امتداد صفحه غدير تا ظهور
به گزارش خبرگزاری رسا، چهارمین یادداشت از سلسله نوشتارهای حضرت آیت الله صافی گلپایگانی به مناسبت دهه ولایت منتشر شد که به شرح زیر است:
مكتب غدیر، مكتب جهاد، مكتب ایمان، مكتب قرآن و استمرار مكتب همه انبیاء است.
غدیر، صراطی است كه رهپویان حقیقت باید از آن عبور كنند و گمشدگان در وادی خوف، خطر، تاریكی و ضلالت، راه خود را به آن مقصد به اتمام برسانند.
نظامی كه منقطع نخواهد شد
نظامی كه در غدیر به آن‌صورت عام و جلوه رسمی به همگان اعلام شد نظامی است كه همواره استمرار داشته و هرگز منقطع نخواهد شد و زمین هیچ‌گاه از شخصی كه صاحب، مدیر و رهبر آن نظام باشد خالی نخواهد ماند.
صفحه غدیر هنوز پایان نیافته است و تا ظهور موفور السرور آخرین خورشید از سلاله غدیر ادامه دارد و عاشقان غدیر، منتظر جانفشانی در ركاب فرزند غدیر می‌باشند.
آری، غدیر روز میثاق و روز بیعت مجدد با مولای انسانیت و با یگانه‌امام دادگستر و مظلوم جهان بشریت است.
از بعثت تا غدیر، از غدیر تا ظهور
غدیر روزی است كه در تعالی و عظمت، با روز بعثت حضرت خاتم الانبیاء صلّی‌الله علیه و آله همطراز است. هر دو آغاز است و هر دو یوم الله الاكبر است.
برای این دو روز، روز سوم، روز ظهور مصلح یگانه آخر الزمان، منجی عالم بشریت، عدل كل و موعود رسل حضرت قائم آل محمد صلوات‌الله علیهم اجمعین است؛ شخصیت بلندپایه‌ای كه انبیا و صحف آسمانی به ظهور او بشارت داده‌اند و «یمْلَأُ الأرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً» (1) از اوصاف مختصّه او است و «هُوَ الّذی یفْتَحُ اللهُ عَلى یدَیهِ مَشَارِقَ الأرْضِ وَ مَغَارِبَها» (2) برنامه قیام و اقدام او است.
بشارت ظهور در خطبه غدیر
همان گونه كه پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله در خطبه پر از معنا و مفهوم غدیر، بارها بشارت حكومت عدل حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف را می دهد، صاحب غدیر حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز در مواضع و مواقع مختلف بارها و بارها این امتداد غدیری را اعلان نموده اند.
خطبه مهمّ علوی در بشارت به وجود صاحب الامر علیه السلام
به طور مثال آن حضرت در خطبه ای نورانی و معرفت بخش، به وجود استمرار دهنده راه غدیر یعنی حضرت بقیة الله الاعظم ارواح العالمین له الفدا بشارت می دهد كه جا دارد مختصری از این خطبه بگوییم: مورّخ و دانشمند بزرگ مسعودی در مقدّمه كتاب مروج الذّهب - كتابی كه شهرت جهانی دارد و مورد مراجعه علماء اسلام و محقّقین مسلمان و دیگران است، و از مصادر مهمّ به شمار می‌رود- از امیرالمؤمنین علیه السلام خطبه‌ای نقل كرده كه مشتمل بر مطالب عالیه و مضامین شریفه است كه البته بخش‌هائی از آن محتاج به تفسیر و شرح و بیان است كه آن هم كار همه كس نیست، فقط رجال و بزرگانی در حدّی از عهده بر می‌آیند كه همیشه انگشت‌شمار بوده‌اند.(3)
این خطبه كه از آفرینش جهان و انسان شروع شده، و شأن و فضیلت حضرت رسول صلی الله علیه و آله را با جمله‌هایی بزرگ بیان فرموده است، سخن را به امتیاز نور وجود مبارك آن حضرت می‌رساند و این جمله را كه خطاب خدا به آن حضرت است می‌فرماید:
« أنْتَ الْمُخْتَارُ الْمُنْتَخَبُ، وَ عِنْدَكَ مُسْتَوْدَعُ نُورِی وَ كُنُوزُ هِدَایتِی. مِنْ أجْلِكَ اُسَطِّحُ الْبَطْحَاءَ، وَ اُمَوِّجُ الْمَاءَ، وَ أرْفَعُ السَّمَاءَ ....»
كه از این جمله، جامع‌تر و كافی‌تر برای معرّفی مقامات و شئون ائمه اهل بیت علیهم السلام نیست؛ خطاب خدا و اعلام و ابلاغ خدا است.
سپس مطالب مهمّی را می‌فرماید تا به ظهور ظاهری نور آن حضرت و اهل بیت علیهم السلام منتهی می‌شود، و سخن به بشارت وجود حضرت صاحب الأمر می‌رسد كه می‌فرماید: « فَنَحْنُ أنْوَارُ السَّمَاءِ وَ أنْوَارُ الارْضِ، فَبِنَا النَّجَاةُ، وَ مِنَّا مَكْنُونُ الْعِلْمِ، وَ إلَینَا مَصِیرُ الاُمُورِ، وَ بِمَهْدِینَا تَنْقَطِعُ الْحُجَجُ، خَاتِمَةُ الائِمَّةِ، وَ مُنْقِذُ الاُمَّةِ، وَ غَایةُ النُّورِ، وَ مَصْدَرُ الاُمُورِ »
می فرماید: ما نورهای آسمان و زمین هستیم، راه نجات در پیروی از ماست، سرمنشأ علم ماییم و عاقبت امر به سوی ماست. به مهدی ما حجّت ها تمام خواهد شد، همو كه آخرین ائمه است و نجات دهنده امّت.
این خطبه و این جمله‌های زرّین و نورانی و معرفت‌آفرین را كه مثل مسعودی آن را از حضرت صادق علیه‌السلام از آباء بزرگوارش از امیرالمؤمنین علیهم السلام روایت نموده است و بر آن اعتماد و استناد كرده است، باید تعلیم نمود، و قدر جمله‌های زرّین و معرفت‌بخش آن را گرامی داشت؛ و درس‌ها و پیام‌های بلند این جمله‌ها كه تا قیامت، همه را مخاطب قرار می‌دهد بدانند و اهل بیت علیهم السلام را بشناسند و سزاوار است این جمله‌ها را كه مسعودی این شخصیت بزرگ مطّلع به تاریخ و آثار روایت نموده است، همه حفظ كنند و به فرزندان خود بیاموزند.
پی نوشت ها:
1. مستدرك الوسائل، جلد 12، باب 31، حدیث 14094.
2. بحار الأنوار، جلد 26، باب 5، حدیث 47.
3. مروج الذّهب مسعودی، ج1، ص24-22.
/1323/د102/ج1