روحانی انقلابی، روحانی غیر انقلابی

به گزارش سرویس اندیشه خبرگزاری رسا، این روزها وقتی که دیگر امام مهربانی ها در میانمان نیست، نمی شود بدون واکاوی واقعیت های تاریخ انقلاب اسلامی، به تحلیل وقایعِ نهضت و شناختِ شخصیتِ امام نهضت پرداخت.

این است که در این وجیزه، اشاره ای می رود به برخی حقائق تلخ و شیرین پیرامون مشارکت روحانیت در نهضت، به امید گشودن دریچه ای تازه در زمینه تاریخ پژوهیِ انقلاب اسلامی.

روحانیت انقلابی

محوریت امام خمینی(ره) به عنوان رهبرِ روحانی نهضت اسلامی مردم ایران و همراهی و حضورِ روحانیتِ انقلابی در صف اول نهضت از آغاز تا پیروزی و از پیروزی تاکنون، حقیقتِ انکارناپذیرِ تاریخ انقلاب اسلامی است.

وقتی که قاطبه روشنفکرانِ غرب زده یا غرب پذیر، شعارِ «اصلاحات آری، دیکتاتوری نه» سر می دادند به نشانه این که شاه بماند و تغییر رویه دهد، روحانیت شیعه نخستین لبیک را به دعوت الهی امام(ره) گفت و تا آخر پای این لبیک ماند؛ دستگیری، زندان، شکنجه، تبعید و سال ها دوری از زن و فرزند تنها برخی از بی شمارِ مرارت های مبارزان روحانی بود.

روحانیت غیر انقلابی

عدم همراهی برخی از چهره های روحانی با نهضت امام(ره)، حقیقتِ تلخی است که خسارت های دنباله داری _ از جمله ایجادِ تردید در اصالت و اسلامیتِ نهضت _ فراهم آورده و البته کمتر، از آن سخن به میان آمده است. روحانیت غیر انقلابی عمدتاً دو دسته بوده اند؛

برخی به بهانه ناصحیح دانستن دخالت روحانیت در سیاست، عبرت و ترس از تجربه تلخ مشروطه، ناممکن دانستن مبارزه مشت و درفش، ارتباط با دستگاه ظالم پهلوی _ علیرغم اعتقاد به طاغوتی بودنش _ به نیتِ تقویتِ دین و حفظِ حوزه علمیه از همراهی امام(ره) بی نصیب بودند که نوعاً اکنون معتقد به تحریمِ تضعیف انقلاب اسلامی اند و با رفع ابهامات پیشین در صف انقلاب اند.

و برخی دیگر _ شامل عده ای معدود از حوزویان _ که دیروز نوعاً با انگیزه های مادی و به واسطه هواهای نفسانی در پوشش حمایت از قانون اساسی شعارِ حفظِ سلطنت و تحریمِ تضعیف شاه شیعه سر می دادند! امروز هم با جلوه های تازه، این بار امیدوار به لطفِ استکبار، با خدشه در آرمان ها و اصولِ نهضت به تضعیف پایگاهِ حوزویِ انقلاب مشغولند!/993/ر

 عبدالحسن مسلمی شهیدانی