ارزش‌ها و آفت‌ها در مکتب اسلام
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در خراسان شمالی، حجت‌الاسلام والمسلمین ابوالقاسم یعقوبی، نماینده ولی فقیه در استان خراسان شمالی و امام جمعه بجنورد، امروز در جلسه تفسیر موضوعی قرآن کریم با اشاره به ارزش‌ها و آفت‌ها در مکتب اسلام، اظهار کرد: کنار هر گل خاری هست و در همسایگی هر گیاه زیبا، علف هرز نیز می‌روید و در مسیر هموار ممکن است حفره‌ها و دست‌اندازها و سرعت‌گیرهایی وجود داشته باشد.
وی ادامه داد: در آموزه‌های دینی ارزش‌ها به عنوان گل خوشبو و معطر بوده و ضد ارزش‌ها مانند علف‌های هرز و خارهای مزاحم هستند که از آن به آفت‌ها یاد شده است.
حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی خاطرنشان کرد: آفت‌ها و آسیب‌ها مانند ظلمت‌ها هستند که اقسام و انواع گوناگون و چهره‌های متفاوت دارند؛ اما نور یک چهره بیشتر ندارد و هر روز به رنگی درنمی‌آید.
وی با اشاره به اینکه ایمان و شرک یکی از دوگانه‌های ارزش و ضدارزش است، افزود: امام علی(ع) می‌فرماید «آفة الأیمان الشرک» و تأکید می‌کند آفت ایمان شرک است.
حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی با بیان اینکه نخست باید ایمان را بشناسیم تا آفت آن یعنی شرک را بتوانیم به درستی شناسایی کنیم، اضافه کرد: واژه‌شناس قرآنی، راغب اصفهانی در تبیین واژه ایمان می‌نویسد: ایمان بر دو گونه است گاهی به شکل متعدی است مانند «آمنته» یعنی «جعلت له الأمن» به کسی پناه دادن و او را در امنیت قرار دادن که ایمان به این معنی به خداوند هم اطلاق می‌شود و به او می‌گوییم «یا مؤمن» یعنی ای خدای ایمنی‌بخش و آرامش آفرین و گاهی غیرمتعدی است و معنایش این است که او در امنیت قرار گرفت و آرامش بر وجودش حاکم شد.
وی ادامه داد: از آنجا که ایمان به شریعت آسمانی به انسان اطمینان دل و آرامش جان عطا می‌کند، آدمی را از تزلزل و تذبذب نجات می‌دهد و حوزه جان انسان را طمأنینه می‌بخشد، به باور توحیدی و الهی ایمان و به شخصی که این باور را دارد باشد، مؤمن می‌گویند.
حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی با اشاره به ارکان ایمان و با بیان اینکه ایمان دارای سه رکن است، گفت: باور و پیوند قلبی و روحی، به زبان آوردن آن باور قلبی و عمل کردن و اقدام بر اساس آن ایمان سه رکن اصلی ایمان هستند.
استاد درس خارج فقه حوزه علمیه خراسان شمالی گفت: امام علی(ع) می‌فرماید «الاْیمانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ، وَ اِقْرارٌ بِاللِّسانِ، وَ عَمَلٌ بِالاْرْکانِ»؛ ایمان شناخت و پیوند قلبی و آشکار کردن آن و شناخت بر زبان و اقدام و عمل بر اساس آن است./9314/۲۰۲/ب2