وی ده سال قبل از بعثت در روز سیزده رجب و در درون کعبه چشم به جهان گشود، امامت آن حضرت حدود سی سال طول کشید و حدود چهار سال و نه ماه زمام حکومت مردم را به دست گرفت و در صبح نوزدهم رمضان سال چهل هجری در محراب مسجد کوفه، به ضربت شمشیر ابن ملجم مجروح شد و بر اثر این ضربه در روز بیست و یکم رمضان و در سن 63 سالگی به شهادت رسید.
مادر امام حسین علیه السلام
مادر امام حسین علیه السلام، دختر رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام است که پدر بزرگوارشان در توصیف او فرمودند: «فاطمه سرور زنان عالم و نمونه زن کامل و اسوه و الگوی زنان امّت من است»، این بانوی بزرگوار در سحرگاه روز جمعه بیستم جمادی الثانی سال پنجم بعثت در مکه مکّرمه چشم به جهان گشود و در سال دوم هجری با امام علی علیه السلام ازدواج کرد و در سال یازدهم هجری در مدینه منوره به شهادت رسید، حضرت فاطمه علیهاالسلام در کمالات به مرتبه‌ای رسیده بود که خداوند متعال او را سبب پیوند بین امامت و نبوت قرار داد و افتخار مادری یازده امام معصوم را نصیب آن حضرت کرد، با توجه به ابعاد وجودی مختلف و کمالات والای آن حضرت برای او القاب و نام‌های زیادی ذکر شده که طاهره، زکیه، محدثه، مبارکه، زهرا، مرضیه و صدیقه از جمله آنها است.
تولد امام حسین علیه السلام
امام حسین علیه السلام در عصر روز پنجشنبه سوم شعبان سال چهارم هجرت در شهر مدینه چشم به جهان گشود و پس از سال‌ها پرورش در کلاس نبوت و امامت در سال 61 هجری قمری انقلاب عظیم عاشورا را بنیان گذاشتع اسماء بنت عمیس می‌گوید: «پس از به دنیا آمدن دومین فرزند فاطمه علیهاالسلام، روزی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم به خانه علی علیه السلام آمدند و به من فرمودند: «پسرم را نزد من بیاورید»، آن گاه من کودک را به محضر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بردم، آن حضرت در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفتند و بعد نوزاد را در آغوش گرفته به نوازشش پرداختندع ناگهان اشک از چشمان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم جاری شد، وقتی از علت گریه سؤال کردم، رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: به یاد مصایبی که بعد از من بر این نوزاد وارد خواهد شد، افتادم، او را گروهی ستمگر به نام دفاع از اسلام به شهادت می‌رسانند».
نام گذاری امام حسین علیه السلام
در فرهنگ اسلامی به مسأله انتخاب نام برای کودک به دلیل آثار معنوی آن و نقش مهمی که در تکوین شخصیت فرد دارد، توجه خاصی شده است، از جمله افتخارات ائمه اطهار علیه‌السلام آن است که برخی از نام ها و القاب آنها را خدا و پیامبر تعیین فرموده‌اند، در روایتی آمده است که در همان روزهای اول تولد امام حسین علیه‌السلام، جبرئیل به حضور پیامبراکرم صلی الله علیه و آله وسلم رسید و فرمود: «خداوند تبارک و تعالی بر تو سلام می رساند و می فرماید: از آن جا که علی علیه السلام برای تو همانند هارون برای موسی علیه السلام است مناسب است که این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون شبیر که در عربی «حسین» خوانده می‌شود نام گذاری کنید»، به دنبال این پیام الهی پیامبراکرم صلی الله علیه و آله وسلم به خانه حضرت زهرا علیهاالسلام می‌آیند و سؤال می‌کنند: «آیا برای این نوزاد نامی انتخاب کرده اید» علی علیه‌السلام می‌فرمایند: «ما هرگز در این امر بر شما پیشی نمی‌گیریم»ع آن گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم می‌فرمایند: «نام او را حسین بگذارید».
القاب امام حسین علیه السلام
با توجه به ابعاد مختلف شخصیت امام حسین علیه السلام برای آن حضرت القاب بسیاری ذکر شده که رشید، طیب، وفی، زَکی، سعید و سید از جمله آنها است، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم اغلب امام حسین علیه السلام را با لقب «سَیِّدُ شَبابِ اَهْلِ الجَنَّه» یعنی سرور جوانان بهشت و امیرمؤمنان علی علیه السلام آن حضرت را با لقب «سیدالشهداء» یاد می‌کردند، روی هم رفته برای امام حسین علیه‌السلام حدود 313 نام و لقب در مجموعه کتاب‌های سیره ذکر شده است که هر یک از آنها به یکی از کمالات آن حضرت اشاره دارند، برخی دیگر از القاب و کینه های آن حضرت عبارت از اباعبدالله، اَبوُالاَئِمَه، السِبْطُ الثانی، الامام الثالث، التابِعُ لِمَرْضاتِ اللّه و مُبارک است.
امامت حضرت حسین علیه السلام
حضرت حسین بن علی علیه‌السلام پس از شهادت برادر بزرگوارشان، امام حسن مجتبی علیه السلام، امامت امت اسلامی را عهده دار شدند، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در زمان حیاتشان بارها به مسأله امامت آن حضرت تصریح داشتند، از جمله روزی در حضور جمعی، در حالی که به حسین بن علی علیه‌السلام اشاره می‌کردند، خطاب به مردم فرمودند: «این فرزند من امام و پسر امام و برادر امام و پدر امامان شیعه است که نهمین نفرشان قائم آنها است که هم نام من و هم کنیه من است، او زمین را پس از آن که از ستم پر می‌شود، از داد پر خواهد ساخت».
هم چنین وقتی زمان شهادت امام حسن علیه‌السلام فرا رسید امام حسن علیه‌السلام در حضور اهل بیت علیه السلام فرمودند: «برادرم حسین، من تو را وصی خود قرار دادم و این پیمانی است که از پدر به ما رسیده و او از جانب رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم و او نیز از جانب خداوند آن را بیان فرموده است».
امام حسین علیه السلام در مکتب پیامبر اکرم(ص)
امام حسین علیه‌السلام حدود شش سال و چند ماه از دوران حیات نورانی رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم را درک کردند و در این مدت همواره از توجهات و محبت‌های بی‌دریغ آن حضرت برخوردار بودند و اولین درس‌های زندگی و ارزشمندترین فضیلت‌های اخلاقی را از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم آموختند، عالی‌ترین و صمیمانه‌ترین رابطه معنوی و ملکوتی بین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و امام حسین علیه السلام را می‌توان در این سخن نورانی رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم دید که آن حضرت فرمودند: «حسین از من است و من از حسینم».
امام حسین علیه السلام در عهد حکومت پدر
در طول دوره حکومت علی علیه السلام که حدود چهار سال و نه ماه دوام یافت، آن حضرت با انواع حوادث تلخ روبرو شد که وقوع سه جنگ داخلی بزرگ یعنی جمل، صفین و نهروان از جمله آنهاست، امام حسین علیه السلام در تمام این حوادث در صف اول یاران علی علیه السلام بودند و برای برطرف ساختن مشکلات سیاسی، اجتماعی و نظامی دولت نوپای علوی تلاش می کردند، برای مثال در آغاز جنگ صفین وقتی سپاه معاویه شریعه فرات را به تصرف خود درآورد و مانع دست یابی لشکریان علی علیه السلام به آب شد، سپاهیان آن حضرت در چندین نوبت برای گشودن آب راه به سپاهیان معاویه حمله کردند، ولی موفق به این کار نشدند، امام حسین علیه السلام چون آثار اندوه را در چهره پدر دید، همراه عده‌ای از سواران به سپاه معاویه حمله کرد و شریعه فرات را از تصرف آنها خارج و غبار از چهره پدر برطرف ساخت.
امام حسین در دوره امامت امام حسن علیه السلام
امام حسن مجتبی علیه السلام پس از شهادت علی علیه السلام در سال چهلم هجری، به مدت ده سال امامت کردند، در طول این دوران امام حسین علیه السلام همانند یاری مخلص و سربازی وفادار از آن حضرت پیروی می‌کردند و در تمام پیشامدها در کنار برادر بودند، امام صادق علیه السلام در این باره می‌فرمایند: «امام حسین علیه السلام برای احترام و تجلیل منزلت برادرش امام حسن علیه السلام، حتی در راه رفتن هرگز جلوتر از آن حضرت راه نرفت و در سخن گفتن بر او پیشی نگرفت».
دوره امامت امام حسین علیه السلام
به دنبال شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام در سال پنجاه هجری، دوره امامت امام حسین علیه‌السلام شروع شد و تا سال 61 هجری قمری ادامه یافت، جامعه اسلامی در این دوره گرفتار حکمرانانی بود که به تخریب اساس جامعه اسلامی و قوانین الهی می‌پرداختند، امام حسین علیه السلام در فرصت‌هایی که پیش می‌آمد، اعمال حکومت را به باد انتقاد می‌گرفت و مردم را به آینده امیدوار می‌ساخت و برای حفظ اساس حکومت اسلامی و جلوگیری از پراکندگی صفوف مسلمانان، در بسیاری از موارد با مشاهده بسیاری از نارسایی‌ها دندان به جگر می‌نهاد و صبر پیشه می کرد، چون نوبت به حکومت یزید رسید و مسأله بیعت او مطرح شد، امام حسین علیه السلام به دلیل شناختی که از شخصیت یزید داشت، به زمامداری او بر جامعه اسلامی راضی نشد و علیه او قیام کرد و در این راه به شهادت رسید.
امام حسین علیه السلام و عاشورا
نهضت عاشورا به مانند انقلابی بزرگ، با هدف احیای احکام دین و زدودن انواع انحرافات دینی و سیاسی در سال61 هجری قمری به رهبری حسین بن علی علیه السلام به وقوع پیوست، آن حضرت وقتی اساس اسلام را در خطر دید، همراه یاران اندک ولی باایمان خود، به مبارزه با یزید و سپاه سنگ دل او برخاست و کربلا را در روز دهم محرم سال 61 هجری قمری به صحنه درگیری حق و باطل و روز جان بازی و فداکاری در راه دین و عقیده تبدیل ساخت، به گونه ای که دامنه تأثیر آن تا ابدیّت کشیده شد و چنان در عمق دل‌ها اثر گذاشت که همه ساله عاشقان حقیقت، دهه محرم و به ویژه روز عاشورا را روز اظهار ارادت به اسوه جهاد و آزادگی و شهادت قرار می‌دهند و به بزرگداشت خاطره این حادثه مهم تاریخ بشر می پردازند.
چند نمونه از کرامت امام حسین علیه السلام
در مقاله دیگری از این ویژه‌نامه آمده است: هنگامی که امام حسین(ع) در ماجرای سفر به سوی عراق و کربلا از مدینه عازم شد، عبداللّه بن مطیع (از مسلمین معروف مدینه) برای خود چاه آبی حفر می‌کرد، تا با خانواده‌اش از آن بهره مند گردند، عبداللّه نزد امام حسین(ع) آمد و عرض کرد: این چاه را کنده‌ایم، امروز به آب رسیده و مقداری از آن آب به دست آمده که هم شور و هم اندک است، تقاضا دارم دعا کنی تا خداوند آن را شیرین و پر برکت کند.
امام حسین(ع)فرمود: اندکی از آب چاه را نزدم بیاور، عبداللّه اندکی آب آورد، امام(ع) اندکی از آن را نوشید سپس مقداری از آن را در دهان مضمضمه کرد و آنگاه همان آب مضمضه شده را در درون آن چاه ریخت، همین کار امام حسین(ع) سبب شد که آب آن چاه، هم شیرین و گوارا گردید، و هم زیاد شد.
شیخ مفید (ره) در ارشاد از سالم بن ابی حفصه نقل می‌کند، روزی عمر بن سعد به امام حسین(ع) گفت: «ای ابا عبداللّه، در نزد ما مردمان بی‌خردی هستند که می‌پندارند من تو را می‌کشم»، امام حسین(ع) به او فرمود: «آنها بی خرد نیستند بلکه خردمند هستند، آگاه باش آنچه چشمم را روشن کند، این است که پس از من از گندم عراق جز اندکی نخواهی خورد».
از امام باقر(ع) نقل شده: هنگامی که امام حسین(ع) یک روز قبل از ترویه (روز هشتم ماه ذیحجه) از مکه خارج شد، عبداللّه بن زبیر، آن حضرت را بدرقه کرد و گفت: «ای ابا عبداللّه، آیا در موسم حج، مکه را می‌گذاری و به سوی عراق می‌روی»، امام حسین(ع)فرمود: «ای پسر زبیر، هرگاه در کنار آب فرات به خاک سپرده شوم، برایم محبوب‌تر از دفن در آستان کعبه است».
محدث معروف راوندی در کتاب الخرائج و الجرایح روایت می‌کند: هنگامی که امام حسین(ع) از مدینه عازم عراق (کربلا) بود، ام سلمه(یکی از همسران پیامبر) به محضر امام آمد و عرض کرد: «از رفتن به عراق خودداری کن، زیرا من از رسول خدا(ص) شنیدم که فرمود: فرزندم حسین(ع) در عراق کشته می‌شود و به من تربتی(مقداری از خاک کربلا) داد، که آن را در شیشه‌ای نهاده ام».
امام حسین(ع) فرمود: سوگند به خدا من کشته می‌شوم و اگر به عراق سفر نکنم نیز مرا می‌کشند، اگر بخواهی خوابگاه قتلگاه خود و اصحابم(در کربلا) رابه تو نشان می‌دهم، آنگاه امام حسین(ع) با دست مبارک، بر چهره ام‌سلمه کشید، همین سبب شد که خداوند همه پرده‌های حجاب را از پیش روی ام سلمه برچید، او هماندم قتلگاه امام حسین(ع) و سرزمین کربلا را مشاهده کرد و صحنه عاشورا را دید، در این وقت امام حسین(ع)مقداری از خاک کربلا را برگرفت و به ام سلمه داد، تا آن را در شیشه دیگر نگهداری کند و به او فرمود: «هرگاه این تربت را دیدی که از آن خون می‌جوشد و جریان دارد، بدان که من کشته شده‌ام».
ام سلمه می‌گوید: روز عاشورا بعد از ظهر هر دو شیشه را دیدم که خون در آنها می‌جوشید، صیحه زدم و ناله سر دادم و دانستم که امام حسین(ع) را به شهادت رسانده‌اند.
ویژه‌نامه «یا زینب کبری» به مناسبت سالروز وفات عقیله بنی‌هاشم با تهیه و تنظیم سعیدبوداقی در فضای مجازی دانش‌آموختگان جامعةالمصطفی به نشانی اینجا منتشر شده است./907/ت302/پ
ارسال نظرات